Bij de minste aanleiding, bij alle “kleine” problemen van het leven, was ik bang dat de depressie opnieuw de kop zou opsteken: een breuk van een leiding in de kelder die ons 4 uur kostte om alles schoon te maken, de aankondiging van ontslagen op mijn werk die ook zorgde voor de nodige nervositeit bij personen die er niet rechtstreeks bij betrokken waren, mijn jongste zoon die met een gebroken arm naar de spoedgevallendienst moest… Ik merkte echter dat ik die zaken elke keer tamelijk goed opving en mijn humor er niet bij verloor, terwijl die bij mijn depressie als eerste verdwenen was.
Je redoutais le retour de la dépression à la moindre petite occasion futile, au moindre “petit” problème de la vie quotidienne: une rupture de canalisation à la cave nécessitant quatre heures de nettoyage, l’annonce de licenciements sur mon lieu de travail ce qui rend tout aussi nerveux les personnes qui ne sont pas directement concernées, mon plus jeune fils que l’on doit amener, le bras cassé, aux urgences… Je constatais malgré tout que je m’en sortais à chaque fois plutôt bien et que je ne perdais même pas mon humour - qui fut pourtant la première chose que je perdis lors de ma dépression.
