Vertaling van "werkgever kunnen instellen " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

personen die beroep kunnen instellen
personnes admises à former le recours

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

De verwijzende rechter vergelijkt die categorie van werknemers met die van de Franstalige werknemers die het Nederlands niet beheersen en wier prestaties zijn verbonden aan een exploitatiezetel die is gevestigd op het grondgebied van het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad, en die met toepassing van artikel 4, § 1, tweede lid, van de wet van 15 juni 1935, geïnterpreteerd overeenkomstig B.10 van het arrest van het Hof nr. 98/2010 van 16 september 2010, hun vordering tegen hun werkgever kunnen instellen en voortzetten in het Frans, zelfs indien die laatste zijn maatschappelijke zetel in het Nederlandse taalgebied heeft, terwijl het Frans is gebruikt in hun sociale betrekkingen krachtens artikel 52, §§ 1 en 2, van de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op het gebruik van de talen in bestuurszaken (eerste onderdeel van de eerste prejudiciële vraag) en met die van de Nederlandstalige werknemers die het Frans niet beheersen en wier prestaties zijn verbonden aan een maatschappelijke zetel en een exploitatiezetel die zijn gevestigd in een gemeente met een bijzondere taalregeling, gelegen in het Nederlandse taalgebied, die het recht genieten om hun vordering tegen hun werkgever in te stellen en voort te zetten in het Nederlands, terwijl die werkgever het Nederlands heeft gebruikt om zich tot hen te richten op grond van artikel 52, § 1, eerste lid, en § 2, van de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op het gebruik van de talen in bestuurszaken (tweede prejudiciële vraag).
Le juge a quo compare cette catégorie de travailleurs à celle des travailleurs d'expression française, qui ne maîtrisent pas la langue néerlandaise, dont les prestations sont liées à un siège d'exploitation situé sur le territoire de la région bilingue de Bruxelles-Capitale, et qui, en application de l'article 4, § 1 , alinéa 2, de la loi du 15 juin 1935, interprété conformément au B.10 de l'arrêt de la Cour n° 98/2010 du 16 septembre 2010, peuvent introduire et poursuivre leur action en langue française contre leur employeur, même s'il a son siège social en région de langue néerlandaise, alors qu'il a été fait usage du français dans leurs relations sociales en vertu de l'article 52, §§ 1 et 2, des lois coordonnées du 18 juillet 1966 sur l'emploi des langues en matière administrative (première branche de la première question préjudicielle) et à celle des travailleurs d'expression néerlandaise qui ne maîtrisent pas la langue française et dont les prestations sont liées à un siège social et à un siège d'exploitation situés dans une commune à régime linguistique spécial, sise en région de langue néerlandaise, qui bénéficient du droit d'introduire et de poursuivre en langue néerlandaise leur action contre leur employeur, alors que ce dernier a fait usage de la langue néerlandaise pour s'adresser à eux en vertu de l'article 52, § 1 , alinéa 1 , et § 2, des lois coordonnées du 18 juillet 1966 sur l'emploi des langues en matière administrative (deuxième question préjudicielle).

In dergelijke gevallen zal de werkgever geen immuniteit genieten en zal het slachtoffer een vordering tot schadevergoeding kunnen instellen, zij het enkel als de ingebrekestelling volgende elementen vermeldde: - het gevaar waaraan de werkgever zijn werknemers blootstelde; - de vastgestelde overtredingen; - de passende maatregelen die moeten worden genomen; - de informatie volgens welke het slachtoffer (of diens rechthebbende) bij een arbeidsongeval over de mogelijkheid beschikt een burgerlijke schadevergoedingsaanvraag in te dienen indien de werkgever heeft nagelaten de passende maatregelen te treffen.
Dans pareil cas, l'employeur ne sera pas immunisé et la victime pourra agir en dommages et intérêts uniquement si la mise en demeure contenait les éléments suivants: - le danger auquel il exposait ses travailleurs; - les infractions constatées; - les mesures adéquates à adopter; - l'information selon laquelle la victime (ou son ayant droit) a, en cas d'accident du travail, la possibilité d'introduire une demande civile d'indemnisation si l'employeur néglige de prendre les mesures adéquates.

