Traduction de «wetboek van inkomstenbelastingen hebben ter zake gediend als inspiratiebron » (Néerlandais → Français) :

Ook bepalingen van het Wetboek van Inkomstenbelastingen hebben ter zake gediend als inspiratiebron.
Il s'inspire également en la matière de certaines dispositions du Code des impôts sur les revenus.

Moerman, E. Derycke en R. Leysen, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vragen en rechtspleging Bij twee arresten van 17 december 2014 in zake de nv « Les Sittelles » tegen de Belgische Staat, FOD Financiën, waarvan de expedities ter griffie van het Hof zijn ingekomen op 7 januari 2015, heeft het Hof van Beroep te Luik de volgende prejudiciële vragen gesteld : 1. In het eerste arrest : « Schendt artikel 75, 3°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 de bepalingen van de artikelen 10, 11 en 172 van de Grondwet, in zoverre het tot gevolg heeft dat een vennootschap die beantwoordt aan de criteria van een kmo in de zin van artikel 201, eerste lid, 1°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen en die, wegens de uitoefening van haar voornaamste of bijkomend maatschappelijk doel, het gebruik van de door haar verkregen vaste activa overdraagt aan een vennootschap die niet aan de criteria van een kmo beantwoordt, maar waarop zij, gelet op haar participatie, een controle uitoefent zodat zij niet zelf door die vennootschap wordt gecontroleerd, noch door die laatste wordt gebruikt om haar een belastingvoordeel te laten genieten waarop zij normaal gezien geen recht zou hebben, wordt uitgesloten van de investeringsaftrek ?
Moerman, E. Derycke et R. Leysen, assistée du greffier P.-Y. Dutilleux, présidée par le président J. Spreutels, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet des questions préjudicielles et procédure Par deux arrêts du 17 décembre 2014 en cause de la SA « Les Sittelles » contre l'Etat belge, SPF Finances, dont les expéditions sont parvenues au greffe de la Cour le 7 janvier 2015, la Cour d'appel de Liège a posé les questions préjudicielles suivantes : 1. Dans le premier arrêt : « L'article 75, 3° du Code des impôts sur les revenus 1992 viole-t-il les dispositions des articles 10, 11 et 172 de la Constitution en ce qu'il a pour effet d'exclure de la déduction pour investissement une société qui répond aux critères de la PME au sens de l'article 201, alinéa 1, 1°, du Code des impôts sur les revenus et qui en raison de l'exercice de son objet social principal ou accessoire, cède l'usage de l'immobilisation acquise par elle à une société qui ne répond pas aux critères de la PME mais sur laquelle, vu la participation dont elle dispose, elle exerce un contrôle de sorte qu'elle n'est pas elle-même contrôlée par cette société, ni instrumentalisée par cette dernière afin de lui faire profiter d'un avantage fiscal auquel elle n'aurait normalement pas droit ?

