Vertaling van "verwijzende rechter geldt " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

verwijzende rechter
juridiction de renvoi | tribunal de renvoi

verwijzende rechter
juge de renvoi

recht dat voor de zetel van de aangezochte rechter geldt
droit applicable au lieu où siège le tribunal saisi

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Uit de formulering van de prejudiciële vraag blijkt dat de verwijzende rechter de in het geding zijnde bepaling zo interpreteert dat het besluit ter goedkeuring van het herwaarderingsprogramma geldt als een toestemming om te onteigenen.
Il ressort de la formulation de la question préjudicielle que le juge a quo interprète la disposition en cause comme signifiant que l'arrêté approuvant le programme de revitalisation vaut autorisation à exproprier.

Dat artikel bepaalde ten tijde van het indienen van de vordering voor de verwijzende rechter : « Het bepaalde in dit hoofdstuk geldt niet ten aanzien van gerechtigden van vreemde nationaliteit, behalve zo zij rechthebbenden zijn van een verzekerde van Belgische nationaliteit en in België verblijven, of zo zij onderdanen zijn van een land waarmee een wederkerigheidsovereenkomst is gesloten waardoor ze gerechtigd worden aanspraak te maken.
Cet article disposait, au moment de l'introduction de l'action devant le juge a quo : « Les dispositions du présent chapitre ne sont pas applicables aux bénéficiaires de nationalité étrangère, sauf s'ils sont ayants droit d'un assuré de nationalité belge et résident en Belgique ou s'ils sont ressortissants d'un pays avec lequel a été conclu un accord de réciprocité qui leur en accorde le bénéfice.

Volgens de verwijzende rechter is het in het geding zijnde verschil in behandeling uitsluitend gebaseerd op de nationaliteit, waarbij de voorwaarde van verblijf en van wederkerigheid alleen geldt voor de vreemdeling.
Selon le juge a quo, la différence de traitement en cause est exclusivement basée sur la nationalité, la condition de résidence et de réciprocité n'étant posée que pour l'étranger.

De verwijzende rechter wenst van het Hof te vernemen of artikel 1 van de wet van 20 juli 1971 de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 14 van het Europees Verdrag voor de rechten van mens, schendt, aangezien door het in het geding zijnde artikel niet in een uitzondering wordt voorzien op het principe dat een kind uitsluitend of hoofdzakelijk ten laste moet zijn van een in België verblijvende natuurlijke persoon, wanneer dat kind wees is geworden, terwijl voor kinderen op wie de samengeordende wetten van 19 december 1939 betreffende de kinderbijslag voor loonarbeiders - thans de Algemene kinderbijslagwet (AKBW) - van toepassing zijn en die wees zijn geworden een specifieke regeling geldt.
Le juge a quo demande à la Cour si l'article 1 de la loi du 20 juillet 1971 viole les articles 10 et 11 de la Constitution, combinés ou non avec l'article 14 de la Convention européenne des droits de l'homme, dès lors que l'article en cause ne prévoit pas d'exception au principe selon lequel un enfant doit être exclusivement ou principalement à la charge d'une personne physique qui réside en Belgique, lorsque cet enfant est devenu orphelin, alors que, pour les enfants auxquels s'appliquent les lois coordonnées du 19 décembre 1939 relatives aux allocations familiales pour travailleurs salariés - actuellement la loi générale relative aux allocations familiales (LGAF) - et qui sont devenus orphelins, un régime spécifique est applicable.

25. Evenzo kan, wat de door de verwijzende rechter eveneens vermelde artikelen 56 VWEU en 57 VWEU inzake het vrij verrichten van diensten betreft, worden volstaan met de vaststellingen dat de betrokken wettelijke regeling geldt voor alle marktdeelnemers die op het nationale grondgebied activiteiten ontplooien, dat zij overigens niet tot doel heeft de voorwaarden voor de uitvoering van de dienstverrichting van de betrokken ondernemingen te regelen, en ten slotte dat de beperkingen die zij voor het vrij verrichten van diensten teweeg zou kunnen brengen, zo onzeker en indirect zijn dat van de in de regeling vervatte verplichting niet kan worden gezegd dat zij deze vrijheid belemmert (zie naar analogie, arrest Semeraro Casa Uno e.a., EU: C: 1996: 242, punt 32).
25. De même, en ce qui concerne les articles 56 TFUE et 57 TFUE en matière de libre prestation des services, également évoqués par la juridiction de renvoi, il suffit de constater que la législation en cause est opposable à tous les opérateurs exerçant des activités sur le territoire national, qu'elle n'a d'ailleurs pas pour objet de régler les conditions concernant l'exercice de prestation des services des entreprises concernées et que, enfin, les effets restrictifs qu'elle pouvait produire sur la libre prestation des services sont trop aléatoires et trop indirects pour que l'obligation qu'elle édicte puisse être regardée comme étant de nature à entraver cette liberté (voir, par analogie, arrêt Semeraro Casa Uno e.a., EU : C : 1996 : 242, point 32).

