Traduction de «regardant notre planète depuis » (Français → Néerlandais) :

Nous avons beaucoup appris sur nous-mêmes, en regardant notre planète depuis l'espace.
We hebben veel over onszelf geleerd door de aarde te aanschouwen vanuit de ruimte.

Aller dans l'espace est difficile Même si pouvoir voir notre planète depuis l'espace grâce à un moyen simple et peu coûteux serait génial, Pour le moment le seul moyen est de devenir astronaute ou milliardaire Mais il existe un concept qui pourrait rendre cela possible Et qui pourrait définir le point de départ pour l'exploration de l'Univers : L'ascenseur spatial Comment marche-t-il exactement ? Pour comprendre comment un ascenseur spatial nous amènerait dans l'espace Nous devrons d'abord comprendre ce qu'est une orbite Être en orbite revient fondamentalement à tomber vers quelque chose en étant suffisamment rapide pour le rater. Si vous lancez une balle sur Terre, elle décrit une trajectoire en arc avant de retomber par terre. Dans l'espace, la gravité agit de manière similaire Mais si vous vous déplacez obliquement (de côté) assez vite La courbe de la Terre fait s'éloigner le sol en dessous de vous aussi rapidement que la gravité vous attire vers le sol Donc pour entrer en orbite autour de la Terre Les fusées doivent s'élever verticalement ET de travers rapidement Au contraire un ascenseur spatial exploiterait l'énergie de la rotation de la Terre pour accélérer la cargaison. Imaginez un enfant faisant tourner un jouet au bout d'une corde avec une fourmi sur la main. Alors que la fourmi escalade la corde, celle-ci se déplace de plus en plus vite. Comparé aux fusées, avec un chargement lancé depuis un ascenseur on a seulement besoin de fournir l'énergie pour bouger verticalement. Le mouvement oblique est ensuite fourni gratuitement par la rotation de la Terre ! Mais un ascenseur spatial serait sans aucun doute la structure la plus grande et la plus coûteuse jamais construite par l'humanité. Alors, Est-ce que ça vaudrait le coût ? Tout se résume à une question d'économie. Les fusées consomment d'énorme quantité de carburant, juste pour envoyer des petites livraisons dans l'espace Aux prix actuels, il faut environ 20 000 dollars pour envoyer un seul kilogramme de mar ...
Het is lastig om de ruimte in te komen. Hoewel we allemaal wel zouden willen dat er een gemakkelijke, en betaalbare manier is om naar de ruimte te komen. Op dit moment is dat alleen mogelijk als je een astronaut of miljardair bent. Maar er is een concept dat het misschien mogelijk maakt, wat ook als startpunt voor de verkenning van het universum kan dienen. De ruimtelift. Maar, hoe werkt het? Om te begrijpen hoe een ruimtelift ons de ruimte in kan krijgen, moeten we eerst kijken naar wat een baan is. In een baan zijn betekent: Naar iets toe vallen maar snel genoeg gaan om het te missen. Als je een bal op aarde gooit, maakt het een boog door de lucht en raakt daarna de grond. In de ruimte, laat de zwaartekracht je ongeveer op dezelfde manier bewegen Maar als je snel genoeg zijwaarts beweegt zal door de kromming van de aarde, de grond net zo snel onder je weg vallen als de zwaartekracht van de aarde je ernaartoe trekt dus, om in de baan van de aarde te komen moeten raketten snel omhoog en zijwaarts gaan. In tegenstelling gebruikt een ruimte lift de energie van de omwenteling van de aarde om de vracht snel voort te brengen. Stel je een kind voor dat een stuk speelgoed draait aan een touwtje. Met een mier op zijn hand. Als de mier omhoog kruipt langs het touwtje, gaat hij steeds sneller hoe meer hij stijgt. Vergeleken met een raket, hoef je met een ruimtelift alleen maar de energie te leveren om omhoog te gaan. De zijwaartste beweging komt gratis bij de snelle draaiing van de aarde. Maar een ruimtelift zou, zonder twijfel, het grootste en duurste object zijn dat ooit door mensen in gebouwd Dus, is het dat het wel waard? Het komt allemaal neer op de kosten. Raketten verbranden ongelooflijk veel raketbrandstof, alleen maar om een klein beetje vracht de ruimte in te krijgen. Met de huidige prijzen kost het ongeveer 20.000 dollar om één kilo de ruimte in te krijgen Dat is 1.3 miljoen dollar voor een mens 40 miljoen dollar voor je auto Miljarden voor een ruimtestation Deze e ...

En regardant ce spectacle depuis l'Espace, vous pensez que nous comprenons que la ressource la plus précieuse sur la planète bleue est notre conscience.
Terwijl je hier allemaal naar kijkt vanuit de ruimte, denk je: we begrijpen het, we snappen dat de kostbaarste bron op de blauwe planeet ons bewustzijn is.

En nous déplaçant, nous voyons continuellement depuis notre planète tout le chemin qui mène dans les galaxies que nous voyons là, à la vitesse de la lumière, donnant une idée de notre l'éloignement.
Als we steeds verder van de Aarde weggaan zien we continu van onze planeet uit naar het gebied van sterrenstelsels zoals hier de afstand in lichtjaren, waardoor je voelt hoe ver weg we zijn.

Ces roches entrent en collision avec notre terre depuis environ 3 milliards d’années et sont pour beaucoup responsables de ce qui se passe sur notre planète.
Deze stenen slaan al zo'n drie miljard jaar in op Aarde, en zijn verantwoordelijk voor veel van wat op onze planeet gebeurt.

