Vertaling van "litigieuze besluit " (Nederlands → Engels) :

TERMINOLOGIE

recht dat op de litigieuze toepasselijk is | recht waardoor de litigieuze handeling geregeerd wordt
law governing the disputed act

besluit (EU) [ beschikking van de Commissie | beschikking van de Raad | besluit van de Europese Centrale Bank | besluit van de Europese Raad | besluit van het Europees Parlement | EG-beschikking ]
decision (EU) [ Commission Decision | Community decision | Council Decision | decision of the European Central Bank | decision of the European Council | decision of the European Parliament | European Council decision ]

betwiste grens | litigieuze grens
disputed boundary

gedelegeerd besluit [ gedelegeerd besluit van de Commissie ]
delegated decision [ Commission delegated decision ]

handeling van de EU [ besluit van de EG | communautair besluit | EG-besluit | handeling van de Europese Unie | rechtshandeling van de EU | rechtshandeling van de Europese Unie ]
EU act [ Community act | Community legal act | EC act | EU legal act | European Union act | European Union legal act ]

besluit dat een juridische verplichting inhoudt | dwingend besluit | juridisch bindend besluit
binding act

Besluit inzake de toepassing en toetsing van het Memorandum van Overeenstemming inzake de regels en procedures betreffende de beslechting van geschillen [ DADSU | BTT ]
Decision on the Application and Review of the Understanding on Rules and Procedures Governing the Settlement of Disputes [ DADSU ]

Besluit inzake de herziening van artikel 17,lid 6,van de Overeenkomst inzake de toepassing van artikel VI van de Algemene Overeenkomst inzake Tarieven en Handel 1994 [ DADP | BH ]
Decision on Review of Article 17.6 of the Agreement on Implementation of Article VI of the General Agreement on Tariffs and Trade 1994 [ DADP ]

Besluit inzake de ontduiking van anti-dumpingmaatregelen [ DA-C | BAD ]
Decision on Anti-Circumvention [ DA-C ]

beslissen over verzekeringsaanvragen | besluit nemen over verzekeringsaanvragen
decide on insurance appeals | decide on insurance inquiry | decide on insurance applications | decide on insurance claims

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Het eerste argument van het Gerecht faalt omdat ook zonder een definitief besluit waarmee de formele onderzoeksprocedure wordt afgesloten, het litigieuze besluit zijn enig rechtsgevolg, namelijk de verplichting tot opschorting van de steunmaatregel zolang het onderzoek duurt, kan verliezen wanneer de steunmaatregel eindigt om redenen die geen verband houden met de formele onderzoeksprocedure (in dit geval de privatisering van de luchthaven).
The first argument of the General Court fails because, even without a final decision on the completion of the formal investigation procedure, the decision at issue can lose its only legal effect — that is the duty to suspend the aid measure while the investigation is ongoing — if the aid measure comes to an end for reasons unrelated to the formal investigation procedure (in this case, the privatisation of the airport).

Volgens rekwirante had het Gerecht moeten erkennen dat het litigieuze besluit onjuist was op het punt van deze negen controles en de middelen moeten aanvaarden waarmee de Italiaanse regering aanvoerde dat de Commissie artikel 39, leden 2 en 3, van verordening nr. 1260/1999 had geschonden door een besluit houdende een forfaitaire correctie van 10 % vast te stellen zonder dat uit de steekproef van controles van het eerste niveau onregelmatigheden bleken en (zelfs in geval van handhaving van de andere onregelmatigheden) hoe dan ook op een manier die buitensporig was ten opzichte van de evenredigheidsmaatstaf in datzelfde artikel 39.
According to the appellant, the General Court should have recognised that the contested decision was erroneous in the part pertaining to those nine checks, and should therefore have upheld the Italian Government’s submissions that the Commission had breached Article 39(2) and (3) of Regulation No 1260/1999, given that it had adopted a decision to make a flat-rate correction of 10 % without there being any proof of irregularities from the sample of first-level checks, and (even if the other irregularities are assumed to have occurred) in a manner which was certainly excessive in the light of the principle of proportionality, as laid down in Article 39 of Regulation No 1260/1999.

Met het tweede middel betoogt Italmobiliare dat de motivering van het Gerecht tegenstrijdig en incoherent is waar het weliswaar erkent dat de motivering van de Commissie ontoereikend is gelet op het doel en de strekking van het verzoek, maar deze toch als volledig beschouwt indien zij in verband wordt gebracht met hetgeen is bepaald in het beluit tot inleiding van de procedure, hoewel laatstbedoeld besluit niets wezenlijks toevoegt aan de inhoud van het litigieuze besluit.
By its second ground, Italmobiliare argues that the reasoning used by the General Court is contradictory and illogical inasmuch as, while recognising that the Commission’s statement of reasons is inadequate as regards the object and purpose of the request, that Court considers it to be comprehensive if read in the context of the reasoning set out in the opening decision, even though that decision does not add anything in terms of substance to the content of the contested decision.

schending van het besluit van de Raad van 23 juni 1981 tot instelling van een tripartiete overlegprocedure, door niet te verzekeren dat de vertegenwoordigers van de lidstaten vóór de vaststelling van het litigieuze besluit daadwerkelijk de standpunten van het personeel en de administratieve autoriteiten kenden.
second, breach of the Council’s Decision of 23 June 1981 setting up the tripartite concertation by failing to ensure that the points of view of the staff and the administrative authorities were in fact made known to the Member States’ representatives before the adoption of the contested decision.

