Vertaling van "copd-patiënten van hogere " (Nederlands → Frans) :

De excretie van tiotropiumbromide in urine na inhalatie nam af van 14% (jonge gezonde vrijwilligers) tot ongeveer 7% (COPD-patiënten), hoewel de plasmaconcentraties bij COPD-patiënten van hogere leeftijd niet significant veranderden vergeleken met de inter- en intra-individuele variabiliteit (43% stijging van de AUC 0-4h na droge poeder inhalatie).
Toutefois, les concentrations plasmatiques ne varient pas significativement en fonction de l'âge chez des patients atteints de BPCO, si on compare les variations inter- et intra-individuelles (augmentation de 43% de l’AUC 0-4h après inhalation sous forme de poudre).

Het risico is het grootst voor sterfte door een cardiovasculaire aandoening, bij patiënten met ernstige COPD en aan hogere dagelijkse dosissen.
Le risque le plus important concerne la mortalité d’origine cardiovasculaire, chez les patients atteints de BPCO sévère et à des doses quotidiennes plus élevées.

De plasmaconcentraties bij COPD-patiënten van hogere leeftijd zijn echter niet significant veranderd, bij vergelijking van de inter- en intra-individuele variaties (43% stijging van de AUC 0-4h na droge poeder inhalatie).
Toutefois, les concentrations plasmatiques n'ont pas significativement varié avec l'âge chez des patients souffrant de BPCO, si on compare les variations inter- et intra-individuelles (augmentation de 43% de la AUC 0-4h après inhalation de poudre sèche).

Bij een gewogen evaluatie van de samengevoegde resultaten van 8 klinische studies met in het totaal 4.643 COPD-patiënten die werden behandeld met budesonide, en 3.643 patiënten die werden gerandomiseerd naar een behandeling zonder inhalatiecorticosteroïden, werd geen hoger risico op pneumonie aangetoond.
Cependant, une évaluation pondérée de la mise en commun de 8 études cliniques incluant 4643 patients atteints de BPCO traités par budésonide et 3643 patients randomisés pour ne recevoir aucun traitement par CSI, n’a démontré aucun risque accru de pneumonie.

Over het verband tussen het gebruik van inhalatiecorticosteroïden bij COPD-patiënten en het mogelijk hoger risico van pneumonie bestaat controverse.
Le lien entre l’utilisation de corticostéroïdes à inhaler chez les patients atteints de BPCO et le risque potentiellement accru de pneumonie est controversé.

In de 2 andere RVT’s werd daaraan geen aandacht geschonken, zodat ook COPD-patiënten in de registratie werden opgenomen, echter zonder dat het duidelijk is wie COPD-lijder was.
Dans deux autres MRS, il n’a pas été tenu compte de ces pathologies, si bien que des patients BPCO ont été enregistrés, sans savoir clairement qui était BPCO.

Men spreekt van diabetes mellitus als deze veneuze plasmaglucosewaarde hoger is dan 126 mg/dl bij nuchtere patiënten en hoger dan 200 mg/dl bij niet-nuchtere patiënten-
On parle de diabète « mellitus » ou sucré lorsque la glycémie plasmatique est supérieure à 126 mg/dl à jeun et 200 mg/ dl quand elle est mesurée au hasard Annotation1 .

Gebruik van corticosteroïden laat vermoeden dat COPD-patiënten geïncludeerd werden (De gegevens van het RVT met te weinig patiënten worden verder niet gebruikt om te vergelijken tussen de RVT’s).
La prescription de corticoïdes permet de penser que des patients BPCO étaient inclus. Zo blijft de vraag of bij wie van deze RVT-residenten COPD Les données de la MRS contenant trop peu de patients ne sont pas utilisées plus loin pour faire des comparaisons entre les MRS.

Patiënten met een hyperactief delier lopen een hoger risico op vallen, terwijl patiënten met een hypoactief delier zieker zijn en een grotere kans hebben om decubitusletsels te ontwikkelen.
Les patients atteints de délire hyperactif courent un risque plus élevé de chute alors que ceux, avec délire hypoactif, sont plus malades et présentent un danger élevé de lésions de décubitus.

verder gezet (streven naar INR tussen 1,5 en 2) bij patiënten met een gering risico van trombose; bij patiënten met een hoger risico wordt warfarine tijdelijk gestopt en schakelt men over op heparinetherapie
de la vitamine K à moindre dose (INR entre 1,5 et 2,0) chez les patients avec un faible risque thrombo-embolique; on remplacera temporairement les antagonistes de la vitamine K par de l’héparine chez les patients avec un risque thrombo-embolique élevé