Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Note: les traductions des vidéos ont été réalisées par des volontaires qui ne sont pas tous des traducteurs professionnels, elles pourraient donc contenir des erreurs. Ces textes sont cependant intéressants pour retrouver des expressions du langage parlé par exemple.
Vous pouvez aussi visualiser directement ces passionnantes vidéos avec les sous-titres dans la langue de votre choix !
Traduction de «tout le monde de construire son propre » (Français → Néerlandais) :
et nous devons donc être en mesure de faire la même chose. Et nous devons être en mesure de concevoir des structures et ce que nous faisons c'est convevoir des logiciels sociaux pour permettre à tout le monde de construire son propre processus de révision par les pairs et nous appelons ces choses des lentilles et au fond ce qu'ils permettent c'est que n'importe qui puisse mettre au point son propre processus de révision par les pairs, afin qu'ils puissent se concentrer sur le contenu du référentiel qu'ils pensent vraiment important et vous pouvez penser à TED comme une lentille potentielle.
Dus zouden wij hetzelfde moeten kunnen doen. We moeten structuren kunnen ontwerpen. We ontwerpen sociale software waardoor iedereen zijn eigen controleproces kan installeren. We noemen die dingen 'lenzen'. Ze maken het mogelijk dat iedereen te lande zijn eigen controleproces installeert zodat ze zich kunnen concentreren op de inhoud van de verzameling die ze echt belangrijk vinden. Je kunt TED zien als een potentiële lens.
L'architecte Alastair Parvin présente une idée simple mais provocante : et si, à la place d'architectes créant des bâtiments pour ceux qui peuvent se payer leurs services, n'importe quelle personne pouvait imaginer et construire sa propre maison ? Ce concept est au cœur de Wikihouse, un kit de construction libre qui permet simplement à tout le monde de construire une maison, n'importe où.
Architect Alastair Parvin presenteert een simpel maar provocatief idee: zouden, in plaats van architecten die gebouwen maken voor hen die ze kunnen betalen, gewone burgers hun eigen huizen kunnen bouwen? Dit concept ligt aan de basis van WikiHouse, een open-source constructiekit waarmee iedereen -overal- zijn eigen huis kan bouwen.
En fait, le modèle était vraiment, de donner une voiture à tout le monde, de construire des routes menant partout, et de donner aux gens une place de parking quand ils arrivaient à destination.
In feite was het de bedoeling iedereen een auto te geven, naar overal wegen aan te leggen en overal parkeerplaatsen te voorzien.
Il n
'y a pas de lumière naturelle dans cette cavern
e, les murs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent que ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce
...[+++]ne sont que de simples ombres qu'ils regardent. Ils discutent avec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurlijk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de schaduwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan op een dag ontdekt iemand zomaar een weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het overweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk word
...[+++]t belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...Et Hong Kong n’est pas la seule île dans la même situ
ation, il y a Macao toute proche, avec son pont qui vérifie les passeports ainsi qu’un traversier entre les deux îles, qui vérifie aussi les passeports. Donc, voyager de Hong Kong à Macao, au contient, pour finalement revenir à Hong Kong vous ajoutera trois étampes à votre passeport, et ce
ci concerne tout le monde: les Hongkongais ne peuvent pas simplement vivre à Macao et les Macanais ne peuvent pas simplement vivre à Hong Kong, et ils ne peuvent pas simplement vivre sur le contine
...[+++]nt. Pourtant, tout ça est la Chine. Et les voyages compliqués ne sont pas les seules spécialités de ces îles sœurs. Ils ont aussi: -leurs propres gouvernement et partis politiques -leurs propres polices -leur propre monnaie -systèmes postaux -écoles -et langues. Hong Kong possède même sa propre délégation olympique, qui a participé aux Jeux olympiques de 2008, à Beijing, ce qui n’a vraiment aucun bon sens. Les seules choses que ces îles sœurs n’ont pas que les autres pays ont: -Leurs propres armées Même si ce fait n’est pas unique dans certains pays, et -Des relations diplomatiques formelles Mais même ceci n’est pas clair, parce qu’ils font chacun partie d’organisations internationales de commerce. Et certains pays ont des ambassades à Hong Kong et Macao. Bon, la Chine ne les laisse pas être appelés ambassades , elles ne sont, pour eux, qu’à Beijing. Elles sont appelées consulats , même si ces bâtiments sont plus gros que les ambassades à Beijing. Tous ces faits font de Hong Kong et Macao, comme mentionné dans un précédent vidéo, des pays qui ressemble le plus à un pays sans en être un. Alors, pourquoi font-elles parties de la Chine? Parce que la Chine l’a dit. Celaa s’appelle Un Pays, Deux Systèmes , pourtant, les plus perspicaces auront remarqué que cela devrait s’appeler Un Pays, Trois Systèmes . Il y a également les zones économiques spéciales, où le capitalisme est libre, rendant plus la formule, Un Pays, Quatre Systèmes , et si la ...
