Traduction de «patiënten die onder ace-remmers buikpijn » (Néerlandais → Français) :

Het angio-oedeem werd gediagnosticeerd met onderzoeken zoals een CT-scan of echografie van het abdomen of tijdens een operatie en de symptomen verdwenen na stopzetting van de ACE-remmer. Bij de differentiële diagnose van patiënten die onder ACE-remmers buikpijn krijgen, moet worden gedacht aan de mogelijkheid van intestinaal angio-oedeem.
Le diagnostic d’angiœdème était établi au moyen d’examens incluant la tomodensitométrie abdominale ou l’échographie, ou à la chirurgie, et les symptômes disparaissaient suite à l’arrêt du traitement par IEC. Chez les patients sous IEC présentant une douleur abdominale, il faut inclure l’angiœdème intestinal dans le diagnostic différentiel.

Angio-oedeem van de darm zou moeten worden overwogen bij de differentiële diagnose van patiënten onder ACE-remmers die zich aanbieden met buikpijn.
L’angioœdème intestinal doit faire partie du diagnostic différentiel de la douleur abdominale chez les patients sous inhibiteurs de l’ECA.

Bij de differentiële diagnose van patiënten die tijdens gebruik van ACE-remmers buikpijn krijgen, moet worden gedacht aan de mogelijkheid van intestinaal angio-oedeem.
Chez les patients sous IECA présentant une douleur abdominale, il faut inclure l’angioœdème intestinal dans le diagnostic différentiel.

In een andere studie naar de hoestincidentie bij patiënten die voordien, toen ze met een ACE-remmer werden behandeld, hoestten, bedroeg de incidentie van de aanhoudende droge hoest 2,6% onder eprosartan, 2,7% onder een placebo en 25,0% onder een ACE-remmer (p< 0,01; eprosartan versus ACE-remmer).
Dans une étude ultérieure évaluant l’incidence de la toux chez des patients qui avaient précédemment présenté une toux en prenant un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine, l’incidence de toux sèche et persistante était de 2,6% sous éprosartan, 2,7% sous placebo, et 25,0% sous un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine (p< 0,01, éprosartan versus inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine).

In een studie die speciaal werd opgezet om de hoestincidentie bij patiënten onder eprosartan en onder een ACE-remmer te vergelijken, lag bij de patiënten die met eprosartan werden behandeld (1,5%), de incidentie van de aanhoudende droge hoest significant lager (p< 0,05) dan bij patiënten die werden behandeld met een ACE-remmer (5,4%).
Dans une étude conçue spécialement pour comparer l’incidence de toux chez des patients traités par l'éprosartan et par un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine, l’incidence de toux sèche persistante chez les patients traités par l'éprosartan (1,5%) était significativement plus basse (p< 0,05) que celle observée chez des patients traités par un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine (5,4%).

In een onderzoek dat specifiek was opgezet om de incidentie van hoest te beoordelen bij patiënten die worden behandeld met losartan in vergelijking met patiënten die met ACE-remmers worden behandeld, was de incidentie van hoest die werd gemeld door patiënten die losartan of hydrochloorthiazide kregen ongeveer gelijk en significant lager dan bij patiënten die met een ACE-remmer werden behandeld. Daarnaast was in een algehele analyse van 16 dubbelblinde klinische studies bij 4131 patiënten de incidentie van spontaan gemelde hoest bij met losartan behandelde patiënten ongeveer gelijk (3,1 %) aan die bij patiënten die werden behandeld met placebo (2,6 %) of hydrochloorthiazide (4,1 %), terwijl de incidentie met ACE-remmers 8,8 % was.
Dans une étude destinée à évaluer spécifiquement l'incidence de la toux chez les patients traités par losartan et chez ceux traités par IEC, celle-ci était comparable chez les patients traités par losartan ou hydrochlorothiazide et était significativement inférieure à celle des patients traités par IEC. De plus, dans une analyse globale de 16 essais cliniques en double aveugle chez 4131 patients, l'incidence de la toux rapportée spontanément était comparable chez les patients traités par le losartan (3,1 %) et chez ceux traités par placebo (2,6 %) ou hydrochlorothiazide (4,1 %), alors que l'incidence de la toux chez les patients traités par IEC était de 8,8 %.

Patiënten onder behandeling van ACE-remmers die geelzucht of een uitgesproken stijging van de leverenzymen ontwikkelen, moeten de behandeling met de ACE-remmer stopzetten en een aangepaste medische follow-up krijgen (Zie rubriek 4.8).
Les patients sous IECA qui développent une jaunisse ou qui présentent une élévation marquée des enzymes hépatiques doivent arrêter le traitement par IECA et bénéficier d’une surveillance médicale appropriée (voir rubrique 4.8).

In een klinisch onderzoek bij patiënten met een voorgeschiedenis van droge hoest gedurende een behandeling met een ACE-remmer, vertoonde 19,5% van de proefpersonen die valsartan kregen en 19,0% van degenen die een thiazidediureticum toegediend kregen een hoest, ten opzichte van 68,5% van degenen behandeld met een ACE-remmer (p < 0,05).
Au cours d'une étude clinique incluant des patients avec des antécédents de toux sèche sous IEC, 19,5 % des sujets sous valsartan et 19,0 % des sujets sous diurétique thiazidique ont présentés une toux contre 68,5 % des sujets sous IEC (p < 0,05).

Dubbele blokkering van het RAAS met ARB’s, ACE-remmers of aliskiren Het gelijktijdig gebruik van ARB’s - inclusief valsartan - of van ACE-remmers met aliskiren is gecontra-indiceerd bij patiënten met diabetes mellitus of een gestoorde nierfunctie (GFR < 60 ml/min/1,73m 2 ) (zie rubrieken 4.3 en 4.4).
Double blocage du SRAA avec les ARAII, les IEC ou l’aliskiren L’utilisation concomitante d’ARAII - y compris du valsartan - ou d’IEC avec de l’aliskiren est contreindiquée chez les patients présentant un diabète ou une insuffisance rénale (DFG < 60 ml/min/1,73 m 2 ) (voir rubriques 4.3 et 4.4).

Bij een langdurig placebogecontroleerd vervolgonderzoek (PRAISE-2) naar amlodipine bij patiënten met NYHA III en IV hartfalen zonder klinische symptomen of objectieve bevindingen die wezen op onderliggende ischemische ziekte had amlodipine geen effect op de totale cardiovasculaire mortaliteit. Deze patiënten werden behandeld met stabiele doses ACE-remmers, digitalis en diuretica.
Dans une étude de suivi au long cours de l'amlodipine, contrôlée versus placebo (PRAISE-2), réalisée chez des patients présentant une insuffisance cardiaque de classe NYHA III ou IV, sans symptômes cliniques ou observations objectives évocatrices d'une atteinte ischémique sous-jacente, traités par des doses stables d'IEC, de digitaliques et de diurétiques, l'amlodipine n'a pas eu d'effet sur la mortalité cardiovasculaire totale.