Traduction de «serumkalium de renine-aldosteron verbinding wordt gemedieerd door angiotensine » (Néerlandais → Français) :

Het werkingsmechanisme van thiaziden verloopt via remming van de Na + Cl - -symporter, mogelijk door competitie aan te gaan met de Cl - -plaats, waarbij de reabsorptiemechanismen van elektrolyten beïnvloed worden. Dit gebeurt direct door het verhogen van de excretie van natrium en chloride tot een ongeveer gelijk niveau, en indirect door deze diuretische werking waarbij het plasmavolume wordt verlaagd, met dientengevolge een verhoging van de plasmarenineactiviteit, aldosteronsecretie en urinair kaliumverlies en een verlaging van het serumkalium. De renine-aldosteron verbinding wordt gemedieerd door angiotensine II, zodat bij gelijktijdige toediening van valsartan het serumkalium minder uitgesproken daalt dan is waargenomen bij monotherapie met hydrochloorthiazide.
Le mode d'action des diurétiques thiazides consiste en une inhibition du transport simultané de Na + Cl - , probablement par compétition au niveau du site Cl - , en agissant ainsi sur les mécanismes de réabsorption électrolytique : directement en augmentant l'excrétion de sodium et de chlorure en quantités plus ou moins équivalentes, et indirectement en exerçant un effet diurétique réduisant le volume plasmatique, avec par conséquent une augmentation de l’activité de la rénine plasmatique, une sécrétion d'aldostérone et une perte urinaire de potassium, ainsi qu’une réduction des taux sériques de potassium.

De renine-aldosteron link wordt gemedieerd door angiotensine II, zodat bij een gelijktijdige toediening van valsartan het serumkalium minder uitgesproken daalt dan is waargenomen bij een monotherapie met hydrochloorthiazide.
L’angiotensine II étant responsable du lien rénine-aldostérone, la diminution de la kaliémie est moins prononcée en cas de co-administration de valsartan que celle qui est observée avec l’hydrochlorothiazide en monothérapie.

De renine-aldosteron binding wordt gemedieerd door angiotensine II, dus bij gelijktijdig gebruik van valsartan is de verlaging van de kaliumserumspiegel minder aanzienlijk dan gezien wordt bij monotherapie met hydrochloorthiazide.
La liaison rénine-aldostérone étant assurée par l'angiotensine II, l'administration concomitante de valsartan tend à réduire la perte de potassium observée sous monothérapie avec l’hydrochlorothiazide.

De link tussen renine en aldosteron wordt gemedieerd door angiotensine II. Bij gelijktijdige toediening van valsartan zal het serumkalium dan ook minder dalen dan bij een monotherapie met hydrochloorthiazide.
La liaison rénine-aldostérone est médiée par l'angiotensine II, si bien qu'avec la co-administration de

Men verwacht een blokkering van alle activiteiten van angiotensine II gemedieerd door de receptor AT 1 , ongeacht de bron of de syntheseweg van het angiotensine II. Het selectieve antagonisme ter hoogte van de receptoren voor angiotensine II (AT 1 ) leidt tot een toename van de plasmaconcentraties van renine en van de concentraties van angiotensine I en II in het bloed, evenals tot een daling van de plasmaconcentratie van aldosteron.
On s’attend à ce qu’il bloque toutes les actions de l’angiotensine II gérées par le récepteur AT 1 , et ce, quelles que soient la source ou la voie de synthèse de l’angiotensine II. L’antagonisme sélectif des récepteurs de l’angiotensine II (AT 1 ) entraîne une augmentation du taux plasmatique de rénine et des concentrations d’angiotensine I et II dans le sang ainsi qu’une diminution de la concentration plasmatique d’aldostérone.

Verwacht wordt dat irbesartan alle effecten van angiotensine II blokkeert die worden gemedieerd door de AT 1 -receptor, ongeacht de bron of de wijze van synthese van angiotensine II. Het selectieve antagonisme van de angiotensine II (AT1)-receptoren resulteert in een stijging van de plasmaconcentraties van renine en angiotensine II en een daling van de plasmaconcentratie van aldosteron.
On prévoit que l’irbésartan bloque tous les effets de l’angiotensine II médiés par les récepteurs AT1, indépendamment de la source ou de la voie de synthèse de l’angiotensine II. L’antagonisation sélective des récepteurs (AT 1 ) de l’angiotensine II provoque une augmentation des taux plasmatiques de rénine et des taux d’angiotensine II et une diminution de la concentration plasmatique d’aldostérone.

Irbesartan blokkeert alle effecten van angiotensine II die worden gemedieerd door de AT1-receptor, ongeacht de bron of route van synthese van angiotensine II. Het selectieve antagonisme van de angiotensine II (AT1)-receptoren resulteert in een stijging van de plasmaconcentraties van renine en angiotensine II en een daling van de plasmaconcentratie van aldosteron.
L’irbésartan bloque toutes les actions de l’angiotensine II, médiées par le récepteur AT1, indépendamment de l’origine ou de la voie de synthèse de l’angiotensine II. L’antagonisme sélectif des récepteurs de l’angiotensine II (AT1) provoque une élévation des taux plasmatiques de rénine et d’angiotensine II et une diminution de la concentration plasmatique d’aldostérone.