Vertaling van "vijfjarige verjaringstermijn bedoeld " (Nederlands → Frans) :

Bij de sociaal verzekerde die fraude heeft gepleegd, worden de ten onrechte verleende uitkeringen en/of geneeskundige verzorging echter teruggevorderd binnen de vijfjarige verjaringstermijn zoals bedoeld in artikel 174, 4e alinea van diezelfde wet.
Toutefois, chez un assuré social qui a commis une fraude, les indemnités et/ou soins de santé indûment octroyé(e)s sont récupéré(e)s dans un délai de prescription de cinq ans, comme prévu dans l’article 174, alinéa 4, de la même loi.

Vóór de aanneming van de wet van 26 mei 2002 werd de verjaringstermijn van de vordering tot terugbetaling van het uitgekeerde bestaansminimum - en, zoals later eraan zal worden herinnerd, de verjaringstermijn van de vordering tot terugbetaling van de uitbetaalde maatschappelijke dienstverlening bouwt erop voort - vastgelegd onder verwijzing naar de vijfjarige verjaringstermijn bedoeld in artikel 2277 van het Burgerlijk Wetboek voor de periodieke schulden.
Avant l'adoption de la loi du 26 mai 2002, le délai de prescription de l'action en remboursement du minimex versé était - et, comme il sera rappelé ultérieurement, le délai de prescription de l'action en remboursement de l'aide sociale versée s'en inspire - fixé en référence au délai de prescription quinquennal prévu par l'article 2277 du Code civil pour les dettes périodiques.

Te dezen heeft de verzoeker voor de Raad van State op 13 januari 1988 een vernietigingsarrest verkregen, zodat de vijfjarige verjaringstermijn van zijn schuldvordering tot schadevergoeding, bedoeld in artikel 1 van de wet van 6 februari 1970 betreffende de verjaring van schuldvorderingen ten laste of ten voordele van de Staat en de provinciën (thans artikel 100 van de gecoördineerde wetten van 17 juli 1991 op de Rijkscomptabiliteit), verstreek op 31 december 1989; de verzoeker heeft zijn burgerlijke vordering ingediend op 30 januari 1990.
En l'espèce, le requérant devant le Conseil d'Etat a obtenu un arrêt d'annulation le 13 janvier 1988, de sorte que le délai de prescription quinquennal de sa créance en dommages et intérêts, prévu par l'article 1 de la loi du 6 février 1970 relative à la prescription des créances à charge ou au profit de l'Etat et des provinces (devenu l'article 100 des lois coordonnées du 17 juillet 1991 sur la comptabilité de l'Etat), venait à échéance le 31 décembre 1989; le requérant a introduit son action civile le 30 janvier 1990.

Bij de aanneming van de wet van 26 mei 2002 werd in de parlementaire voorbereiding echter geen enkele verantwoording gegeven wat betreft de verlenging, van vijf tot tien jaar, van de verjaringstermijn van de vordering tot terugbetaling ten laste van de rechthebbende, in zoverre de in het geding zijnde bepaling verwijst naar de tienjarige verjaring bedoeld in artikel 2262bis van het Burgerlijk Wetboek en niet meer, zoals dat het geval was in de wet van 7 augustus 1974 voor het bestaansminimum, naar de vijfjarige verjaring bedoeld in artikel 2277 van het Burgerlijk Wetboek.
Or, lors de l'adoption de la loi du 26 mai 2002, aucune justification n'a été donnée dans les travaux préparatoires en ce qui concerne l'allongement, de cinq à dix ans, du délai de prescription de l'action en remboursement à charge du bénéficiaire, en ce que la disposition en cause se réfère à la prescription décennale prévue à l'article 2262bis du Code civil et non plus, comme le faisait la loi du 7 août 1974 pour le minimex, à la prescription quinquennale prévue à l'article 2277 du Code civil.

Ofschoon artikel 34, § 2, van de wet van 25 juni 1992 het principe van een vijfjarige verjaring vermeldt, wordt, wanneer echter de in artikel 86 bedoelde benadeelde persoon (hetzij door een burgerlijke fout, hetzij door een strafrechtelijke overtreding) het bestaan van zijn eigen recht jegens de verzekeraar niet kende, de verjaringstermijn op maximum tien jaar gebracht.
Si l'article 34, § 2, de la loi du 25 juin 1992 énonce le principe d'une prescription quinquennale, lorsque, toutefois, la personne lésée (que ce soit par une faute civile ou par une infraction pénale) visée à l'article 86 ignorait l'existence de son droit propre envers l'assureur, le délai de prescription est porté à dix ans au maximum.