Vertaling van "schizofrenie werd vergeleken welk percentage " (Nederlands → Frans) :

In de samengevoegde gegevens van 6- tot 8-weken durende, placebogecontroleerde studies bij volwassen patiënten met schizofrenie werd vergeleken welk percentage patiënten voldeed aan het criterium voor gewichtstoename met ≥ 7% lichaamsgewicht bij degenen die waren behandeld met RISPERDAL of met placebo. Uit deze vergelijking kwam een statistisch significant grotere incidentie van gewichtstoename voor RISPERDAL (18%) dan voor placebo (9%).
Les pourcentages de patients adultes schizophrènes traités par RISPERDAL et placebo et atteignant le critère de prise de poids > 7% ont été comparés dans une analyse poolée d’essais contrôlés versus placebo d’une durée de 6 à 8 semaines, montrant une incidence significativement plus élevée de prise de poids dans le groupe RISPERDAL (18 %) comparé au placebo (9 %).

In de samengevoegde gegevens van 6- tot 8-weken durende, placebogecontroleerde studies bij volwassen patiënten met schizofrenie werd vergeleken welk percentage patiënten voldeed aan het criterium voor gewichtstoename met ≥ 7% lichaamsgewicht bij degenen die waren behandeld met risperidon of met placebo.
Les proportions de patients adultes schizophrènes qui remplissaient un critère de prise de poids d’au moins 7 % du poids corporel ont été comparées, sous rispéridone et sous placebo, dans un ensemble d’essais contrôlés par placebo d’une durée de 6 à 8 semaines.

In de samengevoegde gegevens van 6- tot 8-weken durende, placebogecontroleerde studies bij volwassen patiënten met schizofrenie werd vergeleken welk percentage patiënten voldeed aan het criterium voor gewichtstoename met ≥ 7% lichaamsgewicht bij degenen die waren behandeld met risperidon of met placebo. Uit deze vergelijking kwam een statistisch significant grotere incidentie van gewichtstoename voor risperidon (18%) dan voor placebo (9%).
durée de 6 à 8 semaines, montrant une incidence significativement plus élevée de prise de poids dans le groupe rispéridone (18 %) comparé au placebo (9 %).

In het onderzoek werd vergeleken welk effect het gebruik van melfalan en prednison, al dan niet in combinatie met Thalidomide Celgene, had op de overlevingsduur.
L’étude a comparé l’effet du melphalan et de la prednisone, avec ou sans Thalidomide Celgene, sur les durées de survie.

In een fase III-studie bij patiënten met een nog niet behandelde chronische lymfatische B-celleukemie waarin een behandeling met Fludara werd vergeleken met chloorambucil (40 mg/m² om de 4 weken) bij respectievelijk 195 en 199 patiënten, werd het volgende vastgesteld: statistisch significant hoger totaal responspercentage en percentage complete respons na een eerstelijnsbehandeling met Fludara dan met chloorambucil (respectievelijk 61,1 % vs. 37,6 % en 14,9 % vs.
Une étude de phase III comparant Fludara au chlorambucil (40mg / m² toutes les 4 semaines) chez des patients n’ayant jamais été traités pour leur leucémie lymphoïde chronique à cellules B (195 et 199 patients respectivement) a donné les résultats suivants : taux de réponse globale et taux de réponse complète supérieurs, de manière statistiquement significative, après un traitement en première intention par Fludara par rapport après un traitement par chlorambucil (61,1% contre 37,6% et 14,9% contre 3,4%, respectivement) ; durée de réponse (19 mois contre 12,2) et délai de progression (17 mois contre 13,2) plus longs, de manière statistiquement significative, pour les patients du groupe Fludara.

Behandeling met tenofovirdisoproxil 245 mg (als fumaraat) werd ook geassocieerd met significant hogere percentages patiënten met HBV DNA < 400 kopieën/ml wanneer werd vergeleken met behandeling met adefovirdipivoxil 10 mg.
Le traitement par ténofovir disoproxil 245 mg (sous forme de fumarate) a également été associé à des proportions significativement plus grandes de patients présentant un taux d’ADN du VHB < 400 copies/ml par comparaison avec le traitement par adéfovir dipivoxil 10 mg.

Tenofovirdisoproxilfumaraat werd geassocieerd met significant hogere percentages patiënten met nietwaarneembaar HBV DNA (< 169 kopieën/ml [< 29 IE/ml]; de limiet voor kwantificering voor de Roche Cobas Taqman HBV-assay), wanneer werd vergeleken met adefovirdipivoxil (onderzoek GS-US-174-0102 respectievelijk 91% en 56%; en onderzoek GS-US-174-0103 respectievelijk 69% en 9%).
L’administration du fumarate de ténofovir disoproxil a été associé à des proportions significativement plus grandes de patients présentant un taux d’ADN du VHB indétectable (< 169 copies/ml [< 29 UI/ml] ; ce qui correspond à la limite de quantification du test de Roche Cobas Taqman pour le VHB), par comparaison avec l’adéfovir dipivoxil (étude GS-US-174-0102 ; 91%, 56% et étude GS-US-174-0103 ; 69%, 9%, respectivement).

Gelijktijdige behandeling met anakinra Bij volwassen patiënten die gelijktijdig werden behandeld met Enbrel en anakinra werd een hoger percentage ernstige infecties vastgesteld vergeleken met patiënten die of alleen met Enbrel, of alleen met anakinra behandeld werden (historische data).
Les patients adultes traités par Enbrel et l’anakinra ont présenté un taux plus élevé d’infections graves par rapport aux patients traités soit par Enbrel seul, soit par l’anakinra seul (données historiques).

Het percentage verandering vanaf de baseline was hoger met stiripentol (-69%) dan met de placebo (+7%), p< 0,0001. 21 patiënten die stiripentol gebruikten hadden last van matige bijwerkingen (slaperigheid, verlies van eetlust) vergeleken met de acht patiënten die de placebo kregen, maar de bijwerkingen verdwenen toen in 12 van de 21 gevallen de dosis van de co-medicatie verminderd werd (Chiron et al, Lancet, 2000).
La modification en pourcentage par rapport à la phase initiale a été plus élevée sous stiripentol (-69%) que sous placebo (+7%, p < 0,0001). Des effets indésirables de sévérité modérée (somnolence, diminution de l’appétit) ont été observés chez 21 patients du groupe stiripentol contre huit du groupe placebo, mais ont disparu chez 12 des 21 patients sous stiripentol après une

Bij week 72 werd bij 20% van de patiënten die Esbriet kregen, een afname vanaf baseline waargenomen in het percentage van de voorspelde waarde voor FVC van ≥10% (een drempel die indicatief is voor het mortaliteitsrisico bij IPF) vergeleken met 35% bij degenen die placebo kregen (tabel 2).
À la semaine 72, une baisse par rapport à la ligne de base du pourcentage de la CVF prédite supérieure ou égale à 10 % (une valeur seuil prédictive du risque de mortalité dans la fibrose pulmonaire idiopathique) a été observée chez 20 % des patients ayant reçu Esbriet, contre 35 % des patients ayant reçu le placebo (Tableau 2).