Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Opmerking: sommige video’s zijn vertaald door freelancers die niet altijd professionele vertalers zijn; vertaalfouten zijn bijgevolg niet uit te sluiten. Deze teksten kunnen echter van pas komen, bijvoorbeeld om spreektalige uitdrukkingen te vinden.
U kunt deze boeiende video's ook direct bekijken met de ondertiteling in een taal naar keuze!
Vertaling van "montre le monde " (Frans → Nederlands) :
Elle avait exactement l'esprit de TED, et elle nous a montré -- elle a montré au monde comment faire de l'ordinateur un bel objet.
Ze was een TEDster, precies. Ze liet de wereld zien hoe we de computer weer mooi konden maken.
Ramesh Raskar présente la femto-photographie, un nouveau genre d’imagerie tellement rapide qu’elle montre le monde à 1 trillion d'mages par seconde, tellement détaillée qu’elle montre la lumière en mouvement. Cette technologie pourrait un jour être utilisée pour des appareils photo qui peuvent regarder « dans» les coins ou voir à l’intérieur du corps sans rayons X.
Ramesh Raskar presenteert femto-fotografie, een nieuw type beeldvorming, zo snel dat het de wereld toont in een biljoen frames per seconde. Het geeft de beweging van het licht zelf weer. Deze technologie kan ooit worden gebruikt om camera's te bouwen die 'rond' hoeken kunnen kijken of in het lichaam kunnen kijken zonder gebruik te maken van X-stralen.
Puis la sphère emporte le carré dans la troisième dimension, vers la hauteur, inconnue des Flatlandiens. Et elle lui montre son monde. De là-haut, le carré peut tout voir : la forme des bâtiments, les pierres précieuses cachées sous terre, et même l'intérieur de ses amis, ce qui n'est pas forcément une bonne idée.
Dan tilt de bol het vierkant op naar de derde dimensie: de hoogte in, waar niemand uit Flatland ooit was. Hij toont hem zijn wereld. Van daarboven kan het vierkant alles zien: de vorm van gebouwen, alle schatten verborgen in de aarde, en zelfs de binnenkant van zijn vrienden, wat nogal vreemd is.
Alors, pourquoi, si nous pensons que nous sommes tous d'accord, que nous voulons un monde meilleur, que nous voulons un monde plus juste, comment se fait-il que nous n'utilisions pas le langage qui depuis toujours, nous a montré que nous pouvions faire tomber les barrières, et toucher les autres ?
Dus waarom, als we denken het met elkaar eens te zijn dat we een betere wereld willen, een rechtvaardigere wereld, waarom gebruiken we dan niet die taal die ons steeds heeft laten zien dat we barrières kunnen slechten en kunnen doordringen tot mensen?
Salué comme l'un des plus grands pickpockets au monde, Apollo Robbins étudie les bizarreries du comportement humain tout en volant votre montre. Durant une démonstration désopilante, Robbins se sert parmi le public de TEDGlobal 2013, il montre comment nos défauts de perception lui permettent de subtiliser un portefeuille et de le déposer sur l'épaule de son propriétaire sans qu'il s'en rende compte.
Apollo Robbins, die wordt beschouwd als de grootste zakkenroller ter wereld, bestudeert de rariteiten van het menselijke gedrag terwijl hij je horloge steelt. In een hilarische demonstratie neemt Robbins staaltjes van het buffet van het publiek van TEDGlobal 2013 en toont hoe de onvolkomenheden van onze perceptie het mogelijk maken om een portefeuille te stelen en op de schouder van zijn eigenaar te leggen zonder dat die enig benul heeft.
Les hommes politiques, au niveau fédéral, semblent se préoccuper plus souvent de créer des impasses que de résoudre les problèmes du monde. Alors qui, aujourd'hui, se charge de faire avancer les choses avec audace ? Les maires des grandes villes. Le théoricien politique Benjamin Barber nous suggère : laissons-leur plus de contrôle sur la politique mondiale. Barber montre comment ces enfants du pays résolvent les problèmes pressants sur leurs territoires, et peut-être aussi à l'échelle du monde.
Wij krijgen vaak de indruk dat politici op nationaal niveau meer bezig zijn met het organiseren van een patstelling dan met het oplossen van problemen in de wereld. En wie houdt ondertussen dapper de boel draaiend? Dat zijn de burgemeesters. Daarom stelt politiek-theoreticus Benjamin Barber voor om hen meer controle geven over de wereldwijde politiek. Barber laat zien hoe deze 'stedelijke thuisspelers' dringende problemen oplossen in hun eigen achtertuin en ooit misschien ook in de wereld.
De plus en plus, les nations lancent des attaques avec des cyberarmes, des frappes silencieuses sur les systèmes informatiques d'un autre pays qui ne laissent aucune trace. (pensez au ver Stuxnet.) A TEDxParis, Guy-Philippe Goldstein montre comment les cyberattaques peuvent sauter entre le monde numérique et le monde réel pour déclencher un conflit armé, et comment nous pourrions éviter ce risque pour la sécurité mondiale.
