Traduction de «placebo het aantal symptomatische wervelfracturen verschilde » (Néerlandais → Français) :

Bij postmenopauzale vrouwen met verhoogd fractuurrisico bleek behandeling met lasoxifen gedurende 5 jaar of met bazedoxifen gedurende 3 jaar te leiden tot een lagere incidentie van radiologisch vastgestelde wervelfracturen, vergeleken met placebo; het aantal symptomatische wervelfracturen verschilde echter niet significant.
Chez des femmes ménopausées à risque accru de fractures, le traitement par le lasoxifène pendant 5 ans ou par le bazédoxifène pendant 3 ans avait entraîné une incidence plus faible de fractures vertébrales radiologiques, par rapport au placebo; le nombre de fractures vertébrales symptomatiques n’était cependant pas significativement différent.

Het erg dure denosumab, (SC 60 mg/6 mnd), een monoclonaal antilichaam, vermindert versus placebo het aantal wervelfracturen (NNT van 21 op 3 jaar), het aantal niet-vertebrale fracturen (NNT 67) en het aantal femurfracturen (NNT van 333) 70 .
Le dénosumab, (60 mg/6 mois en SC), un anticorps monoclonal au prix fort élevé, diminue le nombre de fractures vertébrales (NST de 21 à 3 ans), le nombre de fractures non vertébrales (NST de 67) et le nombre de fractures du col du fémur (NST de 333) versus placebo 70 .

In een grootschalige gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde studie bij vrouwen met osteoporose werd een vermindering van de incidentie van symptomatische wervelfracturen en van heupfracturen gezien, maar het voordeel in absolute waarden lijkt gering en vergelijkende studies met andere behandelingen tegen osteoporose ontbreken.
Une diminution de l’incidence des fractures vertébrales symptomatiques et des fractures de la hanche a été constatée dans une large étude randomisée contrôlée par placebo chez des femmes ostéoporotiques, mais le bénéfice en valeurs absolues paraît faible et on ne dispose pas d’études comparatives avec d’autres traitements de l’ostéoporose.

Het gemiddelde aantal symptomatische “opflakker” dagen (gedefinieerd als een dag waarop de in het dagboek van de patiënt gerapporteerde gemiddelde symptomenscore hoger was dan 3) gedurende de 21 dagen durende voorbehandelings baseline-periode en de eindpuntperiode van de behandeling, in Deel A, nam af van 8,6 op baseline-niveau tot 0,1 bij het eindpunt voor de groep op rilonacept, in vergelijking met een verandering van 6,2 tot 5,0 voor de placebogroep (p< 0,0001 vs. placebo).
Pendant la phase A, durant la période initiale de prétraitement de 21 jours et celle sous traitement prise en compte pour le critère de jugement, la moyenne du nombre de jours de " poussée” symptomatique (défini comme un jour au cours duquel le score moyen des symptômes rapporté sur l'agenda du patient était supérieur à 3) est passée de 8,6 lors de l’évaluation initiale à 0,1 en fin d’évaluation pour le groupe rilonacept, en comparaison d’une variation de 6,2 à 5 pour le groupe placebo (p < 0,0001 par rapport au placebo).

In de LIFT-studie zorgde tibolon tijdens de 3 jaar behandeling voor een afname van het aantal vrouwen (gemiddelde leeftijd van 68 jaar) met nieuwe wervelfracturen in vergelijking met placebo (ITT: tibolon ten opzichte van placebo odds ratio: 0,57; 95% BI: 0,42 – 0, 78).
Dans l’étude LIFT, la tibolone réduisait le nombre de nouvelles fractures vertébrales des femmes (âge moyen 68 ans) en comparaison au placebo pendant le traitement de 3 ans (ITT: tibolone par rapport au placebo odds ratio: 0,57; 95% IC: 0,42 – 0, 78).

− In de LIFT-studie zorgde tibolone tijdens de 3 jaar behandeling voor een afname van het aantal vrouwen (gemiddelde leeftijd van 68 jaar) met nieuwe wervelfracturen in vergelijking met placebo (ITT: tibolone ten opzichte van placebo odds ratio: 0,57; 95% BI: 0,42 – 0, 78).
− Dans l’étude LIFT, la tibolone réduisait le nombre de nouvelles fractures vertébrales des femmes (âge moyen 68 ans) en comparaison au placebo pendant le traitement de 3 ans (ITT: tibolone par rapport au placebo odds ratio: 0,57; 95% IC: 0,42 – 0, 78).

In een placebogecontroleerde langetermijnfollow-upstudie (PRAISE-2) van amlodipine bij patiënten met NYHA-klasse -III en -IV hartfalen zonder klinische symptomen of objectieve bevindingen die wezen op een onderliggende ischemische ziekte die met stabiele dosissen ACE-remmers, digitalis en diuretica werden behandeld, had amlodipine geen effect op de totale of cardiovasculaire mortaliteit. Binnen dezelfde populatie was amlodipine geassocieerd met een verhoogd aantal meldingen van longoedeem, hoewel de incidentie van verergering van hartfalen niet significant verschilde met placebo.
Un essai contrôlé versus placebo (PRAISE) conçu pour évaluer des patients atteints d’insuffisance cardiaque de stade III à IV selon la classification de la NYHA, recevant des digitaliques, des diurétiques et des inhibiteurs de l’enzyme de conversion, a montré que l’amlodipine n’a pas entraîné d’augmentation du risque de mortalité et de morbidité chez ces patients insuffisants cardiaques.

De samengevoegde gegevens van vijf studies van 2-3 jaar wezen op een daling van het aantal andere dan wervelfracturen met 29% (alendronaat 9,0% versus placebo 12,6%).
Le regroupement de données issues de cinq études d’une durée de 2-3 ans a montré une baisse de 29 % du nombre de fractures non vertébrales (alendronate 9,0 % versus placebo 12,6 %).

De volgende resultaten werden gerapporteerd bij analyse van de samengevoegde gegevens van drie jaar van de belangrijkste twee therapeutische studies met verschillende doses van alendronaat bij postmenopauzale vrouwen: 48% daling van het aantal patiënten dat een of meer wervelfracturen oploopt (alendronaat 3,2% versus placebo 6,2%).
Les résultats suivants proviennent d’une analyse du regroupement de données sur trois années, issues des deux principales études thérapeutiques avec des doses variables d’alendronate administrées à des femmes post-ménopausées : diminution de 48 % du nombre de sujets développant une ou plusieurs fractures vertébrales (alendronate 3,2 % versus placebo 6,2 %).

-Blokkers Talrijke studies, meestal uitgevoerd in tweede lijn en van slechte methodologische kwaliteit, suggereren dat het toedienen van alfablokkers aan patiënten met symptomatische distale urinewegstenen het aantal expulsies verhoogt en de expulsieduur verlaagt in vergelijking met placebo en met controlegroepen 42 .
-bloquants De nombreuses études, majoritairement réalisées en seconde ligne et de faible qualité méthodologique, suggèrent que les alpha-bloquants donnés aux patients qui présentent une lithiase urétérale distale symptomatique augmentent les taux d’expulsion des lithiases et diminuent le délai de cette expulsion versus placebo ou versus groupes contrôles 42 .