Vertaling van "jaar een moeilijke " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

diepe dwarsstand | moeilijke bevalling door persisterende | occipito-iliacale | stand | moeilijke bevalling door persisterende | occipitoposterieure | stand | moeilijke bevalling door persisterende | occipitosacrale | stand | moeilijke bevalling door persisterende | occipitotransversale | stand |
Arrêt en profondeur en position transverse Dystocie due à la persistance en position:occipito-iliaque | occipito-postérieure | occipito-sacrée | occipito-transverse

obstipatie | moeilijke stoelgang
constipation tenace

Omschrijving: Een stoornis waarin het kind, na een aanvankelijk normale voortgang in taalontwikkeling, zowel receptieve als expressieve taalvaardigheden verliest bij gelijkblijvende intelligentie; het begin van de stoornis gaat samen met paroxismale afwijkingen van het EEG en in de meeste gevallen ook met epileptische insulten. Doorgaans ligt het begin bij een leeftijd tussen drie en zeven jaar, waarbij de vaardigheden verloren gaan in een tijdsbestek van dagen of weken. Het chronologisch verband van het optreden van insulten en het taalverlies is wisselend, waarbij het één enkele maanden tot twee jaar aan het ander voorafgaat (of andersom). Een ontstekingsproces in de hersenen is gesuggereerd als een mogelijke oorzaak voor deze aandoening. Ongeveer tweederde van de patiënten blijft zitten met een min of meer ernstig receptief taaldefect.
Définition: Trouble dans lequel l'enfant, dont le langage s'est auparavant développé normalement, perd ses acquisitions de langage, à la fois sur le versant expressif et réceptif, tout en gardant une intelligence normale. La survenue du trouble s'accompagne d'anomalies paroxystiques à l'EEG et, dans la plupart des cas, de crises d'épilepsie. Le trouble apparaît habituellement entre trois et sept ans, avec perte du langage en quelques jours ou quelques semaines. La succession dans le temps, entre le début des crises épileptiques et la perte du langage, est assez variable, l'une des deux manifestations précédant l'autre (ou inversement) de quelques mois à deux ans. Ce trouble pourrait être dû à un processus encéphalitique inflammatoire. Dans environ deux tiers des cas, les sujets gardent un déficit plus ou moins important du langage (de type réceptif).

Omschrijving: De belangrijkste kenmerken zijn meervoudige, recidiverende en veelvuldig veranderende lichamelijke klachten die al ten minste twee jaar duren. De meeste patiënten hebben een lange en ingewikkelde geschiedenis achter de rug van contacten met zowel eerste als tweedelijns gezondheidszorg, waarin talloze onderzoekingen met negatief resultaat of vruchteloze operatieve exploraties kunnen zijn verricht. De klachten kunnen worden toegeschreven aan elk onderdeel of systeem van het lichaam. Het verloop van de stoornis is chronisch en wisselend en gaat vaak ten koste van het sociaal functioneren, omgang met anderen en het gezinsleven. Kortdurende (minder dan twee jaar) en minder opvallende klachtenpatronen dienen geklasseerd te worden onder niet-gedifferentieerde somatisatiestoornis (F45.1). | Neventerm: | meervoudige psychosomatische stoornis | syndroom van Briquet
Définition: Les principales caractéristiques sont des symptômes physiques multiples, récurrents et variables dans le temps, persistant au moins deux ans. Dans la plupart des cas, les sujets entretiennent, depuis longtemps, des relations complexes avec les services médicaux, spécialisés et non spécialisés, et ont subi de nombreuses investigations ou interventions exploratrices négatives. Les symptômes peuvent renvoyer à n'importe quel système ou partie du corps. Le trouble a une évolution chronique et fluctuante, et s'accompagne souvent d'une altération du comportement social, interpersonnel et familial. Quand le trouble est de durée plus brève (moins de deux ans) ou quand il se caractérise par des symptômes moins évidents, on doit faire un diagnostic de trouble somatoforme indifférencié (F45.1). | Syndrome de Briquet Trouble psychosomatique multiple

Omschrijving: Dementie bij de ziekte van Alzheimer die optreedt na het 65e jaar, doorgaans na het 75e jaar of nog later, met een langzame progressie en met geheugenzwakte als belangrijkste kenmerk. | Neventerm: | primair degeneratieve dementie van het Alzheimer-type met aanvang in het senium | seniele dementie, Alzheimer-type | ziekte van Alzheimer, type 1
Définition: Démence de la maladie d'Alzheimer survenant après l'âge de 65 ans, habituellement à la fin de la huitième décennie ou au-delà ; elle évolue de façon lentement progressive et se caractérise essentiellement par une altération de la mémoire. | Démence dégénérative primaire de type Alzheimer, à début sénile Démence sénile, de type Alzheimer (DSTA) Maladie d'Alzheimer, type 1

incidentie | voorkomen per jaar
incidence | incidence

moeilijk hoesten
difficulté à tousser

moeilijk ademen
difficulté respiratoire

vrijwillig hoesten: moeilijk
difficulté à tousser volontairement

sputum ophoesten: moeilijk
difficulté à expectorer

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

In werkelijkheid is het vóór de leeftijd van 7 jaar bijzonder moeilijk om een diagnose te stellen voor deze aandoening.
En fait, il s’agit d’une affection dont le diagnostic est particulièrement problématique jusqu'à l'âge de 7 ans.

