Traduction de «verzekerde te weigeren » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

tijdstip van de intreding van de verzekerde gebeurtenis | tijdstip van het intreden van de verzekerde gebeurtenis | tijdstip waarop de verzekerde gebeurtenis zich voordoet
moment de la réalisation du risque

bedrag der verzekering | verzekerd bedrag | verzekerd kapitaal | verzekerde som
capital assuré | somme assurée

weigeren van vergunning
refus d'autorisation

wederzijds verzekerde vernietiging | wederzijdse verzekerde vernietiging | MAD [Abbr.]
destruction mutuelle assurée | équilibre de la terreur

sociaal verzekerde
assuré social

verzekerde
assuré

sociale zekerheid [ sociaal verzekerde | sociale bescherming | sociale verzekeringen | sociale zorg | stelsel van sociale zekerheid | systeem van sociale zorg ]
sécurité sociale [ assurances sociales | prévoyance sociale | protection sociale | régime de sécurité sociale | système de prévoyance ]

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Het Hof wordt verzocht de bestaanbaarheid na te gaan van artikel 3, § 1, van de wet van 21 november 1989 met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in die interpretatie dat die bepaling het de verzekeraar burgerrechtelijke aansprakelijkheid mogelijk zou maken de vergoeding van de schade aan het voertuig van zijn eigen verzekerde te weigeren wanneer om zijn tegemoetkoming wordt verzocht op grond van artikel 19bis-11, § 2, van dezelfde wet.
La Cour est invitée à examiner la compatibilité de l'article 3, § 1, de la loi du 21 novembre 1989 avec les articles 10 et 11 de la Constitution dans l'interprétation selon laquelle cette disposition permettrait à l'assureur de la responsabilité civile de refuser d'indemniser le dommage causé au véhicule de son propre assuré lorsque son intervention est sollicitée sur la base de l'article 19bis-11, § 2, de la même loi.

In die zin geïnterpreteerd dat het de verzekeraar burgerrechtelijke aansprakelijkheid toelaat de vergoeding van de schade aan het voertuig van zijn eigen verzekerde te weigeren wanneer om zijn tegemoetkoming wordt verzocht op grond van artikel 19bis-11, § 2, van de wet van 21 november 1989, is artikel 3 van dezelfde wet niet bestaanbaar met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Interprété comme permettant à l'assureur de la responsabilité civile de refuser d'indemniser le dommage causé au véhicule de son propre assuré lorsque son intervention est sollicitée sur la base de l'article 19bis-11, § 2, de la loi du 21 novembre 1989, l'article 3 de la même loi n'est pas compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution.

In die zin geïnterpreteerd dat het de verzekeraar burgerrechtelijke aansprakelijkheid niet toelaat de vergoeding van de schade aan het voertuig van zijn eigen verzekerde te weigeren wanneer om zijn tegemoetkoming wordt verzocht op grond van artikel 19bis-11, § 2, van de wet van 21 november 1989, is artikel 3 van dezelfde wet bestaanbaar met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Interprété comme ne permettant pas à l'assureur de la responsabilité civile de refuser d'indemniser le dommage causé au véhicule de son propre assuré lorsque son intervention est sollicitée sur la base de l'article 19bis-11, § 2, de la loi du 21 novembre 1989, l'article 3 de la même loi est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution.

- In die zin geïnterpreteerd dat het de verzekeraar burgerrechtelijke aansprakelijkheid niet toelaat de vergoeding van de schade aan het voertuig van zijn eigen verzekerde te weigeren wanneer om zijn tegemoetkoming wordt verzocht op grond van artikel 19bis-11, § 2, van de voormelde wet van 21 november 1989, schendt artikel 3 van dezelfde wet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet niet.
- Interprété comme ne permettant pas à l'assureur de la responsabilité civile de refuser d'indemniser le dommage causé au véhicule de son propre assuré lorsque son intervention est sollicitée sur la base de l'article 19bis-11, § 2, de la loi du 21 novembre 1989 précitée, l'article 3 de la même loi ne viole pas les articles 10 et 11 de la Constitution.

- In die zin geïnterpreteerd dat het de verzekeraar burgerrechtelijke aansprakelijkheid toelaat de vergoeding van de schade aan het voertuig van zijn eigen verzekerde te weigeren wanneer om zijn tegemoetkoming wordt verzocht op grond van artikel 19bis-11, § 2, van de wet van 21 november 1989 betreffende de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen, schendt artikel 3 van dezelfde wet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
- Interprété comme permettant à l'assureur de la responsabilité civile de refuser d'indemniser le dommage causé au véhicule de son propre assuré lorsque son intervention est sollicitée sur la base de l'article 19bis-11, § 2, de la loi du 21 novembre 1989 relative à l'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs, l'article 3 de la même loi viole les articles 10 et 11 de la Constitution.