En Hongkong is niet het enige geïsoleerde eiland, in de buurt ligt Macau met een paspoortcontrolerende brug en een veerpont tussen hen -- waar ook paspoorten gecheckt worden. Reis van Hongkong naar Macau naar het vasteland en terug en je krijgt uiteindelijk 3 stempels, en dat geld voor iedereen: Hongkongers kunnen niet wonen in Macau en Macaunezen kunnen niet wonen in Hongkong en beiden kunnen niet wonen op het vasteland. Maar het is allemaal chinees. En onhandig reizen is niet het enige speciale van deze zustereilanden. Ze hebben ook: * Aparte overheden en politieke partijen. * Aparte politie. * Aparte valuta. * Postbedrijven. * Scholen * en talen. Hongkong heeft zelf haar eigen olympisch team dat meedeed in de spelen van 2008 in *Peking*
...[+++]wat helemaal nergens op slaat. Het enige wat deze zustereilanden niet hebben wat andere landen wel hebben: 1) Hun eigen legers. Hoewel dat niet heel uniek is onder moderne landen, en… 2) Formele diplomatieke relaties. Maar zelfs dit is vaag want beiden zijn lid van internationale handelsorganisaties. En andere landen hebben 'ambassades' in Hongkong en Macau, natuurlijk laat China ze niet aanduiden als ambassades, die mogen alleen in **machtig peking** -- het zijn *consulaten* ook al zijn ze groter dan de ambassade in Peking. Dit allemaal maakt Hongkong en Macau, zoals genoemd in de vorige video, de meest land-achtige landen die geen landen zijn. Dus waarom is het China? China zegt dat het zo is. Het heet 'Één China, Twee Systemen'-- hoewel snelle rekenaars in het publiek zullen zien dat het zou moeten zijn 'Éen China, *Drie* Systemen' En er zijn de speciale economische zones (waar kapitalisme de vrije hand heeft) wat het meer maakt: 'Één China, Vier Systemen' -- en als China haar zin kreeg misschien: 'Éen China, *Vijf* Systemen'.Au lieu de ça, il y a eu une litanie d'optimisme ahurissant. À partir de 2004, chaque général est arrivé en disant : « J'ai hérité d'une situation lamentable, mais j'ai enfin les ressources et la stratégie adéquates, qui feront de cette année, selon les termes du général Barno en 2004, « l'année décisive ». Eh bien devinez quoi? Ça n'est pas arrivé. Mais ça n'a pas empêché le général Abuzaid de dire qu'il avait la stratégie et les ressources pour livrer, en 2005, « l'année décisive ». Ou encore le général David Richards d'arriver en 2006 et de dire qu'il avait la stratégie et les ressources pour offrir « l'année écrasante ». Ou, en 2007, l'adjoint du Ministre des affaires étrangères norvégien, Espen Eide, de dire qu'il allait apporter « l'a
...[+++]nnée décisive ». Ou, en 2008, le major-général Champoux d'arriver et de dire qu'il allait fournir « l'année décisive ». Ou, en 2009, mon grand ami, le général Stanley McChrystal, de dire qu'il était « en plein dans l'année décisive ». Ou, en 2010, le Ministre des affaires étrangères britannique, David Miliband, de dire que nous allions enfin obtenir « l'année décisive ». Et vous serez ravis d'entendre qu'en 2011, aujourd'hui, Guido Westerwelle, le Ministre des affaires étrangères allemand, nous garantit que nous sommes dans « l'année décisive ». (Applaudissements) Pourquoi laissons-nous tout ceci se produire ? Eh bien la réponse est, bien sûr, que si vous dépensez 125 ou 130 milliards de dollars par an dans un pays, vous vous mettez dans la poche presque tout le monde, même les organisations humanitaires, qui commencent à recevoir d'énormes quantités d'argent des gouvernements américain et européens pour construire des écoles et des cliniques, sont peu disposées à récuser l'idée que l'Afghanistan est une menace existentielle pour la sécurité mondiale. Elles sont inquiètes, en d'autres termes, que si quelqu'un pense que ce n'est pas une telle menace, Oxfam, Save the Children, ne recevront pas l'argent pour construire leurs hôpitaux ...