Et c'est un voyage que vous et moi avons entreprenons depuis de nombreuses années, et qui a débuté il y a environ 50 ans, quand des humains ont quitté notre planète pour la première fois.
We zijn met ons allen al vele jaren onderweg op die reis. Ze begon ongeveer 50 jaar geleden, toen mensen voor het eerst onze planeet verlieten.

Le légendaire duo Jane Fonda et Lily Tomlin sont amies depuis des décennies. Dans une conversation naturelle, tendre et vaste animée par Pat Mitchell, elles discutent toutes les trois de longévité, de féminisme, de la différence entre l'amitié masculine et féminine, ce que cela signifie de bien vivre et le rôle des femmes dans le futur de notre planète. « Je ne sais pas ce que je ferais sans mes amies, dit Jane Fonda. J'existe grâce à mes amies. »
Het legendarische duo Jane Fonda en Lily Tomlin zijn al tientallen jaren vriendinnen. In een eerlijke, gevoelige en brede conversatie gepresenteerd door Pat Mitchell, discussiëren de drie dames over ouderdom, feminisme, de verschillen tussen mannen- en vrouwenvriendschappen. Maar ook over wat het betekent om een goed leven te leiden en de rol van vrouwen voor de toekomst van onze planeet. Ik weet niet wat ik zonder mijn vriendinnen zou moeten, zegt Fonda. Ik besta omdat ik vriendinnen heb.

Le réalisateur de films sous-marins Mike deGruy a passé des décennies à regarder l'océan de très près. Conteur consommé, il monte sur scène à Mission Blue pour nous faire partager son admiration et son excitation - et ses craintes - pour le coeur bleu de notre planète.
Onderwater filmmaker Mike deGruy heeft decennia lang de oceaan van dichtbij meegemaakt. Tijdens Mission Blue deelt deze voortreffelijke verhalenverteller zijn ontzag en enthousiasme — en zijn bezorgdheid — over het blauwe hart van onze planeet.

On éclair la nuit avec des lumières artificielles et plaçons les gens dans des petites boîtes vers l'espace Certains ont même marché sur la Lune On envoie des robots sur d'autres planètes On a regardé à travers le passé de l'univers avec des yeux méchaniques Nos moyens d'acquérir et d'emmagasiner les connaissance ce sont multipliés Un lycéen moyen en connait plus sur l'univers aujourd'hui qu'il y a plusieurs siècles L'Homme domine cette planète, même si nos lois sont très fragiles Nous ne sommes pas tellement différent que nos ancêtres il y a 70 000 ans Mais le train de vie que l'on connait existe depuis moins de 0.001% de notre histoire Aujourd'hui, nous ne pouvons pas dire ce que nous réserve l'avenir Nous bâtissons des gratte-ciel, mais nous ne sommes pas sûr si leur fondations sont solides ou si nous construisons sur des sables mouvants Laissons ça pour l'instant.. La prochaine fous que vous ratez votre train, que votre burger n'est plus assez chaud ou que quelque qu'un vous passe devant Souvenez-vous à quel point ce monde inventé par l'homme est spécial Il n'est peut-être pas trop tard pour en prendre conscience
We verlichten de nacht met kunstmatige sterren en sturen mensen in een metalen doos de lucht in. Sommigen hebben zelfs op onze maan gewandeld. We hebben robots op andere planeten gezet, we hebben diep in de geschiedenis van het universum gekeken met mechanische ogen. Onze kennis en onze manieren om deze te verkrijgen en op te slaan zijn geëxplodeerd. Een doorsnee scholier weet vandaag meer van het universum dan een geleerde van een paar eeuwen geleden. Mensen domineren deze planeet, ook al is onze heerschappij erg breekbaar. We verschillen nog steeds niet erg van onze voorouders van 70.000 jaar geleden, maar jouw levensstijl heeft pas bestaan voor minder dan 0,001% van de menselijke geschiedenis. We kunnen niet zeggen wat de toekomst voor ons in petto heeft. We zijn een wolkenkrabber aan het bouwen, maar we weten niet zeker of hij op een stevige ondergrond staat, of dat we hem op drijfzand bouwen. Laten we het daar maar bij laten. De volgende keer dat je je trein mist, je hamburger niet warm genoeg is of iemand voordringt, vergeet dan niet hoe bijzonder deze gemaakte menselijke wereld eigenlijk is. Misschien is het het niet waard om overstuur te zijn om al deze kleine dingen.

Le petit poème s'appelle donc « Les morts ». (Vidéo) Narration : « Les morts ». Les morts nous regardent toujours depuis là-haut, disent-ils. Alors que nous mettons nos chaussures ou faisons un sandwich, ils regardent en bas à travers les bateaux à fond de verre du ciel pendant qu'ils rament lentement à travers l'éternité. Ils regardent le dessus de nos têtes qui se déplacent en dessous sur la Terre. Et quand nous nous couchons dans un champ ou sur un canapé, peut-être drogué par le bourdonnement d'une chaude après-midi, ils pensent que nous les regardons à notre tour, ce qui leur fait lever leurs avirons et rester silencieux et attendre comme des parents que nous fermions les yeux.
Dit kleine gedichtje heet De doden . (Video) Verteller: De doden. De doden kijken altijd op ons neer, zeggen ze. Terwijl we onze schoenen aantrekken of een boterham smeren, kijken ze neer door de glazen bodem van de hemelboten, terwijl ze langzaam door de eeuwigheid roeien. Ze kijken naar de kruin van ons hoofd dat beneden op Aarde beweegt. Terwijl we neerliggen, in een veld of op een sofa, bedwelmd wellicht door het zoemen van een warme namiddag, denken ze dat wij terugkijken, waardoor ze hun riemen optrekken en stil worden en als ouders wachten tot we onze ogen sluiten.