Meer en meer lanceren landen aanvallen met cyberwapens, stille aanslagen op de informaticasystemen van een ander land, waar geen enkel spoor van is (denk aan de worm Stuxnet). Op TEDxParis toont Guy-Philippe Goldstein aan hoe de cyberaanvallen kunnen overspringen tussen de digitale wereld en de reële wereld om een gewapend conflict te ontketenen, en hoe we dat risico kunnen vermijden voor de wereldveiligheid.
(Rires) Donc le premier, c’est une dynamique de jeu très simple. Ça s’appelle la dynamique du rendez-vous. Et c’est une dynamique dans laquelle, pour réussir, les joueurs doivent faire quelque chose à un moment déterminé, généralement dans un lieu déterminé. Et ces dynamiques sont parfois effrayantes parce que vous vous dites que d’autres personnes peuvent utiliser des forces pour manipuler mon interaction, ce que je fais, où je le fais, quand je le fais. Cette sorte de perte du libre arbitre qui arrive dans les jeux peut être effarant, donc pour chaque dynamique, je vais vous donner trois
exemples -- un qui montre comment on s’en sert
déjà dans ...[+++] le monde réel, pour que vous puissiez rationaliser un petit peu, un qui démontre son utilisation dans les jeux conventionnels -- Je crois que tout est un jeu, ici c’est plutôt ce que vous pourriez penser d’un jeu joué sur une table ou sur un écran, un sur comment elle peut être utilisé pour le bien, pour qu'on puisse voir que ces forces peuvent être vraiment puissantes. Donc le premier -- la plus célèbre dynamique de rendez-vous au monde -- est ce qu'on appelle les happy hour . J’ai donc quitté très récemment Princeton et je me suis retrouvé pour la première fois dans un bar, et j’ai remarqué ces happy hour partout, d'accord.
(Gelach) De eerste is een heel eenvoudige spelregel. Het heet de afspraak-regel. Om in de
ze regel te slagen, moeten spelers iets doen op een vooraf bepaalde tijd, meestal op een vooraf bepaalde plaats. Deze regels zijn af en toe een beetje eng, omdat je denkt dat andere mensen krachten kunnen gebruiken die beïnvloeden hoe ik reageer, wat ik doe, waar ik dat doe en wanneer ik dat doe. Dit soort van verlies van vrije wil komt voor in spellen en kan beangstigend zijn. Van elke spelregel ga ik drie voorbeelden geven -- Eén die laat zien hoe de regel in de echte wereld al wordt toegepast, zodat u het zo'n beetje kunt rationaliseren. Eén die h
...[+++]em laat zien in een spel dat we als conventioneel beschouwen -- ik denk dat alles een spelletje is, dit is meer een soort spelletje dat wordt gespeeld op een bord of een computerscherm. En één die laat zien hoe dit ten goede kan worden gebruikt, zodat we kunnen zien dat deze krachten echt heel krachtig kunnen zijn. Dus de eerste - de bekendste afspraakregel in de wereld - is iets dat happy hour heet. Dus toen ik heel kort geleden met Princeton stopte en voor het eerst in een bar belandde, zag ik die happy hours echt overal waar ik kwam.Vous voyez, quand j'ai dit au début que c'est à propos de pourquoi, plutôt que de comment? Le pourquoi voulait en fait dire, Quelles conséquences y a-t-il quand je fais un pas? Pourquoi est-ce important? Est-ce important
que je sois dans le monde ou pas? Et est-ce important si le genre d'actions que je prends laisse passer un sens des responsabilités? Est-ce que l'art est à propos de cela? Et je dirais que oui. Ce n'est évidement pas simplement à propos de décorer le monde et de lui donner une apparence encore meilleure. Ou encore pire, si vous me demandez. C'est manifestement aussi à propos de prise de responsabilité, comme je l'ai fait
...[+++] ici, en jetant du colorant vert dans la rivière à Los Angeles, Stockholm, en Norvège, et à Tokyo, parmi d'autres endroits. Le colorant vert n'est pas écologiquement dangereux, mais il a clairement l'air assez effrayant. Et c'est, dans un sens, dans l'autre aussi, je pense, plutôt beau. Cela montre d'une certaine manière, la turbulence dans ces zones urbaines, dans ces différents endroits du monde. La Green River (rivière verte), comme une sorte d'idée activiste, pas comme une partie d'exposition, avait vraiment pour but de montrer aux gens, dans cette ville, quand ils marchent à côté, qu'un espace a des dimensions. Un espace a un temps.