In plaats daarvan was er een litanie van verbijsterend optimisme. Beginnend in 2004 kwam elke generaal binnen en zei, Ik heb een ellendige situatie geërfd, maar eindelijk heb ik de juiste middelen en strategie, die zullen zorgen voor , in generaal Barno's woorden in 2004, het beslissende jaar . Raad eens? Dat was het geenszins. Maar dat belette generaal Abuzaid niet te zeggen dat hij de strategie en middelen had om in 2005 te zorgen voor het beslissende jaar . Of generaal David Richards die in 2006 zei dat hij de strategie en de middelen had om te zorgen voor het kanteljaar . Of in 2007, Espen Eide, de Noorse staatssecretaris Buitenlandse Zaken, die zei dat hij zou zorgen voor het beslissende jaar . Of in 2008, generaal-majoor Champoux die
...[+++]binnenkwam en zei dat hij zou zorgen voor het beslissende jaar Of in 2009, mijn grote vriend, generaal Stanley McChrystal, die zei dat hij tot zijn knieën in het beslissende jaar stond. Of in 2010, David Miliband, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, die zei dat hij eindelijk zou gaan zorgen voor het beslissende jaar . En jullie zullen blij zijn te horen, nu in 2011, dat Guido Westerwelle, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, ons verzekert dat we aanbeland zijn in het beslissende jaar . (Applaus) Hoe kan het dat we dit allemaal laten gebeuren? Het antwoord is uiteraard dat als je 125 miljard of 130 miljard dollar per jaar uitgeeft in een land, je bijna iedereen erbij betrekt. Zelfs de hulpverleningsorganisaties -- die dan enorme hoeveelheden geld krijgen van de Amerikaanse en Europese overheden om scholen en hospitalen te bouwen -- zijn niet echt bereid om tegen te spreken dat Afghanistan een existentieel gevaar vormt voor de internationale veiligheid. Ze vrezen met andere woorden, dat als mensen geloven dat het niet zo'n probleem is -- Oxfam, Save the children -- geen geld zouden krijgen om hun scholen en hospitalen te bouwen. Ook is het erg moeilijk om een generaal met medailles op zijn borst, tegen te spreken. Het i ...J'ai eu l'immense chance de gagn
er le concours pour construire le deuxième Centre Pompidou en France, dans la ville de Metz. Comm
e je n'avais pas du tout les moyens, j'ai voulu louer un bureau à Paris, mais c'était trop cher pour moi. J'ai alors décidé de faire venir mes étudiants à Paris po
ur construire notre propre bureau en haut du Centre Pompidou de Paris, par nos propres moyens. Nous avons fait venir les tubes de carton et les
...[+++] charnières en bois pour réaliser un bureau de 35 mètres de long.
Later had ik het geluk om de wedstrijd te winnen om het tweede Centre Pompidou in Frankrijk in de stad Metz te mogen bouwen. Omdat ik zo arm was, wilde ik een kantoor in Parijs huren, maar ik kon het me niet veroorloven. Ik bracht mijn studenten naar Parijs om zelf ons kantoor bovenop het Centre Pompidou in Parijs te bouwen. om zelf ons kantoor bovenop het Centre Pompidou in Parijs te bouwen. Met papieren buizen en houten verbindingen voltooiden we het 35-meter-lange kantoor.
