Vertaling van "unie veroordeelde persoon " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

De voorzitter van de Raad wordt gemachtigd de persoon (personen) aan te wijzen die bevoegd is (zijn) de overeenkomst namens de Unie onder voorbehoud van de sluiting te ondertekenen, en namens de Unie de volgende [verklaring af te leggen/kennisgeving te doen], die aan de [(slotakte van de) overeenkomst] wordt gehecht:
Le président du Conseil est autorisé à désigner la ou les personnes habilitées à signer l'accord au nom de l'Union, sous réserve de sa conclusion, et à procéder à la [déclaration / notification] suivante [qui est jointe à [(l'acte final de) l'accord / …]]:

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

2° iedere in een lidstaat van de Europese Unie veroordeelde persoon naar België.
2° de toute personne condamnée dans un Etat membre de l'Union européenne vers la Belgique.

1° iedere in België veroordeelde persoon naar een lidstaat van de Europese Unie en;
1° de toute personne condamnée en Belgique vers un Etat membre de l'Union européenne et;

De persoon bij wie buiten de Europese Unie een orgaan wordt ingeplant die kan vermoeden dat het orgaan is weggenomen in strijd met artikel 8, § 1, van deze wet of bij een ter dood veroordeelde gevangene en die tevens een vergoeding betaalt die doet vermoeden dat ze strijdig is met artikel 4 van deze wet, wordt gestraft met een gevangenisstraf van drie maanden tot zes maanden en met een geldboete van vijfhonderd euro tot vijfduizend euro of met één van die straffen alleen, tenzij hij het tegendeel kan aantonen.
À moins de pouvoir apporter la preuve contraire, la personne qui subit une transplantation d'organe en dehors de l'Union européenne et peut supposer que l'organe a été prélevé en violation de l'article 8, § 1 , de la présente loi, ou sur un prisonnier condamné à mort, et qui paie en outre un dédommagement tel à faire présumer qu'il est contraire au prescrit de l'article 4 de la présente loi, est punie d'un emprisonnement de trois mois à six mois et d'une amende de cinq cents à cinq mille euros ou de l'une de ces peines seulement.

« Art. 4 bis. — De persoon, bij wie buiten de Europese Unie een orgaan wordt ingeplant, en die kan vermoeden dat het orgaan is weggenomen in strijd met artikel 8, § 1, van deze wet of bij een ter dood veroordeelde gevangene en die tevens een vergoeding betaalt die doet vermoeden dat ze in strijd is met artikel 4 van deze wet, wordt gestraft met gevangenisstraf van drie maanden tot zes maanden en met geldboete van 500 euro tot 5000 euro of met één van die straffen alleen, tenzij hij het tegendeel kan aantonen.
« Art. 4 bis. La personne qui subit une transplantation d'organe en dehors de l'Union européenne et peut supposer que l'organe a été prélevé en violation de l'article 8, § 1 , de la présente loi, ou sur un prisonnier condamné à mort, et qui paie en outre un dédommagement tel à faire présumer qu'il est contraire au prescrit de l'article 4 de la présente loi, est punie d'une amende de 500 à 5000 euros ou de l'une de ces peines seulement, à moins qu'elle puisse apporter la preuve du contraire.

« Art. 4 bis. — De persoon, bij wie buiten de Europese Unie een orgaan wordt ingeplant, en die kan vermoeden dat het orgaan is weggenomen in strijd met artikel 8, § 1, van deze wet of bij een ter dood veroordeelde gevangene, of die een vergoeding betaalt die doet vermoeden dat ze in strijd is met artikel 4 van deze wet, wordt gestraft met gevangenisstraf van drie maanden tot zes maanden en met geldboete van 500 euro tot 5 000 euro of met één van deze straffen alleen, tenzij hij het tegendeel kan aantonen.
« Art. 4 bis. — La personne qui subit une transplantation d'organe en dehors de l'Union européenne et peut supposer que l'organe a été prélevé en violation de l'article 8, § 1 , de la présente loi, ou sur un prisonnier condamné à mort, ou qui paie un dédommagement tel à faire présumer qu'il est contraire au prescrit de l'article 4 de la présente loi, est punie d'une amende de 500 à 5 000 euros ou de l'une de ces peines seulement, à moins qu'elle puisse apporter la preuve du contraire.

