Vertaling van "ten onrechte had ontvangen " (Nederlands → Frans) :

Bij aangetekende brief van 17 oktober 2001 deelde appellant aan eerste geïntimeerde mede dat hij een bedrag van 14 863,65 EUR ten onrechte had ontvangen over de periode van 1 januari 1995 tot 31 augustus 2001 en dat appellant wettelijk verplicht was om de ten onrechte betaalde uitkeringen terug te vorderen.
Bij een controlebezoek afgelegd van 27 tot 30 augustus 2001 stelde de Dienst voor administratieve controle van het RIZIV vast dat de appellant had nagelaten om de ziekte-uitkeringen te verminderen met de dagbedragen van het arbeidsongeval voor de ongeschiktheidsgraad van 12 % (rente arbeidsongeval) en 20 % (aanpassingsbijslag) volgens de beschikbare bijdragebons, waardoor aan eerste geïntimeerde een bedrag van 14.863,65 EUR (599.997 frank) ten onrechte werd uitbetaald over de periode van 1 januari 1995 tot 31 augustus 2001. Bij aangetekende brief van 17 oktober 2001 deelde appellant aan eerste geïntimeerde mede dat hij een bedrag van 14.863,65 EUR ten onrechte had ontvangen over de periode van 1 januari 1995 tot 31 augustus 2001 en dat appellant wettelijk verplicht was om de ten onrechte betaalde uitkeringen terug te vorderen.

Als de werknemer zijn ziekenfonds niet meldt dat hij het werk heeft hervat, blijft hij ten onrechte arbeidsongeschiktheidsuitkeringen ontvangen.
S’il ne signale pas à sa mutualité qu’il a repris le travail, le travailleur continue à percevoir indûment des indemnités d’incapacité de travail.

Zoals de Ministerraad erop wijst, leidt het verbod om van de sociaal verzekerde de prestaties die hij ten onrechte heeft ontvangen terug te vorderen, weliswaar ertoe, in de huidige stand van de wetgeving, dat het Riziv de financiële gevolgen draagt van een vergissing die aan de verzekeringsinstellingen is toe te schrijven (zie in dat verband, Cass., 22.12.2008, Arr. Cass., 2008, nr. 749).
Comme le relève le Conseil des ministres, l’interdiction de récupérer auprès de l’assuré social les prestations qu’il a indûment perçues aboutit certes, en l’état actuel de la législation, à faire peser sur l’INAMI les conséquences financières d’une erreur qui est imputable aux organismes assureurs (voy. à ce propos Cass., 22.12.2008, Pas., 2008, n° 749).

Het advies van de Raad van State voorafgaande aan de wet van 9 augustus 1963 (Parl. St., Kamer, 1962-1963, nr. 527/1, p. 56) stelt dat deze regel, wat de betrekkingen betreft tussen de verzekeringsinstelling en degene die van haar een ten onrechte betaald bedrag heeft ontvangen, wordt ingegeven door het algemene beginsel opgenomen in artikel 1376 van het Burgerlijk Wetboek: “Hij die bij vergissing of met zijn weten iets ontvangen heeft dat hem niet verschuldigd was, is verplicht het terug te geven aan degene van wie hij het ontvangen heeft zonder dat het verschuldigd was”.
L’avis du Conseil d’État précédant la loi du 9 août 1963 (Doc. parl., Ch., 1962-1963, n° 527/1, p. 56) indique que cette règle s’inspire, en ce qui concerne les relations de l’organisme assureur avec celui qui en a reçu une somme indûment payée, du principe général figurant à l’article 1376 du Code civil : “Celui qui reçoit par erreur ou sciemment ce qui ne lui est pas dû, s’oblige à le restituer à celui de qui il l’a indûment reçu”.

De wet heeft bovendien tot doel de voorschrijver te responsabiliseren: de vroegere tekst had slechts betrekking op de terugbetaling van de ten onrechte verleende prestaties; thans kunnen ook de ten onrechte voorgeschreven prestaties worden teruggevorderd.
La loi vise en outre à responsabiliser le prescripteur : l’ancien texte n’envisageait que le remboursement des prestations dispensées indûment; actuellement, les prestations prescrites indûment peuvent également faire l’objet d’une récupération.

Het Hof antwoordt dat de terugvordering, door de verzekeringsinstelling, van de bedragen die ten onrechte zijn uitgekeerd, als gevolg van een vergissing of bedrog, in beginsel gebeurt ten laste van de persoon, “rechthebbende” genoemd, die de terugbetaling van de hem verstrekte zorg heeft gekregen en die ervoor heeft betaald (art. 97, eerste lid, eerste zin) of, in de zogenaamde derdebetalersregeling, ten laste van de zorgverstrekker of de natuurlijke persoon of rechtspersoon die de bedoelde bedragen voor eigen rekening heeft ontvangen (althans wanneer de persoon die de zorg heeft gekregen, de hoedanigheid van rechthebbende heeft, overeenkomstig de van toepassing zijnde wets- en verordeningsbepalingen) (art. 97, tweede lid).
La Cour répond qu’en principe, la récupération, par l’organisme assureur, des sommes qui ont été octroyées indûment, à la suite d’une erreur ou d’une fraude, se fait à charge de la personne, appelée “bénéficiaire”, qui a perçu le remboursement des soins qui lui ont été prodigués et qu’elle a payés (art. 97, al. 1 er , première phrase) ou, dans le régime dit du tiers payant, à charge du donneur de soins ou de la personne physique ou morale qui a perçu pour son propre compte les sommes précitées (du moins lorsque la personne qui a reçu les soins a la qualité de bénéficiaire, conformément aux dispositions légales et réglementaires applicables) (art. 97, al. 2).

Artikel 174 van de gecoördineerde wet luidde ten tijde van de bestreden beslissing : “(.) 6/ De vordering tot terugvordering van de waarde der ten laste van de verzekering voor geneeskundige verzorging ten onrechte verleende prestaties, verjaart twee jaar na het einde van de maand waarin die prestaties zijn vergoed; (.) 10/ voor de toepassing van artikel 142, § 1, moeten de vaststellingen, op straffe van nietigheid, binnen de twee jaar plaatsvinden: a) te rekenen vanaf de datum waarop de verzekeringsinstellingen de documenten betreffende de strafbare feiten hebben ontvangen; (..).
À l’époque de la décision contestée, l’article 174 de la loi coordonnée stipulait ce qui suit : “(.) 6/ L’action en récupération de la valeur des prestations indûment octroyées à charge de l’assurance soins de santé se prescrit par deux ans, à compter de la fin du mois au cours duquel ces prestations ont été remboursées ; (.) 10/ pour l’application de l’article 142, § 1 er , les constatations doivent, à peine de nullité, intervenir dans les deux ans : a) à compter du jour où les documents relatifs aux faits litigieux sont reçus par les organismes assureurs ; (..).