Donc quand vous parlez d'apprentissage à
rythme individuel, tout le monde comprend -- en termes d'éducation, d'apprentissage différencié -- mais c'est plutôt impressionnant de voir ça survenir dans une salle de classe. Parce qu'à chaque fois qu'on a fait cela, dans chaque classe, encore et encore, si vous y passez cinq jours, il y a un groupe d'enfants qui prend vite la tête et il y a un groupe d'enfants un peu plus lent. Et dans un modèle traditionnel, si vous faites une évaluation à un instant donné, vous diriez : « Voici les enfants doués, voici les enfants lents. Peut-être devraient-ils être suivis différemment.
...[+++]Peut-être devrions-nous les mettre dans des classes séparées. » Mais quand vous laissez chaque élève travailler à son propre rythme -- et nous l'avons vu maintes et maintes fois -- vous voyez que les étudiants qui ont mis un peu plus de temps sur un concept ou un autre, une fois ce concept acquis, font directement la course en tête. Donc les mêmes enfants que vous pensiez êtres lents six semaines plus tôt, vous penseriez qu'ils sont désormais doués. Et nous le voyons sans arrêt, encore et encore. Cela vous fait vraiment songer que toutes les distinctions dont peut-être beaucoup d'entre nous ont profité n'étaient en fait que dues à une coïncidence temporelle.
Als je praat over leren op je eigen tempo, dan is dat zinvol voor iedereen -- in onderwijsjargon: gedifferentieerd leren -- maar het is nogal gek als je het in een klas ziet. Elke keer als we dit deden, in elke klas waarin we het deden, telkens opnieuw, zie je dat na vijf dagen een groep kinderen pijlsnel vooruitgaan en een groep kinderen een beetje trager zijn. Als je
in een traditioneel model een momentopname zou maken, zou je zeggen: Dat zijn de getalenteerde kinderen. Dat zijn de trage kinderen. Misschien moeten we ze anders opvolgen. Misschien moeten we ze in afzonderlijke klassen stoppen. Maar als je elke leerling op zijn eigen tem
...[+++]po laat werken -- we zien dat keer op keer -- dan zie je leerlingen die wat meer tijd besteedden aan het ene of het andere concept, maar als ze dat doorhebben, gaan ze pijlsnel vooruit. Dezelfde kinderen waarvan je 6 weken geleden dacht dat ze traag waren, zou je nu als begaafd beschouwen. We zien dat keer op keer. Het doet je echt bedenken hoezeer alle etiketten waarvan velen van ons hebben geprofiteerd, eigenlijk gewoon aan een toevallige momentopname te danken waren.La confiance : comment la mériter ? Les banques utilisent
les cotes de crédit pour déterminer si vous êtes digne de confiance mais il y a 2,5 milliards d
e personnes dans le monde qui n'en ont pas — et qui ne peuvent obtenir de crédit pour lancer leur entr
eprise, acheter une maison ou améliorer leurs conditions de vie. Écoutez comment Shivani Siroya, une TED Fellow, débloque un pouvoir d'achat d'inexploité dans le monde en voie de d
...[+++]éveloppement grâce à InVenture, une start-up qui utilise les données mobiles pour construire une identité financière. « Avec quelque chose d'aussi simple qu'une cote de crédit, dit Siroya, nous donnons aux gens le pouvoir de construire leur propre avenir. »
Vertrouwen: Hoe kun je dat winnen? Banken gebruiken kredietscores om te bepalen of je betrouwbaar bent. Wereldwijd zijn er ongeveer 2,5 miljard mensen die geen kredietscores hebben en geen lening kunnen krijgen om een eigen bedrijf te beginnen, een huis te kopen of hun leefsituatie te verbeteren. Luister hoe TED Fellow Shivani Siroya de onbenutte koopkracht in ontwikkelingslanden mobiliseert met InVenture, een startende onderneming die gebruik maakt van telefoongegevens om een financiële identiteit te creëren. Door zoiets simpels als een kredietscore, zegt Siroya, geven we de macht aan mensen om een eigen toekomst op te bouwen.