In een recent arrest van 21 mei 2015 heeft het Grondwettelijk Hof geoordeeld dat het niet redelijkerwijze verantwoord was dat slachtoffers van een arbeidsongeval (of van een beroepsziekte) geen vordering tot schadevergoeding kunnen instellen tegen hun werkgever die de wettelijke en reglementaire bepalingen betreffende het welzijn van de werknemers bij de uitvoering van hun werk zwaarwichtig heeft overtreden, en die hiervoor in gebreke is gesteld, enkel omdat de administratie (sociale inspectie) het risico op verlies van de immuniteit niet uitdrukkelijk heeft vermeld in de ingebrekestelling (laatste voorwaarde van artikel 46).
Récemment, dans un arrêt du 21 mai 2015, la Cour constitutionnelle a estimé qu'il n'était pas raisonnable que des victimes d'un accident du travail (ou d'une maladie professionnelle) ne puissent pas intenter une action en dommages et intérêts contre leur employeur qui a gravement méconnu ses obligations en matière de bien-être et qui a été mis en demeure de se mettre en règle, au seul motif que l'administration (inspection sociale) n'a pas explicitement mentionné dans la mise en demeure le risque de la perte de l'immunité (dernière condition de l'article 46).

Het is derhalve niet redelijkerwijze verantwoord dat slachtoffers van een arbeidsongeval, tegen hun werkgever die zwaarwichtig is tekortgekomen en die daarvoor in gebreke is gesteld, geen gemeenrechtelijke vordering tot schadevergoeding kunnen instellen om de enkele reden dat de administratie niet uitdrukkelijk in de ingebrekestelling aan de werkgever heeft vermeld dat hij zijn immuniteit zou kunnen verliezen indien hij geen gevolg geeft aan de opgelegde passende maatregelen.
Il n'est dès lors pas raisonnablement justifié que les victimes d'un accident du travail ne puissent pas intenter une action de droit commun en dommages-intérêts, contre leur employeur qui a gravement méconnu ses obligations et a été mis en demeure de se mettre en règle, au seul motif que l'administration n'a pas explicitement mentionné dans la mise en demeure à l'employeur qu'il perdrait son immunité s'il ne réservait aucune suite aux mesures adéquates qui lui sont imposées.

Art. 9. ­ Uiterlijk op de zevende dag die volgt op de bij artikel 8 bedoelde vijfendertigste dag, kunnen de betrokken werknemers alsook de betrokken representatieve werknemersorganisaties tegen de in artikel 8 vermelde beslissingen van de werkgever of tegen de afwezigheid van een beslissing van de werkgever beroep instellen bij de arbeidsrechtbank.
Art. 9. ­ Au plus tard le septième jour qui suit le trente-cinquième jour visé à l'article 8, les travailleurs intéressés ainsi que les organisations représentatives des travailleurs intéressées peuvent introduire un recours contre les décisions de l'employeur mentionnées à l'article 8 ou contre l'absence de décision de l'employeur, auprès du tribunal du travail.

Krachtens artikel 46 van de arbeidsongevallenwet kunnen slachtoffers van arbeidsongevallen of hun rechthebbenden tegen de werkgever enkel een rechtsvordering inzake burgerrechtelijke aansprakelijkheid instellen in de erin opgesomde gevallen.
En vertu de l'article 46 de la loi sur les accidents du travail, les victimes d'accidents du travail ou leurs ayants droit ne peuvent introduire une action en responsabilité civile contre l'employeur que dans les cas énumérés dans cet article.

tegen hun werkgevers, afhankelijk van de verjaringstermijn neergelegd in de nationale wetgeving, een vordering kunnen instellen en uiteindelijk een uitspraak kunnen afdwingen tegen de werkgever wegens achterstallige loonsommen, ook in gevallen waarin zij zijn teruggekeerd of teruggestuurd, of
peuvent, sous réserve d’un délai de prescription fixé par la législation nationale, introduire un recours ou faire exécuter un jugement à l’encontre de l’employeur pour tout salaire impayé, y compris en cas de retour volontaire ou forcé; ou

