Het is moeilijk om hierin geen illustratie te zien van datgene waarover de actoren in het maatschappelijke middenveld klagen, zowel in de Stille Oceaan als in Afrika, namelijk het feit dat een aantal ACS-landen gedwongen zijn om individuele overeenkomsten te ondertekenen omdat de Commissie er niet in geslaagd is om de economische partnerschapsovereenkomsten om te zetten in een goed instrument voor de totstandbrenging van partnerschap.
Comment ne pas voir là l’illustration de ce que dénoncent, dans le Pacifique comme en Afrique, les acteurs de la société civile, à savoir qu’un certain nombre de pays ACP ont été contraints de signer des accords individuels parce que la Commission n’a pas su faire des APE un véritable instrument de partenariat de développement?