De verwijzende rechter vraagt of die bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat de erin geregelde procedure tot omzetting van de in het buitenland uitgesproken straffen « enkel geldt voor vrijheidsbenemende straffen en niet voor geldboeten ».
Le juge a quo demande si cette disposition est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que la procédure de commutation des peines prononcées à l'étranger qu'elle prévoit « s'applique uniquement aux peines privatives de liberté et non aux amendes ».

Volgens de verzoekende partijen voor de verwijzende rechter geldt de redenering van het voormelde arrest enkel ten aanzien van artikel 5, § 1, van de gecoördineerde decreten inzake voorzieningen voor bejaarden, doch kan zij niet ten aanzien van artikel 7 van het decreet van 6 juli 2001 worden toegepast, omdat de parlementaire voorbereiding van dat laatste decreet niet aan een budgettaire of andere reden refereert om het betwiste onderscheid te maken.
Selon les parties requérantes devant le juge a quo, le raisonnement de l'arrêt précité ne s'applique qu'à l'égard de l'article 5, § 1, des décrets coordonnés relatifs aux structures destinées aux personnes âgées mais ne s'applique pas à l'égard de l'article 7 du décret du 6 juillet 2001, au motif que les travaux préparatoires de ce dernier décret ne se réfèrent pas à un motif budgétaire ou autre pour établir la distinction contestée.

De verwijzende rechter ondervraagt het Hof over een tweevoudig onderscheid in behandeling : enerzijds, beoogt de prejudiciële vraag te vernemen of artikel 58 van het decreet van 19 december 1998 een schending inhoudt van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat, wanneer de overtreding van artikel 56 van hetzelfde decreet is begaan op een gewestweg, de rechter de verplichting dient uit te spreken om een forfaitair bedrag te betalen bij wijze van bijdrage tot financiering van het Vlaams Infrastructuurfonds, terwijl die verplichting niet dient te worden uitgesproken wanneer de overtreding gebeurt op andere wegen in het Vlaamse Gewest; anderzijds, wordt het Hof gevraagd of artikel 58 van het decreet een discriminatie inhoudt doordat voor gewestwegen de forfaitaire bijdrageregeling geldt, terwijl op andere wegen de overtreder enkel kan zijn gehouden « tot betaling van welk bedrag dan ook wanneer bewezen is dat de overlading schade aan het wegdek heeft veroorzaakt minstens dat de omvang van de schade bewezen is ».
Le juge a quo interroge la Cour au sujet d'une double différence de traitement : d'une part, il souhaite savoir si l'article 58 du décret du 19 décembre 1998 viole les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que, lorsque l'infraction à l'article 56 du même décret est commise sur une voie régionale, le juge doit imposer le versement d'un montant forfaitaire à titre de cotisation au Fonds flamand d'infrastructure, alors que ce versement ne doit pas être imposé lorsque l'infraction a été commise sur d'autres routes en Région flamande; d'autre part, il demande à la Cour si l'article 58 du décret établit une discrimination en ce qu'un régime de cotisation forfaitaire s'applique pour les voies régionales, alors que, sur d'autres voies, l'auteur de l'infraction peut seulement être tenu « de payer quelque montant que ce soit s'il est prouvé que la surcharge a causé des dégâts au revêtement routier ou, tout au moins, que l'étendue des dégâts est prouvée ».

De verwijzende rechter vraagt het Hof of het niet discriminerend is dat de overgangsregeling niet geldt voor een categorie van plaatsvervangende rechters die een tijdelijk mandaat hebben uitgeoefend en aan wie geen ontslag om eervolle redenen werd verleend, namelijk de plaatsvervangende burgerlijke leden van de krijgsraad te velde.
Le juge a quo demande à la Cour s'il n'est pas discriminatoire que le régime transitoire ne soit pas applicable à une catégorie de juges suppléants qui ont exercé un mandat temporaire et auxquels démission honorable n'a pas été accordée, à savoir les membres civils suppléants du conseil de guerre en campagne.