Begrijp je wat ik zei in het begin: het gaat meer om waarom dan hoe. Die waarom betekent eigenlijk: welke gevolgen heeft het wanneer ik een stap neem? Wat doet het ertoe? Doet het ertoe of ik op de wereld ben of niet? Maakt het uit of de acties die ik neem, resulteren in een gevoel van verantwoordelijkheid? Gaat kunst daarover? Ik zou ja zeggen. Het gaat duidelijk over... niet alleen over de wereld aankleden en deze nog mooier maken, of nog erger, als je het mij vraagt. Het gaat duidelijk ook over verantwoordelijkheid nemen, zoals hier door groene verf in de rivier te gooien in L.A., Stockholm,
Noorwegen en Tokio, onder andere. De verf is ...[+++]niet giftig maar het oogt echt nogal eng. Aan de andere kant is ze ook behoorlijk mooi. Op de een of andere manier toont ze de turbulentie in dit soort stadscentra, op deze verschillende plekken op aarde. De 'Groene rivier' als een soort activistisch idee, geen deel van een tentoonstelling. Het ging echt om mensen in deze stad in het voorbijgaan te laten zien dat ruimte dimensies heeft. Een ruimte heeft tijd.Au Burundi je suis entrée dans une prison et ce n'était pas un garçon de 12 ans, c'était un garçon de 8 ans, pour avoir volé un téléphone portable. Ou une femme, j'ai pris son bébé dans les bras, un bébé vraiment m
ignon, j'ai dit : « Votre bébé est tellement mignon. » Ce n'était pas un bébé, elle avait trois ans. Et elle a dit « Oui, mais c'est à cause d'elle que je suis ici », parce qu'elle était accusée d'avoir volé deux couches et un fer à repasser pour son bébé et avait pourtant été en prison. Et quand je suis allée trouver le directeur de la prison, j'ai dit : « Vous devez la laisser sortir. Un juge la laisserait sortir. » Et il a d
...[+++]it : « Bon, nous pouvons en parler, mais regardez ma prison. Quatre-vingt pour cent des deux mille personnes qui sont ici sont sans avocat. Que pouvons-nous faire ? » Alors les avocats ont commencé courageusement à se dresser ensemble pour organiser un système où ils peuvent prendre des cas. Mais nous nous sommes rendus compte que ce n'est pas seulement la formation des avocats, mais la connexion des avocats qui fait la différence. Par exemple, au Cambodge, c'est que [nom inaudible] n'y est pas allée seule mais elle avait 24 avocats avec elle qui y sont allés ensemble. Et de la même manière, en Chine, ils me disent toujours : « C'est comme un vent frais dans le désert quand nous pouvons nous réunir. » Ou au Zimbabwe, où je me souviens d'Innocent, après être sorti d'une prison où tout le monde s'est levé et a dit, « Je suis ici depuis un an, huit ans, 12 ans sans avocat », il est venu et nous avons eu une formation ensemble et il dit : « J'ai entendu dire » — parce qu'il avait entendu des gens marmonner et ronchonner — « J’'ai entendu dire que nous ne pouvons pas aider à créer de la justice parce que nous n'avons pas les ressources. » Et puis il dit : « Mais je veux que vous sachiez que le manque de ressources n'est jamais une excuse pour l'injustice. » Et avec cela, il a réussi à organiser 68 avocats qui ont pris systématiquement les ...
In Burundi ontmoette ik in een gevangenis geen 12-jarige, maar een 8-jarige jongen voor het stelen van een mobiele telefoon. Of een vrouw, ik pakte haar baby op, een echt schattige baby en zei: Je baby is zo leuk. Het was geen baby meer, ze was drie jaar. Ze zei: Maar zij is de reden waarom ik hier ben. Ze werd beschuldigd van het stelen van twee luiers en een strijkijzer voor haar baby en zat nog steeds in de gevangenis. Ik ging naar de gevangenisdirecteur en zei: Je moet haar vrijlaten. Een rechter zou haar vrijlaten.” Hij zei: “We kunnen erover praten, maar kijk naar mijn gevangenis. Tachtig procent van de tweeduizend mensen hier hebb
...[+++]en geen advocaat. Wat kunnen we doen? Advocaten begonnen moedig een systeem te organiseren waar ze zaken konden aannemen. Maar we beseften dat het niet alleen de training van de advocaten, maar de connectie tussen de advocaten was die het verschil uitmaakte. Bijvoorbeeld, in Cambodja lukte het omdat [Onverstaanbare naam] niet alleen ging, maar 24 advocaten haar steunden. Op dezelfde manier vertellen ze me in China altijd: Het is als een frisse wind in de woestijn als we samen kunnen komen.” In Zimbabwe herinner ik me Innocent, die een gevangenis bezocht waar iedereen rechtstond en zei: Ik ben hier al een jaar, acht jaar, 12 jaar zonder advocaat. Hij kwam en we hadden samen een training en hij zei: Ik heb horen zeggen - want hij had mensen horen mopperen - Ik heb horen zeggen dat we geen rechtvaardigheid kunnen creëren omdat we niet over de middelen beschikken.” Toen zei hij: Maar ik wil dat je weet dat het gebrek aan middelen nooit een excuus voor onrecht is.” Daarmee organiseerde hij met succes 68 advocaten die systematisch de zaken aannemen. De sleutel is echter training en vroege toegang. Ik was onlangs in Egypte en werd geïnspireerd door een andere groep advocaten. Ze vertelden me: We hebben geen politie meer op straat. De politie was een van de belangrijkste redenen waarom we in opstand kwamen. Ze waren de hele tijd iedereen aan ... datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
montre le monde ->
Date index: 2021-03-05