Traduction de «niet bereikt vergeleken met respectievelijk » (Néerlandais → Français) :

De mediane PFS en OS voor de trastuzumab-emtansinegroep waren respectievelijk 10,8 maanden en niet bereikt, vergeleken met respectievelijk 5,7 maanden en 27,9 maanden voor de lapatinib-plus-capecitabinegroep.
La PFS et l’OS médianes pour le groupe trastuzumab emtansine étaient respectivement de 10,8 mois et non atteinte, comparé avec respectivement 5,7 mois et 27,9 mois pour le groupe lapatinib plus capécitabine.

Het aantal responders was niet significant hoger bij de combinatie dan bij monotherapie (53% versus 43% (p=0,076) voor de SDBP en 41% versus 33% (p=0,116) voor de SSBP) en een niet significante hoger percentage patiënten op combinatietherapie bereikte een genormaliseerde SDBP (48% versus 37% (p=0,055) en SSBP (33% versus 28% (p=0,325) bereikt, vergeleken met patiënten op monotherapie.
Le taux de répondeurs n’a pas été significativement supérieur avec l’association fixe par rapport à la monothérapie : 53% contre 43% (p=0,076) pour la pression artérielle diastolique et 41% contre 33% (p=0,116) pour la pression artérielle systolique. Un pourcentage supérieur, mais non significatif de patients sous association fixe a présenté une normalisation de la pression artérielle diastolique (48% versus 37% (p=0,055) et de la pression artérielle systolique 33% versus 28% (p=0,325) par rapport aux patients sous monothérapie.

De mediaan voor de duur van MaHR bij patiënten in de versnelde fase CML werd in beide groepen niet bereikt; de mediaan voor PFS was 25 en 26 maanden voor respectievelijk de groep behandeld met 140 mg eenmaal daags en de groep behandeld met 70 mg tweemaal daags; de mediaan voor totale overleving werd niet bereikt voor de groep behandeld met 140 mg eenmaal daags en voor de groep behandeld met 70 mg tweemaal daags was dit 31 maanden.
La durée médiane de RHMa chez les patients en phase accélérée de LMC n'a été atteinte dans aucun des 2 groupes; la médiane de SSP était respectivement de 25 et de 26 mois dans le groupe 140 mg une fois par jour et dans le groupe 70 mg deux fois par jour; et la médiane de survie globale n'a pas été atteinte dans le groupe 140 mg une fois par jour et était de 31 mois dans le groupe 70 mg deux fois par jour.

In een fase III-studie bij patiënten met een nog niet behandelde chronische lymfatische B-celleukemie waarin een behandeling met Fludara werd vergeleken met chloorambucil (40 mg/m² om de 4 weken) bij respectievelijk 195 en 199 patiënten, werd het volgende vastgesteld: statistisch significant hoger totaal responspercentage en percentage complete respons na een eerstelijnsbehandeling met Fludara dan met chloorambucil (respectievelijk 61,1 % vs. 37,6 % en 14,9 % vs.
Une étude de phase III comparant Fludara au chlorambucil (40mg / m² toutes les 4 semaines) chez des patients n’ayant jamais été traités pour leur leucémie lymphoïde chronique à cellules B (195 et 199 patients respectivement) a donné les résultats suivants : taux de réponse globale et taux de réponse complète supérieurs, de manière statistiquement significative, après un traitement en première intention par Fludara par rapport après un traitement par chlorambucil (61,1% contre 37,6% et 14,9% contre 3,4%, respectivement) ; durée de réponse (19 mois contre 12,2) et délai de progression (17 mois contre 13,2) plus longs, de manière statistiquement significative, pour les patients du groupe Fludara.

De mediane tijd tot retinitis-progressie in de twee werkzaamheidsstudies (GS-93-106 en GS-93-105) was respectievelijk 120 dagen en nog niet bereikt in de behandelde groepen versus respectievelijk 22 dagen en 21 dagen in de onbehandelde (uitgestelde behandeling) groepen.
Dans les deux études évaluant l’efficacité (GS-93-106 et GS-93-105), le délai médian de progression de la rétinite a été respectivement de 120 jours et « délai non atteint » dans les groupes de patients traités, versus un délai médian de progression de, respectivement, 22 jours et 21 jours dans les groupes des patients non traités (traitement différé).

In een farmacokinetisch onderzoek uitgevoerd bij gezonde proefpersonen die werden behandeld met een vaste combinatie Inuvair (4 doses van 100/6 microgram) of een enkelvoudige dosis beclometasondipropionaat CFK (4 doses van 250 microgram) en Formoterol HFA (4 doses van 6 microgram), waren de AUC van de actieve metaboliet van beclometasondipropionaat (beclometason- 17-monopropionaat) en de maximale plasmaconcentratie van de vaste combinatie respectievelijk 35% en 19% lager dan met de niet-extrafijne beclometasondipropionaat CFK-formulering, maar de absorptiesnelheid was daarentegen hoger (0,5 versus 2h) bij de vaste combinatie, vergeleken met alleen de niet-extrafijne beclometasondipropionaat CFK.
avec l'association fixe, comparativement à la formulation non-extrafine de dipropionate de béclométasone CFC; par contre, la vitesse d'absorption était plus rapide (0,5 heure contre 2 heures) avec l'association fixe qu'avec la formulation non-extrafine de dipropionate de béclométasone CFC seul.

In een dosisescalatiestudie waarin de verdraagbaarheid van 5-FU in Teysuno en tegafur + gimeracil (geen oteracil) werd vergeleken, kon het dosisniveau van 25 mg/m 2 in afwezigheid van oteracil niet worden bereikt vanwege het optreden van dosisbeperkende toxiciteiten (graad 3 diarree in 2 patiënten en cardiorespiratoire stilstand bij 1 patiënt) in de tegafur+gimeracil-arm.
Dans une étude de titration comparant la tolérabilité du 5-FU avec Teysuno et avec l'association tégafur + giméracil (sans otéracil), il n'a pas été possible d'atteindre le niveau de dose de 25 mg/m 2 sans otéracil à cause de l'apparition de toxicités limitant la dose (diarrhée de degré 3 chez 2 patients, et arrêt cardio-respiratoire chez 1 patient) dans le groupe tégafur + giméracil.

Patiënten met BCR-ABL waarden ≤10% na 3 maanden behandeling hebben een betere totale overleving na 48 maanden vergeleken met diegenen die dit moleculaire responsniveau niet bereikten (respectievelijk 97% vs. 87% [p=0,0116]).
Chez les patients présentant des taux de BCR-ABL ≤ 10 % après trois mois de traitement, la survie globale à 48 mois était supérieure à celle des patients ne présentant pas ce niveau de réponse moléculaire (respectivement 97 % versus 87 % [p=0,0116]).

Aangezien er geen effect is op ACE en geen potentiëring van bradykinine of substance P, is het niet waarschijnlijk dat angiotensine II-antagonisten geassocieerd zijn met hoesten. In een klinische studies waar valsartan vergeleken werd met een ACE-remmer, was de incidentie van droge hoest significant (P < 0,05) lager bij patiënten behandeld met valsartan dan bij degenen behandeld met een ACE-remmer (respectievelijk 2,6% versus 7,9%).
Les antagonistes de l’angiotensine II ne devraient pas provoquer de toux, dans la mesure où ils n’agissent pas sur l’enzyme de conversion et ne potentialisent pas l’action de la bradykinine ou de la substance P. Les études cliniques comparant le valsartan et un IEC ont montré que l’incidence d’une toux sèche était significativement plus faible (p < 0,05) sous valsartan que sous IEC (2,6 % contre 7,9 % respectivement).