Vertaling van "arbitragehof heeft geoordeeld dat er geen overdreven delegatie " (Nederlands → Frans) :

Het is inderdaad zo dat het Arbitragehof heeft geoordeeld dat er geen overdreven delegatie van bevoegdheid mocht gegeven worden vanwege de wetgever aan de uitvoerende macht maar het Arbitragehof heeft niet gesteld dat elke delegatie uitgesloten zou zijn.
Il est vrai que la Cour d'arbitrage a estimé que le législateur ne pouvait pas donner de délégation exagérée au pouvoir exécutif, mais elle n'a pas dit que toute délégation devait être exclue.

Het Arbitragehof heeft geoordeeld dat dit voor de biologische vader geen probleem was in het volgende geval : een man woont samen met een gehuwde vrouw die haar echtgenoot verlaten heeft.
La Cour d'arbitrage a considéré que cela ne posait pas de problème pour le père biologique dans l'hypothèse suivante: un homme vit avec une femme mariée qui a quitté son mari.

Het Arbitragehof heeft in zijn arrest nr. 69/2002 van 28 maart 2002 geoordeeld dat het vroegere artikel 82 de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schond in zoverre het op geen enkele wijze een rechter toestond de echtgenoot of de borg van de verschoonbaar verklaarde gefailleerde van hun verbintenis te bevrijden.
Dans son arrêt nº 69/2002 du 28 mars 2002, la Cour d'arbitrage a estimé que l'article 82 ancien violait les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'il ne permettait aucunement qu'un juge puisse décharger de leur engagement le conjoint ou la caution du failli déclaré excusable.

Overwegende dat de Raad van State trouwens reeds geoordeeld heeft dat een delegatie van bevoegdheid mogelijk is, zelfs wanneer er geen uitdrukkelijke machtiging is, omdat de gedelegeerde bevoegdheid niet het voorwerp uitmaakt van een uitdrukkelijke machtiging (met name arrest nr. 163.336 van 10 oktober 2006; arrest nr. 106.816 van 22 mei 2002); dat hij eveneens geoordeeld heeft dat delegaties die betrekking hebben op detailpunten of secundaire of aanvullende maatregelen over het algemeen toegelaten zijn, zelfs wanneer er geen teksten zijn die die delegaties toestaan, en dat, bij gebrek aan een expliciete machtiging om te delegeren, de delegatie gerechtvaardigd moet worden door de omvang van de taken en moet voortvloeien uit de zekere wil van de overheid die deze taken heeft toevertrouwd (arrest nr. 132.947 van 23 juni 2004; zie ook arrest nr. 163.336 van 10 oktober 2006);
Considérant que le Conseil d'Etat a déjà jugé, par ailleurs, qu'une délégation de pouvoir est possible même en l'absence d'autorisation expresse dès lors que le pouvoir délégué ne fait l'objet d'aucune habilitation expresse (notamment, arrêt n° 163.336 du 10 octobre 2006; arrêt n° 106.816 du 22 mai 2002); qu'il a également jugé " que sont cependant généralement admises, même en l'absence de textes qui les autorisent, les délégations qui portent sur des points de détail ou qui concernent des mesures secondaires ou complémentaires; qu'à défaut d'habilitation explicite à déléguer, la délégation doit être justifiée par l'ampleur des tâches et découler de la volonté certaine de l'autorité qui a confié ces tâches" (arrêt n° 132.947 du 23 juin 2004; voir aussi l'arrêt n° 163.336 du 10 octobre 2006);

In zijn arrest van 8 maart 2005 heeft het Arbitragehof weliswaar geoordeeld dat artikel 356 van het Wetboek van de inkomstenbelastingen niet discriminerend is omdat het niet van toepassing is op de belastingplichtige die de vordering heeft ingesteld waarin artikel 1385undecies van het Gerechtelijk Wetboek voorziet in het geval dat de directeur geen beslissing trof. Toch kan men vinden dat de verschillende behandeling van de belastingplichtige die op grond van artikel 1385decies van het Gerechtelijk Wetboek bij de rechtbank van eerste aanleg in beroep gaat tegen een beslissing van de belastingdirecteur niet gerechtvaardigd is.
Bien que la Cour d'arbitrage a considéré dans son arrêt du 8 mars 2005 que l'article 356 du Code des impôts sur les revenus n'est pas discriminatoire en ce qu'il n'est pas applicable au contribuable qui a introduit le recours prévu par l'article 1385undecies du Code judiciaire en l'absence de décision directoriale, la disparité de traitement entre le contribuable, passible de l'impôt sur le revenu, qui a introduit, quant à lui, un recours devant le tribunal de première instance à l'encontre d'une décision directoriale en application de l'article 1385decies du Code judiciaire peut paraître injustifiée.

