Vertaling van "oordeelde in " (Nederlands → Frans) :

Zo oordeelde het Grondwettelijk Hof op 1 maart 2012 dat de maatregel waarbij een werkgever, die de DIMONA-aangifte voor een bepaalde werknemer niet heeft verricht, een solidariteitsbijdrage aan de RSZ dient te betalen 48 , niet kan worden gekwalificeerd als een strafrechtelijke sanctie Het Hof van Beroep van Gent op 24 november 2011 49 bevestigde de stelling van de rechtbank van eerste aanleg van Gent, de dato 28 april 2010, zeggende dat: “De eerste rechter oordeelde terecht dat de administratieve sanctie die aan de beklaagde () werd opgelegd (nl. een uitsluiting voor 4 maanden van het recht op de tussenkomst van de verzekering in de kosten van geneeskundige verstrekking) geenszins een penaal karakter heeft, zodat er van enige verboden cumul geen sprake kan zijn”.
Le 24 novembre 2011 , la Cour d’appel de Gand a confirmé la décision du Tribunal de première instance de Gand du 28 avril 2010, en disant que le premier juge a jugé, à juste titre, que la sanction administrative imposée à l’accusé(e) (.) (à savoir une exclusion pendant 4 mois du droit à l’intervention de l’assurance dans le coût des prestations de santé) ne revêt, en aucun cas, un caractère pénal, de sorte qu’il ne peut être question d’un quelconque cumul interdit.

Verder valt op te merken dat het aandeel opvoed(st)ers, ergotherapeuten, kinesisten, logopedisten en animatieverantwoordelijken (paramedici) en artsen, kaderleden en logistieke functies (ander), dat oordeelde dat mondhygiëne voldoende aan bod kwam gedurende de opleiding, eerder laag was (13-19%).
On remarque également que la part d’éducateurs, d’ergothérapeutes, de kinésithérapeutes, de logopèdes et de responsables de l’animation (membres du personnel paramédical), de médecins, de cadres et des fonctions logistiques (autres) qui a estimé que l’hygiène buccale était suffisamment abordée durant la formation était plutôt réduite (13-19%).

Van de Nederlandstalige zorgverleners oordeelde 55% dat de instructies in verband met mondhygiëne gekregen in de werksituatie ‘voldoende’ waren; voor de Franstalige zorgverleners was dit aandeel 48%.
Parmi le personnel soignant néerlandophone, 55% d’entre eux ont jugé que les instructions relatives à l’hygiène buccale reçues dans la situation de travail étaient ‘suffisantes’; pour le personnel soignant francophone, ce pourcentage était de 48%.

In een arrest van 21 januari 1993 (Arr. Cass., 1993, I, p. 88) oordeelde het Hof van Cassatie dat het toenmalige artikel 2272, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek, dat in een verjaringstermijn van één jaar voorzag voor rechtsvorderingen van geneesheren - een termijn die was gestoeld op het vermoeden van betaling - niet van toepassing was op doktersrekeningen geïnd door ziekenhuizen, zodat voor die laatste vorderingen de gemeenrechtelijke verjaringstermijn, die toen 30 jaar bedroeg, gold.
Dans un arrêt du 21 janvier 1993 (Pas. 1993, I, 81), la Cour de cassation avait jugé que l’article 2272, alinéa 1 er , du Code civil de l’époque prévoyant un délai de prescription d’un an pour les actions des médecins - délai fondé sur la présomption de paiement - n’était pas applicable aux factures des médecins perçues par les hôpitaux, de sorte que c’était le délai de prescription de droit commun, qui était à l’époque de 30 ans, qui s’appliquait à ces dernières actions.

In een arrest van 21 januari 1993 (Arr. Cass., 1993, I, p. 81) oordeelde het Hof van Cassatie dat het toenmalige artikel 2272, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek, dat in een verjaringstermijn van één jaar voorzag voor rechtsvorderingen van geneesheren - een termijn die was gestoeld op het vermoeden van betaling - niet van toepassing was op doktersrekeningen geïnd door ziekenhuizen, zodat voor die laatste vorderingen de gemeenrechtelijke verjaringstermijn, die toen 30 jaar bedroeg, gold.
Dans un arrêt du 21 janvier 1993 (Pas. 1993, I, 81), la Cour de cassation avait jugé que l’article 2272, alinéa 1 er , du Code civil de l’époque prévoyant un délai de prescription d’un an pour les actions des médecins – délai fondé sur la présomption de paiement – n’était pas applicable aux factures des médecins perçues par les hôpitaux, de sorte que c’était le délai de prescription de droit commun, qui était à l’époque de 30 ans, qui s’appliquait à ces dernières actions.

De bevoegde Minister is zijn appreciatiebevoegdheid niet te buiten gegaan wanneer hij oordeelde dat het besluit om die reden zo dringend was geworden dat er geen tijd meer was om nog het advies van de afdeling wetgeving van de Raad van State te vragen.
Le ministre compétent n’a pas outrepassé son pouvoir d’appréciation en estimant que cet arrêté était devenu tellement urgent qu’il ne restait plus de temps pour demander l’avis de la section législation du Conseil d’État.

Nochtans oordeelde zij dat de onderhavige richtlijnen beter aangepast zijn aan de Belgische situatie.
Il a cependant considéré que les présentes directives étaient mieux adaptées à la situation belge.

De Nederlandse Gezondheidsraad classificeerde deze effecten en oordeelde dat er voldoende bewijskracht is voor aan stress gerelateerde gezondheidseffecten (onder meer hypertensie en ischemische hartaandoeningen), psychosociale effecten en slaapverstoring (GR, 1994).
Le Gezondheidsraad des Pays-Bas a classé ces effets et a estimé qu’il existait des preuves suffisantes d’effets sanitaires liés au stress (notamment l’hypertension et les affections cardiaques ischémiques), d’effets psychosociaux et de troubles du sommeil (GR, 1994).

De Nederlandse Gezondheidsraad oordeelde in 1994 dat er voldoende bewijskracht is dat geluid van 70 dB(A) (gemiddeld over 24 uur) en meer bij jarenlange dagelijkse blootstelling in de woonomgeving, gehoorverlies veroorzaakt (GR, 1994).
Le Gezondheidsraad des Pays-Bas considérait déjà en 1994 que des preuves suffisantes existaient pour dire que des sons de 70 dB(A) (moyenne sur 24h) et plus provoquent des pertes auditives en cas d’exposition journalière durant de longues années dans l’environnement résidentiel (GR, 1994).

Het Hof oordeelde wel dat de vrijheid van dienstverlening zich verzet tegen een nationale regeling die de vergoeding zou uitsluiten van de bijkomende kosten van een patiënt aan wie een voorafgaande toestemming is verleend om in een andere lidstaat een behandeling te ondergaan, terwijl ze deze kosten wel zou vergoeden als de behandeling op het nationale grondgebied had plaatsgevonden.
La Cour a estimé toutefois que la libre prestation de services s’oppose à une réglementation nationale qui exclurait le remboursement des frais accessoires d’un patient a qui une autorisation préalable a été accordée en vue de subir un traitement dans un autre État membre, alors qu’elle rembourserait bien ces frais si le traitement avait eu lieu sur le territoire national.