Vertaling van "2008 van 4 maart 2008 waarbij het hof oordeelde " (Nederlands → Frans) :

Bovendien, in tegenstelling tot het vakantiegeld, dat het voorwerp uitmaakte van het arrest nr. 39/2008 van 4 maart 2008 waarbij het Hof oordeelde dat het niet strijdig was met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet de terugvordering toe te staan van een onterechte uitbetaling als gevolg van een vergissing van de uitkerende instelling, zijn de uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid een vervangingsinkomen dat elke maand wordt uitbetaald, zodat zij in de meeste gevallen het grootste deel vormen van het maandelijkse budget van de sociaal verzekerde die ertoe gerechtigd is.
En outre, à l’inverse du pécule de vacances, qui a fait l’objet de l’arrêt n° 39/2008 du 4 mars 2008 par lequel la Cour a jugé qu’il n’était pas contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution de permettre la récupération d’un paiement indu causé par une erreur de l’institution débitrice, les allocations d’incapacité de travail sont un revenu de remplacement qui est payé chaque mois, de sorte qu’elles constituent dans la majorité des cas l’essentiel du budget mensuel de l’assuré social qui en est créancier.

Zo oordeelde het Grondwettelijk Hof op 1 maart 2012 dat de maatregel waarbij een werkgever, die de DIMONA-aangifte voor een bepaalde werknemer niet heeft verricht, een solidariteitsbijdrage aan de RSZ dient te betalen 48 , niet kan worden gekwalificeerd als een strafrechtelijke sanctie Het Hof van Beroep van Gent op 24 november 2011 49 bevestigde de stelling van de rechtbank van eerste aanleg van Gent, de dato 28 april 2010, zeggende dat: “De eerste rechter oordeelde terecht dat de administratieve sanctie die aan de beklaagde () werd opgelegd (nl. een uitsluiting voor 4 maanden van het recht op de tussenkomst van de verzekering in de kosten van geneeskundige verstrekking) geenszins een penaal karakter heeft, zodat er van enige verboden cumul geen sprake kan zijn”.
Le 24 novembre 2011 , la Cour d’appel de Gand a confirmé la décision du Tribunal de première instance de Gand du 28 avril 2010, en disant que le premier juge a jugé, à juste titre, que la sanction administrative imposée à l’accusé(e) (.) (à savoir une exclusion pendant 4 mois du droit à l’intervention de l’assurance dans le coût des prestations de santé) ne revêt, en aucun cas, un caractère pénal, de sorte qu’il ne peut être question d’un quelconque cumul interdit.