« Schendt artikel 28, tweede lid, van de wet van 27 februari 1987 betreffende de tegemoetkomingen aan gehandicapten, zoals het bestond vóór de wijziging ervan bij de wet van 19 juli 2001, de artikelen 10 en 11 van de gecoördineerde Grondwet niet en roept het geen verschil in behandeling in het leven dat niet objectief verantwoord is, doordat het de bepalingen betreffende de verjaring van de terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een tegemoetkoming voor hulp van derden volgens het oude stelsel en meer in het bijzonder artikel 21, § 3, vierde lid, van de wet van 13 juni 1966 van toepassing laat, terwijl het Arbitragehof, in zijn arrest van 6 december 2000 (nr. 129/00), heeft geoordeeld dat datzelfde artikel 28, tweede lid, de artikelen 10 en 11 schond doordat het verschillende en niet objectief verantwoorde verjaringsregels liet voortbestaan in geval van terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een gewone of bijzondere tegemoetkoming ten opzichte van diegenen van wie de rechten waren vastgesteld bij de wet van 27 februari 1987 ?
« L'article 28, alinéa 2, de la loi du 27 février 1987 relative aux allocations aux handicapés, tel qu'il existait avant sa modification par la loi du 19 juillet 2001, ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de la Constitution coordonnée et ne crée-t-il pas une différence de traitement non justifiée objectivement en ce qu'il laisse d'application les dispositions relatives à la prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'allocation pour l'aide d'une tierce personne dite de l'ancien régime et plus particulièrement l'article 21, § 3, alinéa 4, de la loi du 13 juin 1966 alors que la Cour d'arbitrage, par son arrêt du 6 décembre 2000 (n° 129/00) a considéré que ce même article 28, alinéa 2, violait les articles 10 et 11 en ce qu'il laissait subsister des règles de prescription différentes et non objectivement justifiées en cas de répétition d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'une allocation ordinaire ou spéciale par rapport à ceux dont les droits avaient été fixés par la loi du 27 février 1987 ?

« Schendt artikel 28, tweede lid, van de wet van 27 februari 1987 betreffende de tegemoetkomingen aan gehandicapten, zoals het bestond vóór de wijziging ervan bij de wet van 19 juli 2001, de artikelen 10 en 11 van de gecoördineerde Grondwet niet en roept het geen verschil in behandeling in het leven dat niet objectief verantwoord is, doordat het de bepalingen betreffende de verjaring van de terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een tegemoetkoming voor hulp van derden volgens het oude stelsel en meer in het bijzonder artikel 21, § 3, vierde lid, van de wet van 13 juni 1966 van toepassing laat, terwijl het Arbitragehof, in zijn arrest van 6 december 2000 (nr. 129/00), heeft geoordeeld dat datzelfde artikel 28, tweede lid, de artikelen 10 en 11 schond doordat het verschillende en niet objectief verantwoorde verjaringsregels liet voortbestaan in geval van terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een gewone of bijzondere tegemoetkoming ten opzichte van diegenen van wie de rechten waren vastgesteld bij de wet van 27 februari 1987 ?
« L'article 28, alinéa 2, de la loi du 27 février 1987 relative aux allocations aux handicapés, tel qu'il existait avant sa modification par la loi du 19 juillet 2001, ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de la Constitution coordonnée et ne crée-t-il pas une différence de traitement non justifiée objectivement en ce qu'il laisse d'application les dispositions relatives à la prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'allocation pour l'aide d'une tierce personne dite de l'ancien régime et plus particulièrement l'article 21, § 3, alinéa 4, de la loi du 13 juin 1966 alors que la Cour d'arbitrage, par son arrêt du 6 décembre 2000 (n 129/00) a considéré que ce même article 28, alinéa 2, violait les articles 10 et 11 en ce qu'il laissait subsister des règles de prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'une allocation ordinaire ou spéciale par rapport à ceux dont les droits avaient été fixés par la loi du 27 février 1987 ?

Zij merkt ook op dat hoewel er geen enkele wetsbepaling is die de onderzoeksrechter uitdrukkelijk toestaat een beroep te doen op een deskundigenonderzoek, het niettemin zo is dat de artikelen 43 en 44 van het Wetboek van Strafvordering de wettelijke basis voor een dergelijk deskundigenonderzoek vormen; het Arbitragehof heeft trouwens, weliswaar naar aanleiding van een deskundigenonderzoek dat door de feitenrechter in strafzaken was gevraagd, geoordeeld dat die expertise haar wettelijke basis in die bepalingen vond (arrest nr. 24/97).
Il observe encore que s'il n'existe aucune disposition légale autorisant expressément le juge d'instruction à recourir à une expertise, il n'en demeure pas moins que les articles 43 et 44 du Code d'instruction criminelle constituent la base légale d'une telle expertise, la Cour d'arbitrage ayant d'ailleurs estimé, certes à propos d'une expertise demandée par le juge du fond en matière pénale, que celle-ci trouvait sa base légale dans ces dispositions (arrêt n° 24/97).

De rechtbank, die met name van oordeel was dat de kennis van de elementen betreffende de persoonlijkheid van de minderjarige de burgerlijke partij geen verduidelijking kan verschaffen over de werkelijkheid van de feiten, dat de burgerlijke partij uit het oog verliest dat de jeugdrechtbank meermaals een verslag heeft uitgebracht waarvan de bewoordingen zijn ontleend aan die welke in de diverse deskundigenverslagen werden gebruikt en dat het beginsel van het contradictoir karakter bijgevolg in acht is genomen, heeft geoordeeld dat het te dezen geenszins noodzakelijk was een vraag te stellen aan het Arbitragehof.
Le tribunal, considérant notamment que la connaissance des éléments relatifs à la personnalité du mineur ne peut éclairer la partie civile sur la réalité des faits, que celle-ci perd de vue que le tribunal de la jeunesse a fait à plusieurs reprises un rapport dont les termes sont empruntés à ceux des divers rapports des experts et que, partant, le principe du contradictoire a été respecté, a décidé qu'il n'y avait, en l'espèce, aucune nécessité de saisir la Cour d'arbitrage.