Vertaling van "vonnis het door fedasil aangevoerde argument verworpen " (Nederlands → Frans) :

Op 18 november 2009 heeft de 31e Nederlandstalige kamer van de arbeidsrechtbank van Brussel bij vonnis het door Fedasil aangevoerde argument verworpen dat het Federale Agentschap wegens dermate grote overmacht niet langer kon voldoen aan zijn verplichtingen (zie AR 7577/09).
Dans son jugement du 18 novembre 2009 (AR 7577/09), rendu par la 31 chambre néerlandophone, le tribunal de travail de Bruxelles rejette l'argument de Fedasil, selon lequel l'Agence fédérale serait placée dans une situation de force majeure telle qu'elle ne pourrait plus remplir ses obligations.

In een vonnis van 1996, bevestigd door het hof van beroep in 1997, heeft de rechtbank van eerste aanleg van Brussel de eis van een asbestslachtoffer verworpen om schadeloosstelling van zijn werkgever te ontvangen met het argument dat, volgens artikel 51 van de gecoördineerde wetten van 3 juni 1970 betreffende de schadeloosstelling voor beroepsziekten, het ondernemingshoofd alleen vervolgd kan worden wanneer hij een opzettelijke fout begaan heeft met de beroepsziekte tot gevolg.
Dans un jugement de 1996, confirmé par la cour d'appel en 1997, le tribunal de première instance de Bruxelles a débouté une victime de l'amiante qui cherchait à obtenir une réparation auprès de son ex-employeur au motif que, selon l'article 51 des lois relatives à la réparation des dommages résultant des maladies professionnelles coordonnées le 3 juin 1970, le chef d'entreprise ne peut être poursuivi que si celui-ci a commis une faute intentionnelle qui a provoqué la maladie professionnelle.

In een vonnis van 1996, bevestigd door het hof van beroep in 1997, heeft de rechtbank van eerste aanleg van Brussel de eis van een asbestslachtoffer verworpen om schadeloosstelling van zijn werkgever te ontvangen met het argument dat, volgens artikel 51 van de gecoördineerde wetten van 3 juni 1970 betreffende de schadeloosstelling voor beroepsziekten, het ondernemingshoofd alleen vervolgd kan worden wanneer hij een opzettelijke fout begaan heeft met de beroepsziekte tot gevolg.
Dans un jugement de 1996, confirmé par la cour d'appel en 1997, le Tribunal de première instance de Bruxelles a débouté une victime de l'amiante qui cherchait à obtenir une réparation auprès de son ex-employeur au motif que, selon l'article 51 des lois relatives à la réparation des dommages résultant des maladies professionnelles (loi coordonnée du 3 juin 1970), le chef d'entreprise ne peut être poursuivi que si celui-ci a commis une faute intentionnelle qui a provoqué la maladie professionnelle.

In een vonnis van 1996, bevestigd door het hof van beroep in 1997, heeft de rechtbank van eerste aanleg van Brussel de eis van een asbestslachtoffer verworpen om schadeloosstelling van zijn werkgever te ontvangen met het argument dat, volgens artikel 51 van de gecoördineerde wetten van 3 juni 1970 betreffende de schadeloosstelling voor beroepsziekten, het ondernemingshoofd alleen vervolgd kan worden wanneer hij een opzettelijke fout begaan heeft met de beroepsziekte tot gevolg.
Dans un jugement de 1996, confirmé par la Cour d'appel en 1997, le Tribunal de première instance de Bruxelles a débouté une victime de l'amiante qui cherchait à obtenir une réparation auprès de son ex-employeur au motif que, selon l'article 51 des lois relatives à la réparation des dommages résultant des maladies professionnelles (loi coordonnée du 3 juin 1970), le chef d'entreprise ne peut être poursuivi que si celui-ci a commis une faute intentionnelle qui a provoqué la maladie professionnelle.

Het eerste door Akzo en Akcros aangevoerde argument in het kader van het eerste middel dient dan ook te worden verworpen.
Par conséquent le premier argument avancé par Akzo et Akcros dans le cadre du premier moyen ne saurait être retenu.

Hieruit volgt dat het eerste argument dat in het kader van het tweede middel wordt aangevoerd, in zijn geheel moet worden verworpen.
Il s’ensuit que le premier argument avancé dans le cadre du deuxième moyen doit être rejeté dans son ensemble.

2. is ingenomen met de invrijheidstelling van de heer Andrei Ivantoc en de heer Tudor Petrov-Popa, maar betreurt het feit dat door het separatistische regime van Tiraspol als argument voor hun invrijheidstelling werd aangevoerd dat de termijn van hun vonnis was verstreken, en dat het een resultaat was van de tenuitvoerlegging van het arrest van het Europese Hof voor de mensenrechten (EHMR); veroordeelt het feit dat Andrei Ivantoc bij zijn invrijheidstelling onderworpen werd aan geweld en aanvallen op de menselijke waardigheid, zoals blijkt uit filmopnamen die gemaakt werden door personen die getuigen waren van deze invrijheidstelling;
2. se félicite de la remise en liberté de MM. Tudor Petrov-Popa et Andrei Ivantoc, mais déplore que leur libération par le régime séparatiste de Tiraspol ait été présentée comme la suite logique de l'expiration de leur peine d'emprisonnement et non comme le résultat de l'application de la décision de la Cour européenne des droits de l'homme; condamne le fait que M. Andrei Ivanoc ait été l'objet de violences et d'atteintes à sa dignité humaine lors de sa remise en liberté, comme en attestent les images filmées à sa sortie par des témoins;

(74) Het in een aantal opmerkingen van belanghebbenden aangevoerde argument waarin voornamelijk wordt verwezen naar een vermeende schending van het gewettigd vertrouwen en de rechtszekerheid moet door de Commissie worden verworpen omdat het belastingkrediet van 45 % enerzijds geen bestaande steun betreft en anderzijds niet is aangemeld op grond van artikel 88, lid 3, van het EG-Verdrag, zodat de Commissie zich niet heeft kunnen uitspreken over de verenigbaarheid ervan met de gemeenschappelijke markt.
(74) Quant à l'argument invoqué dans certains commentaires de tiers concernant, en substance, une prétendue violation de la confiance légitime et de la sécurité juridique, la Commission se doit de le rejeter parce que, d'une part, le crédit d'impôt de 45 % n'est pas une aide existante et que, d'autre part, l'aide n'ayant jamais été notifiée au titre de l'article 88, paragraphe 3, du traité, la Commission n'a pas été en mesure de décider de sa compatibilité avec le marché commun.