Dit veroorzaakt niet alleen problemen op het vlak van coördinatie en doeltreffendheid van de strafrechtelijke vervolging, maar ook ten aanzien van het eerbiedigen van het fundamentele strafrechtbeginsel - ook opgenomen in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna "het Handvest" genoemd) - dat een persoon niet tweemaal voor hetzelfde feit mag worden vervolgd en veroordeeld.[1]
Cela nuit non seulement à la coordination et à l'efficacité des poursuites pénales, mais également au respect du principe fondamental de droit pénal, consacré dans la charte des droits fondamentaux de l'Union européenne (la «charte»), selon lequel une personne ne peut être poursuivie et condamnée deux fois pour la même infraction[1].

Om de ernstigste vormen van criminaliteit, en met name het terrorisme, doeltreffend te kunnen bestrijden, is het noodzakelijk dat informatie over veroordelingen in strafzaken wordt uitgewisseld, al was het maar om het mogelijk te maken bepaalde vormen van ontzetting van rechten in de hele Unie te doen gelden of confiscatiemaatregelen op te leggen ten aanzien van het vermogen of de bezittingen van de veroordeelde persoon.
Une lutte efficace contre les formes les plus graves de criminalité et, en particulier le terrorisme, nécessite des échanges d'informations sur les condamnations, ne serait-ce que pour permettre de faire appliquer certaines déchéances susceptibles d'être étendues dans toute l'Union européenne ou des mesures de confiscation visant des biens ou avoirs de la personne condamnée.

Uit aanbeveling nr. 19 van het Actieplan van 2000 „Voorkoming en bestrijding van de georganiseerde criminaliteit: Een strategie van de Europese Unie voor het begin van het nieuwe millennium”, dat op 27 maart 2000 door de Raad werd goedgekeurd, volgt dat er onderzoek moet worden verricht naar de mogelijke behoefte aan een instrument dat, rekening houdend met de beste in de lidstaten gehanteerde praktijken en met eerbiediging van de fundamentele rechtsbeginselen, de mogelijkheid biedt om, naar gelang van het geval, in het strafrecht, het burgerlijk recht of het fiscaal recht te voorzien in een verlichting van de bewijslast ten aanzien van de oorsprong van vermogensbestanddelen in het bezit van een persoon die is veroordeeld voor een delict dat te maken heeft met georganiseerde criminaliteit.
Conformément à la recommandation 19 du plan d’action 2000 intitulé «Prévention et contrôle de la criminalité organisée: une stratégie de l’Union européenne pour le prochain millénaire», qui a été adopté par le Conseil le 27 mars 2000 , il conviendrait d’adopter, en tenant compte des meilleures pratiques en vigueur dans les États membres et tout en respectant dûment les principes fondamentaux du droit, un instrument qui prévoie la possibilité d’introduire, sur le plan du droit pénal, civil ou fiscal, un allégement de la charge de la preuve concernant l’origine des avoirs détenus par une personne reconnue coupable d’une infraction liée à la criminalité organisée.

Uit aanbeveling nr. 19 van het Actieplan van 2000 „Voorkoming en bestrijding van de georganiseerde criminaliteit: Een strategie van de Europese Unie voor het begin van het nieuwe millennium”, dat op 27 maart 2000 (3) door de Raad werd goedgekeurd, volgt dat er onderzoek moet worden verricht naar de mogelijke behoefte aan een instrument dat, rekening houdend met de beste in de lidstaten gehanteerde praktijken en met eerbiediging van de fundamentele rechtsbeginselen, de mogelijkheid biedt om, naar gelang van het geval, in het strafrecht, het burgerlijk recht of het fiscaal recht te voorzien in een verlichting van de bewijslast ten aanzien van de oorsprong van vermogensbestanddelen in het bezit van een persoon die is veroordeeld voor een delict dat te maken heeft met georganiseerde criminaliteit.
Conformément à la recommandation 19 du plan d’action 2000 intitulé «Prévention et contrôle de la criminalité organisée: une stratégie de l’Union européenne pour le prochain millénaire», qui a été adopté par le Conseil le 27 mars 2000 (3), il conviendrait d’adopter, en tenant compte des meilleures pratiques en vigueur dans les États membres et tout en respectant dûment les principes fondamentaux du droit, un instrument qui prévoie la possibilité d’introduire, sur le plan du droit pénal, civil ou fiscal, un allégement de la charge de la preuve concernant l’origine des avoirs détenus par une personne reconnue coupable d’une infraction liée à la criminalité organisée.