In zijn paragraaf 1 roept artikel 46 van de arbeidsongevallenwet van 10 april 1971 ten aanzien van de personen die het slachtoffer zijn van een verkeersongeval dat onopzettelijk veroorzaakt is door de werkgever, zijn lasthebbers of zijn aangestelden en die aanspraak kunnen maken op de door de arbeidsongevallenwet gewaarborgde schadeloosstelling, een onderscheiden behandeling in het leven tussen de slachtoffers van een arbeidsongeval en de slachtoffers van een ongeval dat zich voordoet op de weg naar en van het werk, doordat alleen de laatste categorie van slachtoffers, benevens de vorderingen op grond van de rechten voortvloeiende uit voormelde wet, een rechtsvordering inzake burgerlijke aansprakelijkheid kunnen instellen tegen de werkgever, zijn lasthebbers of zijn aangestelden.
En son § 1, l'article 46 de la loi du 10 avril 1971 sur les accidents du travail instaure, à l'égard des personnes qui sont victimes d'un accident de roulage causé involontairement par l'employeur, ses mandataires ou ses préposés et qui peuvent prétendre à l'indemnisation garantie par la loi sur les accidents du travail, une différence de traitement entre les victimes d'un accident du travail et les victimes d'un accident survenu sur le chemin du travail, en ce que seule cette dernière catégorie de victimes peut intenter en justice, outre les actions fondées sur les droits découlant de la loi précitée, une action en responsabilité civile contre l'employeur, ses mandataires ou ses préposés.

50 2167/1 - 2002/2003); dat, overeenkomstig artikel 12, § 2, van de wet van 6 april 1995 houdende inrichting van de parlementaire overlegcommissie bedoeld in artikel 82 van de Grondwet en tot wijziging van de gecoördineerde wetten op de Raad van State, en met toepassing van artikel 80 van de Grondwet, de parlementaire overlegcommissie op 19 december 2002 de termijnen waarbinnen de Senaat zich moet uitspreken over voormeld wetsontwerp vastgesteld heeft op 5 dagen voor de evocatietermijn en op 30 dagen voor de onderzoekstermijn; dat voornoemde wet van 25 februari 2003 het artikel 3 van de wet van 16 november 1972 betreffende de arbeidsinspectie aanvult, derwijze dat de sociale inspecteurs ook maatregelen kunnen voorschrijven of treffen ten aanzien van personen, andere dan werkgevers, die verplichtingen hebben in toepassing van de onder het toezicht van deze inspecteurs vigerende wetgeving; dat het voornoemd artikel 3, gewijzigd door voornoemde wet van 25 februari 2003, de Koning opdraagt om de nadere regelen te bepalen voor het beroep dat voornoemde personen tegen de maatregelen kunnen instellen; dat de sociale inspecteurs de voornoemde maatregelen niet kunnen treffen noch voorschrijven zolang deze nadere regelen voor het instellen van het beroep niet zijn vastgesteld; dat bijgevolg deze nadere regelen onverwijld dienen te worden vastgesteld teneinde het spoedeisend karakter van de maatregelen voorzien door de wet van 25 februari 2003 houdende maatregelen ter versterking van de preventie inzake het welzijn van de werknemers bij de uitvoering van hun werk, niet in het gedrang te brengen;
50 2167/1 - 2002/2003); que, conformément à l'article 12, § 2, de la loi du 6 avril 1995 organisant la commission parlementaire de concertation prévue à l'article 82 de la Constitution et modifiant les lois coordonnées sur le Conseil d'Etat, et en application de l'article 80 de la Constitution, la commission parlementaire de concertation a fixé le 19 décembre 2002 les délais dans lesquels le Sénat doit se prononcer sur le projet de loi précité, à 5 jours pour le délai d'évocation et à 30 jours pour le délai d'examen; que la loi précitée du 25 février 2003 complète l'article 3 de la loi du 16 novembre 1972 concernant l'inspection du travail, de manière que les inspecteurs sociaux puissent aussi prescrire ou prendre des mesures vis-à-vis d'autres personnes que les employeurs, lesquelles personnes ayant des obligations en application de la réglementation applicable sous la surveillance de ces inspecteurs; que l'article 3 précité, modifié par la loi précitée du 25 février 2003, charge le Roi de fixer les modalités du recours que les personnes précitées peuvent exercer contre lesdites mesures; que les inspecteurs sociaux ne peuvent prendre ni prescrire les mesures précitées aussi longtemps que les modalités de l'exercice du recours n'ont pas été fixées; que dès lors ces modalités doivent être fixées sans délai afin de ne pas nuire au caractère urgent des mesures prévues par la loi du 25 février 2003 portant des mesures pour renforcer la prévention en matière de bien-être des travailleurs lors de l'exécution de leur travail;