Snappe, E. Derycke, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul en R. Leysen, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter A. Alen, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij vonnis van 29 september 2014 in zake Werner De Clippel en Melinda Capalad tegen de Belgische Staat, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 8 oktober 2014, heeft de Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen, afdeling Gent, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 171, 5°, b, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 (versie aanslagjaar 2008) het gelijkheidsbeginsel zoals vastgelegd in de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat conform deze bepaling de vergoedingen voor tijdelijke arbeidsongeschiktheid waarvan de uitbetaling door toedoen van een openbare overheid of wegens het bestaan van een geschil heeft plaatsgehad na het verstrijken van het belastbaar tijdperk waarop zij in werkelijkheid betrekking hebben, slechts dan afzonderlijk belast worden, meer bepaald tegen de gemiddelde aanslagvoet overeenstemmend met het geheel van de belastbare inkomsten van het laatste vorige jaar tijdens hetwelk de belastingplichtige een normale beroepswerkzaamheid heeft gehad, als deze vergoedingen toekomen aan werknemers vallende onder de wetgeving op de arbeidsovereenkomsten of onder een soortgelijk wettelijk of reglementair statuut, terwijl vergoedingen voor tijdelijke arbeidsongeschiktheid die toekomen aan andere belastingplichtigen, zoals zelfstandige ondernemers of beoefenaars van vrije beroepen, in dezelfde omstandigheden, enkel tegen het progressieve tarief kunnen belast worden ?
Snappe, E. Derycke, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul et R. Leysen, assistée du greffier P.-Y. Dutilleux, présidée par le président A. Alen, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par jugement du 29 septembre 2014 en cause de Werner De Clippel et Melinda Capalad contre l'Etat belge, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 8 octobre 2014, le Tribunal de première instance de Flandre orientale, division Gand, a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 171, 5°, b), du Code des impôts sur les revenus 1992 (version applicable à l'exercice d'imposition 2008) viole-t-il le principe d'égalité consacré par les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce que, conformément à cette disposition, les indemnités perçues pour cause d'incapacité temporaire de travail dont le paiement n'a eu lieu, par le fait d'une autorité publique ou de l'existence d'un litige, qu'après l'expiration de la période imposable à laquelle elles se rapportent effectivement ne sont soumises à une imposition distincte, plus précisément au taux moyen afférent à l'ensemble des revenus imposables de la dernière année antérieure pendant laquelle le contribuable a eu une activité professionnelle normale, que si ces indemnités sont dues à des travailleurs relevant de la législation relative aux contrats de travail ou d'un statut légal ou réglementaire similaire, alors que les indemnités pour cause d'incapacité temporaire de travail qui sont dues à d'autres contribuables, comme les entrepreneurs indépendants ou les titulaires de professions libérales, dans les mêmes circonstances, ne sont imposables qu'au taux progressif ?

In zijn arrest van 16 juni 1988 (Pas., I, 1258), dat de verwijzende rechter aanhaalt, is het Hof van Cassatie van oordeel dat, met toepassing van de wettelijke bepalingen, « een schuld enkel ten laste van de boedel kan komen wanneer de curator qualitate qua verbintenissen heeft aangegaan voor het beheer van die boedel, onder meer door de handelsactiviteit van de vennootschap voort te zetten, de door haar gesloten overeenkomsten uit te voeren of nog door gebruik te maken van de roerende of onroerende goederen van de vennootschap, om een behoorlijk beheer van de vereffening te waarborgen », maar dat de vaststelling dat de curatoren in verband met de onroerende goederen niets hebben gedaan, niet ter zake is, « nu, krachtens de artikelen 7, § 1, en 155 van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen, de jaarlijkse belasting op de inkomsten uit onroerende goederen een schuld is die samengaat met het genot van die goederen, ongeacht of zij al dan niet in huur zijn gegeven ».
Dans son arrêt du 16 juin 1988 (Pas., I, 1258) cité par le juge a quo, la Cour de cassation considère que, par application des dispositions légales, « une dette ne peut être mise à charge de la masse que lorsque le curateur a contracté qualitate qua des engagements en vue de l'administration de ladite masse, notamment en poursuivant l'activité commerciale de la société, en exécutant les conventions que celle-ci a conclues ou encore en utilisant les meubles ou les immeubles de la société, aux fins d'assurer l'administration convenable de la faillite », mais que le constat que les curateurs n'ont pris aucune initiative concernant les immeubles est dépourvu de pertinence « dès lors que, en vertu des articles 7, paragraphe 1, et 155 du Code des impôts sur les revenus, l'impôt annuel sur les revenus des propriétés foncières est une dette inhérente à la jouissance de ces biens, fussent-ils ou non donnés en location ».