Indien het Hof de hogere voorziening zou toewijzen en het verzoek tot nietigverklaring van het litigieuze besluit van de PMOI ten gronde zou afwijzen, zou dit er enerzijds immers toe leiden, zoals de Franse Republiek terecht heeft aangevoerd, dat dit besluit opnieuw in de rechtsorde van de Europese Unie zou worden ingevoerd wat de periode betreft van 16 juli 2008, datum van inwerkingtreding van het litigieuze besluit, tot 27 januari 2009, datum van inwerkingtreding van besluit 2009/62, waarbij het litigieuze besluit zonder terugwerkende kracht is ingetrokken en de naam van de PMOI van de in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 bedoelde lijst is geschrapt.
First, if the Court were to uphold the appeal and dismiss on its merits the PMOI’s application for annulment of the contested decision, the result, as the French Republic has rightly maintained, would be that the decision would be restored in the legal order of the European Union so far as concerns the period from 16 July 2008, the date of entry into force of the contested decision, and 27 January 2009, the date of entry into force of Decision 2009/62 repealing, without retroactive effect, the contested decision and removing the PMOI’s name from the list referred to in Article 2(3) of Regulation No 2580/2001.

Zoals in de punten 64 en 65 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht, moet tevens rekening worden gehouden met het fundamentele belang dat aan de eerbiediging van de rechten van de verdediging dient te worden gehecht in de procedure die aan de vaststelling van een besluit zoals het litigieuze besluit voorafgaat, zodat het Gerecht geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in de punten 39 en 43 van het bestreden arrest te oordelen dat de Raad niet had aangetoond dat het litigieuze besluit met een dusdanige hoogdringendheid diende te worden vastgesteld dat het voor die instelling onmogelijk was om de PMOI de nieuwe haar ten laste gelegde elementen mee te delen en om haar in staat te stellen, te worden gehoord voordat het litigieuze besluit werd vastgesteld.
In consequence, having regard too to the fundamental importance that must attach, as indicated in paragraphs 64 and 65 above, to observance of the rights of the defence in the procedure preceding the adoption of a decision such as the contested decision, the General Court did not err in law in holding, at paragraphs 39 and 43 of the judgment under appeal, that the Council had not established that the contested decision had so urgently to be adopted that it was impossible for that institution to notify the PMOI of the new evidence adduced against it and to allow the PMOI to be heard before the contested decision was adopted.

Niettemin heeft het Gerecht, in de punten 39 tot en met 44 van het bestreden arrest, de stelling van de Raad onderzocht volgens welke deze instelling ermee kon volstaan de nieuwe aan de PMOI ten laste gelegde elementen op het ogenblik van de vaststelling van het litigieuze besluit en niet ervóór mee te delen, ook al betrof het geen aanvankelijk besluit tot bevriezing van tegoeden, op grond dat die instelling zich in casu in een bijzondere situatie bevond en meer bepaald omdat het litigieuze besluit met hoogdringendheid diende te worden vastgesteld.
In paragraphs 39 to 44 of the judgment under appeal, the General Court nevertheless considered the Council’s argument that that institution was justified in communicating the new incriminating evidence against the PMOI at the same time as the contested decision was adopted and not before, despite the fact that it was not an initial decision to freeze funds, because of the particular situation in which the Council found itself in that case, more specifically, the urgency with which the contested decision had to be adopted.

In het bestreden arrest heeft het Gerecht die beginselen op de onderhavige zaak toegepast en daaruit op goede gronden afgeleid dat aangezien de naam van de PMOI bij het litigieuze besluit op de in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 voorziene lijst is gehandhaafd, op welke lijst zij sinds haar initiële vermelding op 3 mei 2002 krachtens besluit 2002/334 voorkwam, de Raad niet, zoals hij in casu heeft gedaan, de nieuwe tegen de PMOI gerichte bezwarende elementen gelijktijdig met de vaststelling van het litigieuze besluit kon meedelen.
In the judgment under appeal, the General Court applied those principles to the facts of the case and rightly concluded that, given that the PMOI’s name had been maintained, by the contested decision, in the list referred to in Article 2(3) of Regulation No 2580/2001, a list in which it had appeared ever since its original inclusion on 3 May 2002 pursuant to Decision 2002/334, the Council might not, as it did in that case, communicate the new incriminating evidence against the PMOI at the same time as it adopted the contested decision.

Anders dan de PMOI stelt, is de onderhavige hogere voorziening overigens niet zonder voorwerp geworden doordat het litigieuze besluit dat de PMOI op de in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 bedoelde lijst plaatste, is ingetrokken bij en vervangen door besluit 2009/62, welk besluit haar – ingevolge het bestreden arrest – niet opnieuw op de geactualiseerde versie van die lijst opneemt.
Moreover, and contrary to what the PMOI maintains, this appeal has not become devoid of purpose because the contested decision including the PMOI in the list referred to in Article 2(3) of Regulation No 2580/2001 was repealed and replaced by Decision 2009/62 which, making reference to the judgment under appeal, no longer includes the PMOI in the updated version of the list.

Het Gerecht van de Europese Unie heeft in zijn arrest in zaak T-29/08, Liga para Protecção da Natureza (LPN)/Commissie, het recht van de Unie geschonden in de zin van artikel 58 van het statuut van het Hof van Justitie, daar het het litigieuze besluit van de Commissie van 22 november 2007 niet nietig heeft verklaard voor zover dit besluit documenten en delen van documenten betreft, waartoe LPN bij beschikking van de Commissie van 24 oktober 2008 de toegang is geweigerd.
In Case T-29/08 Liga para Protecção da Natureza (LPN) v European Commission, the General Court infringed Article 58 of the Statute of the Court of Justice because it did not annul the contested decision of the Commission of 22 November 2007 in so far as the LPN was refused access to documents and parts of documents by the Commission decision of 24 October 2008.