Traduction de «zou de wetgever bij voorrang minstens twee » (Néerlandais → Français) :

Los van de interne rationalisatiemaatregelen die al genomen zijn of nog genomen moeten worden, zou de wetgever bij voorrang minstens twee hervormingen van de procedure in overweging moeten nemen : enerzijds de mogelijkheid voor het Hof om de eenvoudige zaken te laten behandelen door een kamer met een beperkte samenstelling (1º) en anderzijds de mogelijkheid om de eiser te veroordelen tot de betaling van een geldboete in geval van tergend of roekeloos cassatieberoep (2º).
Indépendamment de mesures internes de rationalisation déjà prises ou encore à prendre, à tout le moins deux réformes d'ordre procédural devraient pouvoir être envisagées en priorité par le législateur : la possibilité pour la Cour, d'une part, de faire traiter les affaires simples par une chambre de formation restreinte (1º) et, d'autre part, de condamner le demandeur au paiement d'une amende civile en cas de pourvoi téméraire ou vexatoire (2º).

« Voert artikel 19bis-11, § 2, van de wet van 21 november 1989 betreffende de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen, in die zin geïnterpreteerd dat het de eigenaar van een voertuig dat is beschadigd naar aanleiding van een verkeersongeval waarbij minstens twee voertuigen betrokken zijn en waarvoor de aansprakelijkheden niet konden worden vastgesteld, toelaat van zijn eigen verzekeraar van de aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen de vergoeding voor de schade aan zijn voertuig in de in dat artikel bepaalde mate te vorderen, een in het licht van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet onverantwoord verschil in behandeling in tussen die eigenaar en diegene die, in de hypothese dat de bestuurder van zijn voertuig aansprakelijk is gesteld, van zijn eigen aansprakelijkheidsverzekeraar niet de vergoeding van de schade aan zijn eigen voertuig kan vorderen, met toepassing van artikel 3, § 1, vierde lid, 1°, van de wet van 21 november 1989 betreffende de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen en van artikel 8, 1°, van de modelovereenkomst voor de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen, en die bijgevolg zou worden gediscrimineerd ten opzichte van de eerstgenoemde ?
« L'article 19bis-11, § 2, de la loi du 21 novembre 1989 relative à l'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs, interprété comme permettant au propriétaire d'un véhicule, endommagé à l'occasion d'un accident de la circulation impliquant au moins deux véhicules et pour lequel les responsabilités n'ont pu être déterminées, de réclamer à son propre assureur de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs le dommage à son véhicule dans la mesure prévue à cet article, crée-t-il une différence de traitement non justifiée au regard des articles 10 et 11 de la Constitution entre ce propriétaire et celui qui, dans l'hypothèse où la responsabilité du conducteur de son véhicule est engagée, ne peut réclamer à son propre assureur responsabilité l'indemnisation du dommage à son propre véhicule, par application de l'article 3, § 1, alinéa 4, 1° de la loi du 21 novembre 1989 relative à l'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs et de l'article 8, 1° du contrat-type d'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs, et se trouverait dès lors discriminé par rapport au premier ?

De verwijzende rechter leidt hieruit twee verschillen in behandeling af die voortvloeien uit het criterium dat de wetgever heeft gekozen om te bepalen welke echtgenoot het belastingvoordeel voor kinderen ten laste kan genieten : een eerste verschil in behandeling zou bestaan tussen de voormelde ingezeten echtparen en die waarvan geen enkele echtgenoot vrijgestelde inkomsten ontvangt en die de verhoging van de belastingvrije som voor kinderen ten laste kunnen genieten.
Le juge a quo en déduit deux différences de traitement résultant du critère retenu par le législateur pour déterminer lequel des conjoints peut imputer l'avantage fiscal pour enfant à charge : une première différence de traitement existerait entre les couples de résidents susvisés et ceux dont aucun des membres ne perçoit des revenus exonérés et qui peuvent bénéficier de la majoration de quotité exemptée d'impôt pour enfant à charge.

solidariteitsplaatsen om jongeren te ondersteunen bij het verrichten van vrijwilligerswerk voor een periode van maximum twaalf maanden, een stage van doorgaans twee tot zes maanden of een baan van twee tot twaalf maanden, in overeenstemming met de nationale wetgeving; vrijwilligersgroepen waarin 10 tot 40 jonge vrijwilligers uit verschillende landen de kans krijgen om samen iets positiefs te realiseren, voor een periode van twee weken tot twee maanden; solidariteitsprojecten, die kleine groepen van minstens vijf deelnemers op eigen initiatief op lokaal niveau kunnen ontwikkelen en uitvoeren, voor een periode van twee tot twaalf maanden; netwerkactiviteiten om nieuwe deelnemers aan te trekken voor het Europees Solidariteitskorps en voor de uitwisseling van goede praktijken, ondersteuning na plaatsing en de oprichting van alumniverenigingen.
des placements dans des activités de solidarité permettront aux jeunes d'effectuer des activités de volontariat pour une période de 12 mois au maximum, des placements en stage pour une période allant généralement de 2 à 6 mois et des placements professionnels conformément à la législation nationale applicable pour une période de 2 à 12 mois; des équipes de volontaires permettront à des groupes de 10 à 40 jeunes volontaires de différents pays d'agir ensemble, pour une période allant de 2 semaines à 2 mois; des projets de solidarité permettront à des petits groupes d'au moins cinq participants d'élaborer et de mettre en œuvre des projets de solidarité au niveau local de leur propre initiative, pour une période de 2 à 12 mois; des activités de mise en réseau contribueront à attirer de nouvelles recrues au corps européen de solidarité, à permettre l'échange de bonnes pratiques, à fournir une aide post-placement et à établir des réseaux d'anciens participants.

