Traduction de «gi-bijwerkingen per honderd » (Néerlandais → Français) :

Het aantal stopzettingen wegens klinische GI-bijwerkingen per honderd patiëntjaren over de gehele onderzoeksperiode was als volgt: 3,23 voor etoricoxib en 4,96 voor diclofenac in het MEDALonderzoek; 9,12 voor etoricoxib en 12,28 voor diclofenac in het EDGE-onderzoek en 3,71 voor etoricoxib en 4,81 voor diclofenac in het EDGE II-onderzoek.
Les taux d'arrêts de traitement en raison d'événements indésirables gastro-intestinaux pour 100 patientannées sur la période totale de l'étude ont été les suivants : 3,23 pour l'étoricoxib et 4,96 pour le diclofénac dans l'étude MEDAL ; 9,12 pour l'étoricoxib et 12,28 pour le diclofénac dans l'étude EDGE ; et 3,71 pour l'étoricoxib et 4,81 pour le diclofénac dans l'étude EDGE II.

Het aantal bevestigde bijwerkingen met betrekking tot het bovenste deel van het maagdarmkanaal bij oudere patiënten werd geëvalueerd en de grootste vermindering werd gezien bij patiënten ≥ 75 jaar (1,35 [95 % CI 0,94; 1,87] vs. 2,78 [95 % CI 2,14; 3,56]) bijwerkingen per honderd patiëntjaren voor respectievelijk etoricoxib en diclofenac.
Les taux d'événements digestifs hauts confirmés chez les patients âgés ont été évalués et la réduction la plus importante a été observée chez les patients de 75 ans et plus (1,35 [respectivement IC à 95 % 0,94 ; 1,87] versus 2,78 [IC à 95 % 2,14 ; 3,56] événements pour 100 patient-années avec l'étoricoxib et le diclofénac).

De meest gemelde bijwerkingen zijn: bovenste-GI- bijwerkingen, waaronder buikpijn, dyspepsie, oesofageaal ulcus, dysfagie, opgeblazen buik en zure oprispingen (> 1 %).
Les effets indésirables le plus fréquemment rapportés concernent la partie haute de l'appareil digestif, incluant douleur abdominale, dyspepsie, ulcère de l'œsophage, dysphagie, distension abdominale et régurgitation acide (> 1 %).

De behandeling voor de preventie van peptisch ulcus bij patiënten die een continue behandeling met NSAID’s nodig hebben, moet worden beperkt tot hoogrisicopatiënten (bv. vroegere gastrointestinale bloeding, perforatie of ulcus, hoge leeftijd, concomitant gebruik van geneesmiddelen die de waarschijnlijkheid van hoge GI bijwerkingen verhogen [bv. corticosteroïden en anticoagulantia], bestaan van een ernstige comorbiditeitsfactor of langdurig gebruik van NSAID’s in de maximale aanbevolen dosering).
Le traitement instauré en prévention d’une ulcération peptique chez les patients nécessitant un traitement continu par AINS doit se limiter aux patients à haut risque (par ex. antécédents d’hémorragie gastro-intestinale, perforation ou ulcération, sujet âgé, administration concomitante de médicaments connus pour leur capacité à augmenter le risque d’effets secondaires au niveau de la partie haute de l’appareil digestif [par ex. corticostéroïdes ou anticoagulants], présence d’un facteur de comorbidité sévère ou utilisation prolongée des doses maximales recommandées d’AINS).

De aantallen per honderd patiëntjaren van bevestigde gecompliceerde en ongecompliceerde klinische bijwerkingen met betrekking tot het bovenste deel van het maag-darmkanaal (perforaties, ulceraties en bloedingen (PUB's)), waren 0,67 (95 % CI 0,57; 0,77) voor etoricoxib en 0,97 (95 % CI 0,85; 1,10) voor diclofenac, hetgeen een relatief risico van 0,69 (95 % CI 0,57; 0,83) oplevert.
Les taux pour 100 patient-années d'événements indésirables digestifs hauts confirmés compliqués et non compliqués (perforations, ulcères et saignement (PUS) ont été de 0,67 (IC à 95 % 0,57 ; 0,77) avec l'étoricoxib et 0,97 (IC à 95 % 0,85 ; 1,10) avec le diclofénac, soit un risque relatif de 0,69 (IC à 95 % 0,57 ; 0,83).

Bijwerkingen die ‘soms’ voorkomen worden waargenomen in minder dan één op de honderd patiënten maar meer dan één op de duizend patiënten.
Les effets indésirables peu fréquents sont observés chez moins de 1 patient sur 100, mais plus de 1 patient sur 1 000.

Bijwerkingen die ‘vaak’ voorkomen worden waargenomen in minder dan één op de tien patiënten maar meer dan één op de honderd patiënten.
Les effets indésirables fréquents sont observés chez moins de 1 patient sur 10, mais chez plus de 1 patient sur 100.