Au Burundi je suis entrée dans une prison et ce n'était pas un garçon de 12 ans, c'était un garçon de 8 ans, pour avoir volé un téléphone portable. Ou une femme, j'ai pris son bébé dans les bras, un bébé vraiment mignon, j'ai dit : « Votre bébé est tellement mignon. » Ce n'était pas un bébé, elle avait trois ans. Et elle a dit « Oui, mais c'est à cause d'elle que je suis ici », parce qu'elle était accusée d'avoir volé deux couches et un fer à repasser pour son bébé et avait pourtant été en prison. Et quand je suis allée trouver le directeur de la prison, j'ai dit : « Vous devez la laisser sortir. Un juge la laisserait sortir. » Et il a dit : « Bon, nous pouvons en parler, mais regardez ma prison. Quatre-vingt pour cent des deux
mille pers ...[+++]onnes qui sont ici sont sans avocat. Que pouvons-nous faire ? » Alors les avocats ont commencé courageusement à se dresser ensemble pour organiser un système où ils peuvent prendre des cas. Mais nous nous sommes rendus compte que ce n'est pas seulement la formation des avocats, mais la connexion des avocats qui fait la différence. Par exemple, au Cambodge, c'est que [nom inaudible] n'y est pas allée seule mais elle avait 24 avocats avec elle qui y sont allés ensemble. Et de la même manière, en Chine, ils me disent toujours : « C'est comme un vent frais dans le désert quand nous pouvons nous réunir. » Ou au Zimbabwe, où je me souviens d'Innocent, après être sorti d'une prison où tout le monde s'est levé et a dit, « Je suis ici depuis un an, huit ans, 12 ans sans avocat », il est venu et nous avons eu une formation ensemble et il dit : « J'ai entendu dire » — parce qu'il avait entendu des gens marmonner et ronchonner — « J’'ai entendu dire que nous ne pouvons pas aider à créer de la justice parce que nous n'avons pas les ressources. » Et puis il dit : « Mais je veux que vous sachiez que le manque de ressources n'est jamais une excuse pour l'injustice. » Et avec cela, il a réussi à organiser 68 avocats qui ont pris systématiquement les ...
In Burundi ontmoette ik in een gevangenis geen 12-jarige, maar een 8-jarige jongen voor het stelen van een mobiele telefoon. Of een vrouw, ik pakte haar baby op, een echt schattige baby en zei: Je baby is zo leuk. Het was geen baby meer, ze was drie jaar. Ze zei: Maar zij is de reden waarom ik hier ben. Ze werd beschuldigd van het stelen van twee luiers en een strijkijzer voor haar baby en zat nog steeds in de gevangenis. Ik ging naar de gevangenisdirecteur en zei: Je moet haar vrijlaten. Een rechter zou haar vrijlaten.” Hij zei: “We kunnen erover praten, maar kijk naar mijn gevangenis. Tachtig procent van de tweeduizend mensen hier hebb
...[+++]en geen advocaat. Wat kunnen we doen? Advocaten begonnen moedig een systeem te organiseren waar ze zaken konden aannemen. Maar we beseften dat het niet alleen de training van de advocaten, maar de connectie tussen de advocaten was die het verschil uitmaakte. Bijvoorbeeld, in Cambodja lukte het omdat [Onverstaanbare naam] niet alleen ging, maar 24 advocaten haar steunden. Op dezelfde manier vertellen ze me in China altijd: Het is als een frisse wind in de woestijn als we samen kunnen komen.” In Zimbabwe herinner ik me Innocent, die een gevangenis bezocht waar iedereen rechtstond en zei: Ik ben hier al een jaar, acht jaar, 12 jaar zonder advocaat. Hij kwam en we hadden samen een training en hij zei: Ik heb horen zeggen - want hij had mensen horen mopperen - Ik heb horen zeggen dat we geen rechtvaardigheid kunnen creëren omdat we niet over de middelen beschikken.” Toen zei hij: Maar ik wil dat je weet dat het gebrek aan middelen nooit een excuus voor onrecht is.” Daarmee organiseerde hij met succes 68 advocaten die systematisch de zaken aannemen. De sleutel is echter training en vroege toegang. Ik was onlangs in Egypte en werd geïnspireerd door een andere groep advocaten. Ze vertelden me: We hebben geen politie meer op straat. De politie was een van de belangrijkste redenen waarom we in opstand kwamen. Ze waren de hele tijd iedereen aan ... datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
tout le monde de construire son propre ->
Date index: 2024-04-12