Antwoord : Voor zover alle ter zake door de wet gestelde voorwaarden vervuld zijn, kunnen kapitaalaflossingen betreffende een lening die slechts gedeeltelijk door een hypothecaire inschrijving gewaarborgd is, voor de toepassing van de in de artikelen 1451, 3° en 14517, 2°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 beoogde belastingverminderingen, slechts in aanmerking worden genomen in de mate dat zij betrekking hebben op het gedeelte van de lening dat door de hypothecaire inschrijving gewaarborgd is (desvoorkomend beperkt tot de in de artikelen 1456, tweede lid en 14519, tweede lid van voormeld wetboek gestelde grenzen).
Réponse : Pour autant que toutes les conditions posées en la matière par la loi soient remplies, les amortissements en capital relatifs à un emprunt qui n'est que partiellement garanti par une inscription hypothécaire ne sont pris en considération, pour l'application des réductions d'impôt visées aux articles 1451, 3° et 14517, 2°, du Code des impôts sur les revenus 1992, que dans la mesure où ils se rapportent à la quotité de l'emprunt garantie par l'inscription hypothécaire (le cas échéant limitée aux plafonds prévus aux articles 1456, alinéa 2 et 14519, alinéa 2 du code précité).

Wanneer bijgevolg de gefailleerde verschoonbaar werd verklaard door een vonnis tot sluiting van voor 1 oktober 2002 blijven de invorderingsmogelijkheden van de fiscale administratie lastens de echtgenoot van de gefailleerde of de personen die zich borg hebben gesteld (borgen, enzovoort) voor diens fiscale schulden waarvan het belastbaar feit zich heeft voorgedaan voor het vonnis van faillietverklaring, geregeld door het gemeen recht of het fiscaal recht ter zake (bijvoorbeeld beschikkingen van het Burgerlijk Wetboek betreffende het huwelijksgoederenrecht, artikel 394 van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992, enzovoort) en worden deze niet beïnvloed door de verschoonbaarverklaring die in het kader van artikel 82 (oud) van de faillissementwet van 8 augustus 1997 een exceptie is die enkel de schuldenaar persoonlijk betreft.
Par conséquent, lorsque le failli a été déclaré excusable par un jugement de clôture antérieur au 1er octobre 2002, les possibilités de recouvrement de l'administration fiscale à l'égard du conjoint du failli ou des personnes qui se sont portées garantes pour lui (cautions, etc) pour les dettes fiscales du failli dont le fait générateur est antérieur au jugement déclaratif de la faillite restent régies par les dispositions de droit commun ou de droit fiscal applicables en la matière (p. ex. dispositions du Code civil relatives aux régimes matrimoniaux, article 394 du Code des impôts sur les revenus 1992, etc) et ne sont pas affectées par la déclaration d'excusabilité, laquelle est une exception purement personnelle au failli dans le cadre de l'article 82 (ancien), de la loi du 8 août 1997 sur les faillites.

Artikel 1 van de wet van 28 juli 1992 houdende fiscale en financiële bepalingen heeft artikel 18, 3°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 zodanig gewijzigd dat het belastingstelsel, dat op vennoten van personenvennootschappen in wezen reeds lang van toepassing is ter zake van interest van voorschotten die zij of hun echtgenoten, of in sommige gevallen hun kinderen aan de personenvennootschap hebben toegestaan, tot bestuurders wordt uitgebreid. Dit belastingstelsel heeft tot op heden nooit enige vraag doen rijzen nopens een eventuele discriminatie tussen gehuwden en ongehuwden.
Les modifications apportées par l'ar-ticle 1er de la loi du 28 juillet 1992 portant des dispositions fiscales et financières à l'article 18, 3°, du Code des impôts sur les revenus 1992, visent à rendre également applicable aux administrateurs le régime fiscal que, pour l'essentiel, connaissaient depuis longtemps déjà les associés de sociétés de personnes en ce qui concerne les intérêts d'avances consenties à leur société par eux-mêmes, leur conjoint et, dans certains cas, leurs enfants, régime qui jusqu'à présent n'a jamais suscité de question quant à une discrimination éventuelle entre les couples mariés et non mariés.