Traduction de «angeklagte geltend macht » (Allemand → Néerlandais) :

Selbst in der Annahme, dass im zweiten, in der Rechtssache Nr. 1941 vorgebrachten und auf die Befugnis sich beziehenden Klagegrund im Zusammenhang mit dem Verstoss gegen die « Ausübung der Befugnisse » in Wirklichkeit eine Machtüberschreitung angeklagt wird, kann dennoch nicht dieser Teil untersucht werden, da er nicht den Verstoss gegen eine zuständigkeitsverteilende Regel im Sinne des Artikels 142 der Verfassung und des Artikels 1 Nr. 1 des o.a. Sondergesetzes vom 6. Januar 1989 geltend macht.
In de veronderstelling dat in het tweede middel, dat is opgeworpen in de zaak nr. 1941 en betrekking heeft op de bevoegdheid en dat is afgeleid uit de schending van de « uitoefening van macht », in werkelijkheid een machtsoverschrijding wordt aangeklaagd, kan het in dat onderdeel niet worden onderzocht, aangezien het niet de schending aanvoert van een bevoegdheidverdelende regel in de zin van artikel 142 van de Grondwet en artikel 1, 1°, van de voormelde bijzondere wet van 6 januari 1989.

Selbst in der Annahme, dass im zweiten, auf die Befugnis sich beziehenden Klagegrund mit dem Verstoss gegen die « Ausübung der Befugnisse » in Wirklichkeit eine Machtüberschreitung angeklagt wird, kann dennoch nicht dieser Teil untersucht werden, da er nicht den Verstoss gegen eine zuständigkeitsverteilende Regel im Sinne des Artikels 142 der Verfassung und des Artikels 1 Nr. 1 des o.a. Sondergesetzes vom 6. Januar 1989 geltend macht.
Zelfs aangenomen dat in het tweede middel betreffende de bevoegdheid met de schending van de « uitoefening van macht » in werkelijkheid een machtsoverschrijding wordt aangeklaagd, dan nog kan dat onderdeel niet worden onderzocht, aangezien het niet de schending aanvoert van een bevoegdheidverdelende regel in de zin van artikel 142 van de Grondwet en artikel 1, 1°, van de voormelde bijzondere wet van 6 januari 1989.

Der Angeklagte beklagt das Fehlen der kontradiktorischen Beschaffenheit dieses Gutachtens; das Gericht hebt gleichzeitig hervor, dass unter anderem gemäss der Rechtsprechung des Kassationshofes Gutachten in Strafsachen nicht den in den Artikeln 962 ff. des Gerichtsgesetzbuches, und insbesondere den Artikeln 965, 972, 973, 978 und 979 über die kontradiktorische Beschaffenheit des Gutachtens in Zivilsachen enthaltenen Bestimmungen unterliegen und sieht es als nicht unerheblich an, dass der Angeklagte geltend macht, es liege eine nicht durch objektive Umstände gerechtfertigte Diskriminierung vor zwischen einerseits demjenigen, der als Beklagter in einem Zivilverfahren in den Vorteil der kontradiktorischen Beschaffenheit der Sachverständigenvorgänge gelangt, mit denen festgestellt werden soll, ob für die Anwendung der Artikel 1382 und 1383 des Zivilgesetzbuches ein ursächlicher Zusammenhang zwischen dem ihm vorgeworfenen Fehler und dem Tod des Opfers besteht, und andererseits demjenigen, der in einem Strafverfahren angeklagt ist, in dem er sich der Anklage der fahrlässigen Tötung (Artikel 418 und 420 des Strafgesetzbuches) stellen muss, die auf der Beurteilung des gleichen Fehlers und des gleichen ursächlichen Zusammenhangs beruht, der aber nicht in den Vorteil der kontradiktorischen Beschaffenheit eines Gutachtens mit gleichem Gegenstand gelangt.
De beklaagde stelt de ontstentenis van contradictoir karakter van dat deskundigenonderzoek aan de kaak; de Rechtbank wijst er terzelfder tijd op dat, met name volgens de rechtspraak van het Hof van Cassatie, het deskundigenonderzoek in strafzaken niet wordt beheerst door de regels vervat in de artikelen 962 en volgende van het Gerechtelijk Wetboek, en meer bepaald in de artikelen 965, 972, 973, 978 en 979, die het contradictoir karakter van het deskundigenonderzoek in burgerlijke zaken organiseren, en acht het van belang dat de beklaagde doet gelden dat een niet op grond van objectieve omstandigheden verantwoorde discriminatie bestaat tussen, enerzijds, diegene die, als verweerder in een burgerlijk proces, het voordeel van het contradictoir karakter van de expertiseverrichtingen geniet, die tot doel zouden hebben te bepalen of, voor de toepassing van de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek, een oorzakelijk verband bestaat tussen de fout die hem wordt verweten en het overlijden van het slachtoffer en, anderzijds, diegene die, als beklaagde in een strafproces waarin hij zich moet verantwoorden in het kader van een beschuldiging van onvrijwillige doodslag (artikelen 418 en 420 van het Strafwetboek), die op de beoordeling van dezelfde fout en hetzelfde oorzakelijk verband steunt, niet het contradictoir karakter van een deskundigenonderzoek met hetzelfde onderwerp kan genieten.

