Traduction de «langere tijd hogere doses » (Néerlandais → Français) :

Ontwenningsverschijnselen, en vooral dan de meer ernstige, komen vaker voor bij patiënten die gedurende een langere tijd hogere doses Oxazepam EG hebben gekregen.
Les symptômes de privation, en particulier les plus sévères, sont plus courants chez les patients traités avec de fortes doses de l'Oxazepam EG pendant une longue durée.

De twee doseringen van paclitaxel werden niet direct onderling vergeleken, maar in beide studies resulteerde paclitaxel in combinatie met cisplatine in een significant hoger responspercentage, een significant langere tijd tot progressie en een significant langere overleving dan de standaardtherapie. De incidentie van neurotoxiciteit en gewrichtspijn/spierpijn was hoger en de incidentie van beenmergsuppressie was lager bij de patiënten met een gevorderde ovariumkanker die werden behandeld met paclitaxel (infuus van 3 uur)/cisplatine dan bij de patiënten die werden behandeld met cyclofosfamide/cisplatine.
Des neurotoxicités et des arthralgies/myalgies plus importantes mais des myélosuppressions réduites ont été observées chez les patientes atteintes d’un cancer de l’ovaire avancé et traitées par perfusion de paclitaxel / cisplatine pendant 3 heures par rapport aux patientes ayant reçu l’association cyclophosphamide / cisplatine.

Docetaxel liet een hoger responspercentage zien (33% versus 12 %, p < 0,0001), een langere tijd tot progressie (19 weken versus 11 weken, p=0,0004) en een langere algemene overleving (11 maanden versus 9 maanden, p=0,01).
Le docétaxel accroît le taux de réponse (33% versus 12%, p< 0,0001), la survie sans progression (19 semaines versus 11 semaines, p=0,0004) et la survie globale (11 mois versus 9 mois, p=0,01).

Docetaxel liet een hoger responspercentage zien (33% versus 12 %, p < 0,0001), een langere tijd tot progressie (19 weken versus 11 weken, p=0,0004) en een langere «overall» overleving (11 maanden versus 9 maanden, p=0,01).
Le docétaxel accroit le taux de réponse (33% versus 12%, p < 0,0001), la survie sans progression (19 semaines versus 11 semaines, p = 0,0004) et la survie globale (11 mois versus 9 mois, p = 0,01).

Docetaxel liet een hoger responspercentage zien (33% versus 12%, p < 0,0001), een langere tijd tot progressie (19 weken versus 11 weken, p= 0,0004) en een langere «overall» overleving (11 maanden versus 9 maanden, p= 0,01).
Le docétaxel accroit le taux de réponse (33% versus 12%, p < 0,0001), la survie sans progression (19 semaines versus 11 semaines, p = 0,0004) et la survie globale (11 mois versus 9 mois, p = 0,01)

Hoewel de beide infusieschema’s van paclitaxel niet rechtstreeks met elkaar werden vergeleken, vertoonden de patiënten die werden behandeld met paclitaxel in combinatie met cisplatine bij beide onderzoeken een significant hoger responspercentage, een langere tijd tot progressie en een langere overleving vergeleken met de standaardtherapie.
Bien que les deux posologies distinctes de paclitaxel n’aient pas été comparées directement l’une à l’autre, lors des deux études, les patientes traitées par le paclitaxel en association avec le cisplatine ont eu un taux de réponse significativement plus élevé, un délai jusqu’à progression significativement plus long, et un temps de survie significativement plus long par rapport au traitement standard.

Echter, hogere stralingsdosissen geleverd per fractie maken de behandelingslevering complexer (meer beeldvorming, meer QA, meer gebruik van IMRT of 4D-technieken, meer hooggekwalificeerd personeel aanwezig gedurende langere tijd) en langere tijdsintervallen geblokkeerd voor de activiteit.
Toutefois, de plus fortes doses de rayons par fraction rendent plus complexe l’administration du traitement (plus d’imagerie, plus d’assurance qualité, recours accru aux techniques IMRT 4D, personnel plus qualifié présent pendant plus longtemps) et des plages horaire plus longues sont bloquées pour l’activité.

Hoewel de twee verschillende paclitaxeldoseringen niet rechtstreeks met elkaar werden vergeleken, hadden in beide trials patiënten die werden behandeld met paclitaxel in combinatie met cisplatine een significant hoger responspercentage, langere tijd tot progressie en langere overlevingstijd in vergelijking met standaardtherapie.
Bien que les deux posologies différentes du paclitaxel n’aient pas été comparées directement l’une à l’autre, il a été observé dans les deux études un taux de réponse significativement plus élevé, un temps jusqu’à la progression et une durée de survie plus longs chez les patientes traitées par le paclitaxel en association avec le cisplatine comparativement au traitement conventionnel.

Behandeling voor lange tijd met hogere dan fysiologische doses hydrocortison kan leiden tot klinische kenmerken die lijken op die van het syndroom van Cushing: toegenomen adipositas, obesitas in de buik, hypertensie en diabetes. Zo’n behandeling voor lange tijd kan leiden tot een verhoogd risico op cardiovasculaire morbiditeit en mortaliteit.
Le traitement à long terme par l'hydrocortisone à doses supraphysiologiques peut avoir des manifestations cliniques semblables à celles du syndrome de Cushing, avec une adiposité accrue, une obésité abdominale, de l'hypertension et du diabète et augmenter ainsi le risque de morbidité et de mortalité cardiovasculaires.

Dosislineariteit en lineariteit in de tijd Uit resultaten na toediening eenmaal daags van een dosis tafamidis van 15, 30 of 60 mg gedurende 14 dagen, kwamen dosisafhankelijke stijgingen van de C max en AUC tussen doses van 15 mg en 30 mg en minder dan dosisproportionele stijgingen tussen doses van 30 mg en 60 mg naar voren. Dit duidt op saturatie van het absorptieproces bij doses hoger dan 30 mg.
Linéarité de la dose Les résultats de l’administration quotidienne d’une dose de 15, 30 ou 60 mg de tafamidis pendant 14 jours ont montré une augmentation dose dépendante du Cmax et de l’AUC entre les doses 15 mg et 30 mg et une augmentation non proportionnelle entre 30 et 60 mg, indiquant la saturation du procédé d’absorption au-delà de 30 mg. Les paramètres pharmacocinétiques étaient semblables après l’administration unique et l’administration répétée d’une dose de 20 mg, indiquant l’absence d’induction ou d’inhibition du métabolisme du tafamidis.