Volgens dit verslag is gezondheidszorg de voorbije tien jaar steeds moeilijker te betalen voor de laagste inkomensgroepen.
Selon les auteurs du rapport, les soins de santé sont devenus de plus en plus difficiles à payer pour les groupes dont les revenus sont les plus bas.

De vrouw beleeft haar minst goede periode in het begin van haar leven als volwassene, terwijl de man tussen 35 en 44 jaar een moeilijke periode doormaakt.
La moins bonne période pour la femme se situe au début de la vie d’adulte, tandis que l’homme traverse une période problématique entre 35 et 44 ans.

De direct gestandaardiseerde gemiddelden zijn dus zowel een functie van de stratumspecifieke gemiddelde uitgaven van de studiepopulatie in jaar X, als van de (veranderende) structuur van de referentiepopulatie van jaar X. Een eventuele evolutie in de direct gestandaardiseerde gemiddelden is daarom moeilijk eenduidig te interpreteren, waardoor uitspraken als “de direct gestandaardiseerde index voor gewest Y is tussen 2006 en 2010 gestegen met ”. problematisch kunnen zijn.
Les moyennes obtenues par standardisation directe sont donc fonction tant des dépenses moyennes spécifiques à la strate de la population étudiée pour l'année X, que de la structure (modifiée) de la population de référence pour l'année X. Une éventuelle évolution des moyennes obtenues par standardisation directe est dès lors difficile à interpréter. Des observations telles que " l'indice obtenu par standardisation directe pour la région Y a augmenté de x% entre 2006 et 2010" ne seraient que peu pertinentes.

De direct gestandaardiseerde gemiddelden zijn dus zowel een functie van de stratumspecifieke gemiddelde uitgaven van de studiepopulatie in jaar X, als van de (veranderende) structuur van de referentiepopulatie van jaar X. Een eventuele evolutie in de direct gestandaardiseerde gemiddelden is om deze reden moeilijk eenduidig te interpreteren.
Les moyennes standardisées directes sont donc autant fonction des les dépenses moyennes par strates de la population étudiée en année X, que de la structure (changeante) de la population de référence dans l’année X. Une éventuelle évolution dans les moyennes standardisées directes serait, pour ces raisons, difficile à interpréter de façon univoque.

Wat betreft oudere kinderen, is de longrijping niet volledig vóór de leeftijd van 6 jaar. Tevens is het moeilijk om bij kinderen van 3 jaar astma te definiëren.
De plus, il est difficile de poser un diagnostic d'asthme chez un enfant de 3 ans.

c. Ernstige aandoeningen waarbij het moeilijk is om met zekerheid vast te stellen of de aandoening volledig hersteld is vooraleer een termijn van minstens 5 jaar verstreken is (bv. myocardinfarct, hartfalen)
c) Conditions majeures pour lesquelles la résolution est incertaine pour au moins 5 ans (par exemple infarctus du myocarde, défaillance cardiaque).

Volgens gepubliceerde gegevens bedraagt de vaccinatiegraad van adolescenten van 14 jaar in België (3 doses) ongeveer 75 % in Vlaanderen en 68 % in Wallonië; de vaccinatiegraad ligt gemiddeld wat lager en is moeilijker te documenteren bij leerlingen uit het beroepsonderwijs.
Selon les données publiées, la couverture vaccinale des adolescents de 14 ans en Belgique (3 doses) est d’environ 75 % en Flandre et 68 % en Région Wallonne ; la couverture vaccinale est généralement un peu plus basse et plus difficile à documenter chez les stagiaires de l’enseignement professionnel.

Rekening gehouden met de specifieke gevoeligheid van het ongeboren kind en jonge kinderen (< 6 jaar) voor de effecten van de meeste xenobiotica, de relatief moeilijk op te sporen schadelijke effecten bij deze specifieke groepen en rekening gehouden met het onvolledig karakter van de kennis in dit domein, acht de HGR het voorzichtig aan te bevelen de blootstelling van zwangere vrouwen en jonge kinderen aan alle xenobiotica met inbegrip van biociden zo veel mogelijk te vermijden.
Compte tenu de la sensibilité particulière de l’enfant à naître et du jeune enfant (< 6 ans) aux effets de la plupart des xénobiotiques, de la relative difficulté de dépister des effets délétères dans ces groupes particuliers, et tenant compte du caractère fragmentaire des connaissances dans le domaine, le CSS estime prudent de recommander à la femme enceinte et aux jeunes enfants d’éviter autant que possible l’exposition à tous les xénobiotiques, en ce compris les biocides.

Rekening gehouden met de specifieke gevoeligheid van zwangere vrouwen en jonge kinderen (< 6 jaar) voor de effecten van de meeste xenobiotica, de relatief moeilijk op te sporen schadelijke effecten bij deze specifieke groepen en rekening gehouden met het onvolledig karakter van de kennis in dit domein, acht de HGR het voorzichtig om aan te bevelen de blootstelling van zwangere vrouwen en kleine kinderen niet alleen aan biociden, maar aan alle xenobiotica zo veel mogelijk te vermijden.
Compte tenu de la sensibilité particulière de la femme enceinte et du jeune enfant (< 6 ans) aux effets de la plupart des xénobiotiques, de la relative difficulté de dépister des effets délétères dans ces groupes particuliers, et tenant compte du caractère fragmentaire des connaissances dans le domaine, le CSS estime prudent de recommander d’éviter autant que possible l’exposition de la femme enceinte et des enfants en bas âge à tous les xénobiotiques, pas uniquement aux biocides.