Vertaling van "studie over hernieuwde toediening " (Nederlands → Frans) :

Trombocytopenie werd in hogere mate waargenomen in de studie over hernieuwde toediening dan in de fase III studie bij eerste toediening, hetgeen suggereert dat hernieuwde toediening mogelijk geassocieerd kan zijn met een verhoogde incidentie en ernst van trombocytopenie (zie rubriek 4.8, paragraaf “Hernieuwde toediening”).
Au cours d’une étude de réadministration, les taux de thrombocytopénie observés ont été plus élevés que dans les études de phase III qui concernaient une première administration, ce qui suggère que la réadministration peut être associée à une augmentation de l’incidence et de la sévérité des thrombocytopénies (voir rubrique 4.8, paragraphe sur Réadministration).

In een studie met een tweede of volgende hernieuwde toediening van ReoPro, werd een incidentie van alle vormen van trombocytopenie gevonden van 5%, terwijl de incidentie van ernstige trombocytopenie (< 20.000 cellen/µl) 2% was.
Dans une étude observationnelle de réadministration chez des patients exposés à ReoPro pour la deuxième fois ou au-delà, l’incidence des thrombocytopénies (tous degrés confondus) était de 5 % avec une incidence de thrombocytopénie profonde de 2 % (< 20 000 cellules /µL).

Hernieuwde toediening van ReoPro aan patiënten die een percutane interventie ondergaan werd geëvalueerd in een studie bij 1286 patiënten die 1342 behandelingen kregen.
La réadministration de ReoPro chez les patients traités par angioplastie a été évaluée dans une étude observationnelle incluant 1342 traitements chez 1286 patients.

Op vier studies na - één over de producten sulfanilamide en sulfatriad (Landsman 1951), één over amoxicilline (Leelarasamee 2000) en twee over erythromycine (Marlow 1989, Petersen 1997) - onderzoeken de studies penicilline in orale toediening.
A quatre études près – une à propos des produits sulfanilamide et sulfatriad (Landsman 1951), une sur l' amoxicilline (Leelarasamee 2000) et deux sur l'érythromycine (Marlow 1989, Petersen 1997) – toutes les études examinent la pénicilline par voie orale.

In conventionele studies over farmacologische veiligheid, acute toxiciteit, toxiciteit van herhaalde doses en in studies over de reproductie werden enkel preklinische effecten vastgesteld na toediening van concentraties die veel hoger waren dan de maximale doses voor de mens; deze gegevens zijn dus weinig relevant voor klinisch gebruik.
Les effets précliniques dans des études conventionnelles de pharmacologie de sécurité, toxicité aiguë, toxicité de doses répétées, études reproductives n’ont été observés qu’à des taux suffisamment excessifs par rapport au taux humain maximal, indiquant la faible pertinence pour l’utilisation clinique.

Op basis van conventionele studies over farmacologische veiligheid, over toxiciteit na toediening van herhaalde doses, over genotoxiciteit en mogelijke carcinogeniciteit, hebben de gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek geen bijzonder risico voor de mens aangetoond.
Sur base des études conventionnelles de sécurité pharmacologique, de toxicité après administration de doses répétées, de génotoxicité et de potentiel cancérigène, les données de sécurité pré-cliniques n’ont révélé aucun risque particulier pour l’homme.

In een studie over de veiligheid werd de gelijktijdige toediening van tirofiban (30 minuten oplaaddosis [0,4 microgram/kg/min] gevolgd door een onderhoudsinfusie van 0,1 microgram/kg/min voor maximaal 108 uur) en enoxaparine (n=315) vergeleken met de gelijktijdige toediening van tirofiban en ongefractioneerde heparine (n=210) bij patiënten met onstabiele angina pectoris en non-Q-wave infarct.
L'administration concomitante d'AGRASTAT (perfusion pendant 30 minutes d’une dose de charge de 0,4 microgramme/kg/minute suivie d'une perfusion d'entretien de 0,1 microgramme/kg/min pendant un maximum de 108 heures) et d'énoxaparine (n = 315) a été comparée à l'administration concomitante d'AGRASTAT et d'héparine non fractionnée (n = 210) chez des patients souffrant d'un angor instable ou d'un infarctus du myocarde sans onde Q, lors d’une étude de sécurité d'emploi.

Volgens de auteur van het editoriaal bij deze studie blijft het risico van voorkamerfibrillatie door bisfosfonaten, althans bij orale toediening, gering, en weegt het mogelijke risico niet op tegen het nut van deze geneesmiddelen in de preventie van osteoporotische fracturen; de gegevens over voorkamerfibrillatie bij intraveneuze toediening nopen tot voorzichtigheid en dienen verder te worden onderzocht.
D’après l’auteur d’un éditorial se rapportant à cette étude, le risque de fibrillation auriculaire dû aux diphosphonates, du moins en cas d’administration par voie orale, reste faible, et ce risque potentiel ne contrebalance pas l’intérêt de ces médicaments dans la prévention des fractures ostéoporotiques; les données concernant le risque de fibrillation auriculaire en cas d’administration intraveineuse incitent à la prudence et nécessitent des études supplémentaires.

Er is evidentie dat bij intermitterende toediening van de bisfosfonaten (wekelijks, maandelijks, driemaandelijks: cfr. supra) de BMD even sterk wordt beïnvloed als bij dagelijkse toediening, maar studies over een effect op het fractuurrisico zijn niet beschikbaar: experten menen dat er een gunstig effect is.
Des données indiquent que l' administration intermittente de diphosphonates (hebdomadaire, mensuelle, trimensuelle: cfr. ci-dessus) influence la DMO de la même manière qu’une administration quotidienne, mais on ne dispose d’aucune étude quant à l' effet sur le risque de fractures: des experts estiment qu' il existe un effet favorable.

De plasmaspiegels van fosamprenavir/ritonavir gedurende gelijktijdige toediening van paroxetine waren vergelijkbaar met de referentiewaarden van andere studies, wat aangeeft dat paroxetine geen significant effect heeft op het metabolisme van fosamprenavir/ritonavir. Er zijn geen gegevens beschikbaar over de effecten van langdurige (10 dagen overschrijdend) gelijktijdige toediening van paroxetine en fosamprenavir/ritonavir.
Les concentrations plasmatiques de fosamprénavir/ritonavir étaient semblables aux valeurs de référence d’autres études, ce qui indique que la paroxétine n’a pas d’effet significatif sur le métabolisme du