Die Flämische Regierung macht weiter geltend, dass die angeklagte Ungleichbehandlung nicht gleichzusetzen sei mit dem Unterschied zwischen Gerichtskantonen und den anderen Regionaldiensten im Sinne von Artikel 34 § 1 a) der koordinierten Gesetze über den Sprachengebrauch in Verwaltungsangelegenheiten, deren Tätigkeit sich auf Gemeinden mit einer speziellen Sprachenregelung erstrecke und deren Sitz sich im selben Gebiet befinde; für den Kanton Malmedy-Spa-Stavelot, zu dem die Gemeinden des Raumes Malmedy mit einer speziellen Sprachenregelung gehören würden, sei nämlich überhaupt keine offizielle Zweisprachigkeit vorgesehen, im Gegensatz zu dem, was für die fraglichen Kantone gelte.
De Vlaamse Regering betoogt voorts dat de aangeklaagde ongelijke behandeling niet samenvalt met het onderscheid tussen gerechtelijke kantons en de andere gewestelijke diensten in de zin van artikel 34, § 1, a), van de gecoördineerde bestuurstaalwetten, waarvan de werkkring gemeenten met een speciale taalregeling uit een eentalig gebied bestrijkt en waarvan de zetel is gevestigd in hetzelfde gebied : voor het kanton Malmédy-Spa-Stavelot, dat de gemeenten van het Malmédyse met een speciale taalregeling omvat, is immers niet voorzien in enige officiële tweetaligheid, in tegenstelling tot de in het geding zijnde kantons.

Hinsichtlich der in den Schlusfolgerungen der referierenden Richter enthaltenen Erwägung, das der Kläger nicht nachweist, das er sich in einer Rechtslage befindet, in der er durch die angefochtene Masnahme, die Vorschriften bezüglich der Arbeitsweise der Staatsanwaltschaft enthält, unmittelbar betroffen sein könnte, macht der Kläger in seinem Begründungsschriftsatz geltend, das er « zur erschöpfenden Begründung seines Interesses an der von ihm erhobenen Klage angeben müste, welcher noch nicht verjährten Verbrechen, Vergehen und Übertretungen er sich schuldig gemacht hat; das der Kläger sich auf den am 19. Dezember 1966 in New York geschlossenen [.] Internationalen Pakt über bürgerliche und politische Rechte beruft, insbesondere auf Artikel 14 Absatz 3 Buchstabe g, der bestimmt : ' Jeder wegen einer strafbaren Handlung Angeklagte hat in gleicher Weise im Verfahren Anspruch auf folgende Mindestgarantien : [.] er darf nicht gezwungen werden, gegen sich selbst als Zeuge auszusagen oder sich schuldig zu bekennen '; das diese Bestimmung vom Vorsitzenden der Dutroux-Kommission vor jeder Zeugenvernehmung den Zeugen vor der Eidesleistung vorgelesen wurde; das sie also offensichtlich eine allgemeine Tragweite hat und als Kodifizierung der Regel ' nemo tenetur edere contra se ' aufzufassen ist, ähnlich dem amerikanischen Fünften Amendement; das die angefochtene Bestimmung zur Folge haben kann, das ministerielle Richtlinien erlassen werden, die dazu führen, das der Kläger, der jedoch niemals jemanden um einen Franken ärmer gemacht hat, verfolgt würde, während Straftäter, die folgenschwere Taten begangen haben, ungestraft davonkämen ».
Ten aanzien van de overweging in de conclusies van de rechters-verslaggevers waarin gesteld is dat de verzoeker niet aantoont dat hij in een rechtssituatie verkeert waarin hij door de bestreden maatregel, die regels bevat inzake de werking van het openbaar ministerie, rechtstreeks zou kunnen worden geraakt, laat de verzoeker in zijn memorie met verantwoording gelden dat hij « om zijn belang bij het door hem ingestelde beroep uitputtend te rechtvaardigen zou moeten kenbaar maken aan welke misdrijven, misdaden, wanbedrijven en overtredingen, waarvoor de verjaring nog niet bereikt is, hij zich schuldig heeft gemaakt; Dat verzoeker zich beroept op het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten opgemaakt te New York op 19 december 1966 [.] en inzonderheid op artikel 14, 3°, g, dat bepaalt : ' Bij het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem ingestelde strafvervolging heeft eenieder, in volle gelijkheid, recht op de volgende minimumgaranties : [.] niet te worden gedwongen tegen zichzelf te getuigen of een bekentenis af te leggen '; Dat deze bepaling door de voorzitter van de Commissie-Dutroux voor ieder getuigenverhoor werd voorgelezen aan de getuigen, voor zij de eed aflegden; dat zij dus kennelijk een algemene strekking heeft en moet begrepen worden als een codificatie van de regel ' nemo tenetur edere contra se ', analoog aan het Amerikaanse Vijfde Amendement; Dat de bestreden bepaling tot gevolg kan hebben dat er ministeriële richtlijnen worden uitgevaardigd die tot gevolg hebben dat verzoeker, die evenwel nooit iemand één frank armer heeft gemaakt, zou worden vervolgd, terwijl daders van misdrijven met zware gevolgen straffeloos zouden kunnen blijven ».