Art. 77. Artikel 152 van dezelfde wet wordt vervangen als volgt : "Recht van verhaal van de verzekeraar op de verzekeringnemer en de verzekerde « Art. 152. De verzekeraar kan zich, voor zover hij volgens de wet of de verzekeringsovereenkomst de prestaties had kunnen weigeren of verminderen, een recht van verhaal voorbehouden tegen de verzekeringnemer en, indien daartoe grond bestaat, tegen de verzekerde die niet de verzekeringnemer is, ten belope van het persoonlijk aandeel in de aansprakelijkheid van de verzekerde.
Art. 77. L'article 152 de la même loi est remplacé par ce qui suit : "Droit de recours de l'assureur contre le preneur d'assurance et l'assuré. « Art. 152. L'assureur peut, dans la mesure où il aurait pu refuser ou réduire ses prestations suivant la loi ou le contrat d'assurance, se réserver un droit de recours contre le preneur d'assurance et, s'il y a lieu, contre l'assuré autre que le preneur d'assurance, à concurrence de la part de responsabilité incombant personnellement à l 'assuré.

Maar ik heb er goede hoop dat we op termijn een beter inzicht zullen hebben op het fenomeen van de geplande geneeskundige verstrekkingen verleend aan Belgische patiënten buiten het Belgisch grondgebied. b) Een verklaring voor de stijging van het aantal Belgische patiënten die zich naar het buitenland begeven voor geplande geneeskundige zorg is volgens mij grotendeels terug te voeren tot een wijziging in het Europese reglementaire kader: de omzetting van Richtlijn 2011/24/EU van het Europees Parlement en de Raad van 9 maart 2011 betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende gezondheidszorg in Belgisch recht - met ingang van 25 oktober 2013 - heeft op het gebied van de terugbetaling geen fundamentele wijzigingen tot stand gebracht, maar heeft wel bijgedragen tot een toegenomen juridische zekerheid voor de verzekerde en meer duidelijkheid over de procedure die een verzekerde moet volgen bij het aanvragen van een voorafgaande toestemming voor geneeskundige zorg in een andere lidstaat - (welke categorieën van geneeskundige verstrekkingen onderworpen blijven aan een voorafgaande toestemming en welke niet, in welke situaties een voorafgaande toestemming niet mag geweigerd worden en op basis van welke redenen een adviserend geneesheer een voorafgaande toestemming kan weigeren, en zo meer).
J'ai toutefois bon espoir que nous aurons à terme une meilleure vue du phénomène des prestations de santé programmées dispensées à des patients belges en dehors du territoire belge. b) L'augmentation du nombre de patients belges qui se rendent à l'étranger pour des soins de santé programmés s'explique, d'après moi, en grande partie par un changement dans le cadre réglementaire européen. La transposition de la Directive 2011/24/UE du Parlement européen et du Conseil du 9 mars 2011 relative à l'application des droits des patients en matière de soins de santé transfrontaliers dans le droit belge - à partir du 25 octobre 2013 - n'a pas entraîné, sur le plan du remboursement, de modifications fondamentales mais a pourtant contribué à accroître la sécurité juridique de l'assuré ainsi qu'à préciser davantage la procédure qu'il doit suivre pour demander une autorisation préalable lors de la demande d'autorisation préalable pour des soins de santé dans un autre État membre (quelles catégories de prestations de santé restent soumises à une autorisation préalable et lesquelles ne le sont pas, dans quelles situations une autorisation préalable ne peut être refusée et sur base de quels motifs un médecin-conseil peut refuser une autorisation préalable, etc.).

"2 bis. Het bevoegde orgaan kan de in artikel 20, lid 1, bedoelde toestemming niet weigeren aan een verzekerde die door een arbeidsongeval of een beroepsziekte getroffen is en die voor rekening van dit orgaan recht heeft op prestaties, wanneer de voor zijn gezondheidstoestand passende behandeling hem, gelet op zijn gezondheidstoestand van dat moment en het te verwachten ziekteverloop, niet binnen een medisch verantwoorde termijn kan worden gegeven op het grondgebied van de lidstaat waar hij woont".
2 bis. L'autorisation prévue à l'article 20, paragraphe 1, ne peut être refusée par l'institution compétente à une personne assurée victime d'un accident du travail ou d'une maladie professionnelle et admis au bénéfice des prestations à charge de cette institution, lorsque le traitement indiqué ne peut pas lui être dispensé sur le territoire de l'État membre où il réside dans un délai acceptable sur le plan médical, compte tenu de son état de santé actuel et de l'évolution probable de sa maladie.

51. wijst erop dat het voor de vrijheid van dienstverlening en het recht van de verzekerde op vrije keuze van arts of instelling onaanvaardbaar is als lidstaten weigeren de kosten te vergoeden van medische behandeling in het buitenland, maar dat ze een (vast) geïndividualiseerd maximum kunnen stellen aan de gemaakte kosten en niet verplicht zijn behandelingen te vergoeden die hun burgers in het eigen land niet gekregen zouden hebben;
51. fait observer qu'il est inacceptable, eu égard à la libre prestation de services et au droit des assurés de choisir librement leur médecin ou l'établissement hospitalier où se faire donner des soins, que les États membres refusent de rembourser leurs citoyens pour tout traitement reçu à l'étranger, mais que les États membres peuvent imposer des forfaits individualisés (fixes) pour les frais encourus et ne sont pas tenus de rembourser les soins que leurs ressortissants n'auraient pas reçu dans leur pays;