De voorliggende overeenkomst geeft dus geen uitsluitsel omtrent inzonderheid de vraag of een verzoek tot overname kan worden ingediend voor de onderdaan van een derde land die gedurende minstens twee weken in Kroatië zou hebben verbleven, die niet meer zou voldoen aan de op het grondgebied van België geldende voorwaarden voor verblijf (artikel 4, eerste lid, c), maar die, na zijn binnenkomst in België een vergunning zou hebben gekregen om er tijdelijk te verblijven (artikel 4, vierde lid, b), tijdens het onderzoek van zijn aanvrag tot erkenning van de hoedanigheid van vluchteling.
Le présent accord laisse donc incertaine la question notamment de savoir si pourra faire l'objet d'une demande de réadmission, le ressortissant d'un pays tiers, qui aurait séjourné en Croatie pendant au moins deux semaines, qui ne remplirait plus les conditions de séjour applicables sur le territoire de la Belgique (article 4, § 1 , c), mais qui, après son entrée en Belgique aurait été autorisé à y séjourner de manière temporaire (article 4, § 4, b), pendant l'examen de sa demande de reconnaissance de la qualité de réfugié.

Dat alle gokspelen voor elkaar concurrentie betekenen, is evident. Het niet-toepassen van deze nieuwe wetgeving op de totaliteit van de sector zou dus oneerlijke concurrentie inhouden, met twee maten en twee gewichten.
Il est évident que tous les types de jeux se font concurrence et ne pas appliquer cette nouvelle législation à l'ensemble du secteur reviendrait à instaurer un régime de concurrence déloyale avec deux poids, deux mesures.

Bij zijn arrest nr. 7/2012 van 18 januari 2012 heeft het Hof zich uitgesproken over de regeling die vervat was in artikel VIII. 11 van het decreet van 9 juli 2010 betreffende het onderwijs XX, dat bepaalde dat de inrichtende machten voor een of meer van hun scholen gelegen in het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad, in het gewoon basisonderwijs en in de eerste graad van het gewoon secundair onderwijs een voorrang konden verlenen aan leerlingen die in het gezin met minstens één van de twee ouders het Nederlands spraken, op voorwaarde dat de thuistaal Nederlands met name werd aangetoond door het voorleggen van het bewijs dat vader of moeder het Nederlands beheerste minstens op niveau B1 van het Gemeenschappelijk Europees Referentiekader voor Talen, waarbij het bewijs van niveau B1 onder meer wordt geleverd op basis van een attest van niveaubepaling uitgevoerd door een Huis van het Nederlands, dat het vereiste niveau van kennis van het Nederlands aantoont.
Par son arrêt n° 7/2012 du 18 janvier 2012, la Cour a statué sur le régime contenu dans l'article VIII. 11 du décret du 9 juillet 2010 relatif à l'enseignement XX, qui prévoyait que les pouvoirs organisateurs pouvaient accorder, pour une ou plusieurs de leurs écoles situées dans la région bilingue de Bruxelles-Capitale, dans l'enseignement fondamental ordinaire et dans le premier degré de l'enseignement secondaire ordinaire, une priorité aux élèves qui, en milieu familial, parlaient le néerlandais avec au moins un des deux parents, à condition que l'usage du néerlandais comme langue familiale soit démontré notamment en produisant la preuve que le père ou la mère maîtrisait au moins le néerlandais au niveau B1 du Cadre européen commun de référence pour les langues, la preuve du niveau B1 étant fournie, entre autres, par une attestation de niveau, délivrée par une « Huis van het Nederlands » (Maison du néerlandais), attestant le niveau requis de connaissance du néerlandais.

Nu hij voor de keuze van de familienaam de voorrang geeft aan de wilsautonomie van de ouders, dient de wetgever ook de wijze te bepalen waarop de familienaam wordt toegekend voor het geval dat de ouders het oneens zijn of geen keuze maken, ook al heeft hij voor het overige erop toegezien de gevallen van onenigheid te beperken door de ouders de mogelijkheid te bieden te kiezen voor de ene of de andere familienaam of voor de twee namen in de door hen bepaalde volgorde.
Puisqu'il privilégie l'autonomie de la volonté des parents pour le choix du nom de famille, le législateur doit aussi déterminer la manière d'attribuer le nom de famille dans l'hypothèse où les parents sont en désaccord ou n'opèrent pas de choix, même s'il a par ailleurs veillé à limiter les cas de désaccord en permettant aux parents d'opter pour l'un ou l'autre nom de famille ou pour les deux noms dans l'ordre qu'ils déterminent.