Vertaling van "teneinde te verzekeren dat voornoemde dienstneming daadwerkelijk " (Nederlands → Frans) :

20. In de derde paragraaf is nader bepaald dat de Staten die partij zijn en vrijwillige dienstneming in hun nationale strijdkrachten onder de leeftijd van achttien jaar toestaan, moeten voorzien in waarborgen teneinde te verzekeren dat voornoemde dienstneming daadwerkelijk vrijwillig is, dat de ouders of de wettelijke vertegenwoordigers daarin met kennis van zaken hebben toegestemd, dat betrokkene ten volle op de hoogte is van de taken die een dergelijke militaire dienst inhoudt en, ten slotte, dat betrouwbare bewijzen worden geleverd van de leeftijd van betrokkene als voorafgaande om inderdaad dienst te kunnen nemen.
20. Le troisième paragraphe énonce que les États parties qui autorisent l'engagement volontaire dans leur forces armées nationales avant l'âge de dix-huit ans doivent mettre en place des garanties assurant l'effectivité du caractère volontaire de cet engagement, l'existence du consentement des parents ou gardiens légaux de l'intéressé en connaissance de cause, la pleine information de l'intéressé aux devoirs attachés au service militaire national et, enfin, la preuve fiable de l'âge de l'intéressé comme préalable à son admission audit service.

In het arrest Abdida (C-562/13) van 18 december 2014 heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie geoordeeld dat "de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep dat wordt ingesteld tegen een besluit (van weigering van 9ter) waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE, lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la charte des droits fondamentaux de l'Union européenne, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b, de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale : - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision (de refus de 9ter) ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

Het gaat voort door te stellen dat richtlijn 2008/115 (artikel 14, § 1, sub b) zich verzet tegen een nationale wettelijke regeling die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin de lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen.
Elle poursuit en estimant que la directive 2008/115 (article 14, § 1, sous b) s'oppose à une législation nationale qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base d'un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle l'État membre concerné est tenu de reporter l'éloignement de ce ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice d'un recours contre une décision de retour prise à son encontre.

In zijn arrest van 18 december 2014 in de zaak-Abdida (C-562/13) heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie het volgende geoordeeld: "Uit een en ander volgt dat op de gestelde vragen moet worden geantwoord dat de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep tegen een besluit waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE [retour], lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la Charte, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b), de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale: - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision [de refus de 9ter] ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

In hoofdzaak gaat het hier om geschillen over de vergoedingen en de voorwaarden van opeising waarin de wet van 12 mei 1927 (8º) op de militaire opeisingen voorziet, geschillen inzake de bezwaren bedoeld in de artikelen 36 en 56 van het koninklijk besluit van 1 februari 1938 op de vrijwillige dienstneming of opeising teneinde de werking der openbare diensten in oorlogstijd te verzekeren (9º), geschillen inzake de aanvragen van schadeloosstelling bij « het inrichten van een aan luchtvaartdienstbaarheden onderworpen veiligheidsgordel rondom de vliegvelden » (10º), geschillen inzake de uitoefening van zelfstandige beroepsactiviteiten door vreemdelingen (13º), geschillen inzake de afgifte van paspoorten (14º), (het koninklijk besluit van 31 juli 1979 tot inrichting van de commissie van beroep inzake de afgifte van paspoorten dient terzelfder tijd te worden opgeheven), geschillen inzake de aanvragen tot toekenning van voorlopige hulp aan de slachtoffers van opzettelijke gewelddaden (15º), geschillen inzake de invordering en de terugbetaling van de bijstandskosten (17º), beroep tegen de beslissingen van de minister van Justitie op het stuk van de voorlopige hechtenis (22º) en beroep tegen de beslissingen van de Commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen (21º).
Il s'agit essentiellement des contestations relatives aux indemnités et aux conditions de réquisitions prévues par la loi sur les réquisitions militaires du 12 mai 1927 (8º), des contestations relatives aux réclamations visées aux articles 36 et 56 de l'arrêté royal du 1 février 1938 en ce qui concerne les réquisitions ou engagements volontaires pour assurer le fonctionnement des services publics en temps de guerre (9º), les contestations relatives aux demandes d'indemnités concernant la création autour des aérodromes d'une zone de sécurité frappée de servitudes aéronautiques (10º), les contestations relatives à l'exercice par les étrangers des activités professionnelles indépendantes (13º), les contestations relatives à la délivrance de passeports (14º) (à cette occasion, l'arrêté royal du 31 juillet 1979 organisant la commission de recours relative à la délivrance des passeports devra être abrogé), les demandes d'octroi d'aide provisionnelle pour les victimes d'actes intentionnels de violence (15º), les contestations relatives au recouvrement et au remboursement des frais d'assistance (17º), le recours contre les décisions du ministre de la Justice en matière de détention préventive (22º) et contre les décisions du Commissaire aux réfugiés (21º).

1. De lidstaten nemen in samenwerking met de Commissie de nodige maatregelen om te verzekeren dat in de Unie afdoende spectrum beschikbaar is voor de beoogde capaciteit en dekking, opdat de Unie de snelste breedbandverbindingen ter wereld heeft teneinde ervoor te zorgen dat draadloze toepassingen en Europees leiderschap in nieuwe diensten daadwerkelijk bijdragen tot economische groei en tot de verwezenlijking van de doelstelling om alle burgers tegen 2020 toegang te verschaffen tot breedband met snelheden van niet minder dan 30 Mbps.
1. Les États membres, en coopération avec la Commission, prennent toutes les mesures nécessaires pour qu’une partie suffisante du spectre en termes de couverture et de capacité soit disponible dans l’Union, afin que l’Union puisse disposer des plus hautes vitesses à large bande au monde, et, de ce fait, de permettre que les applications sans fil et la première place qu’occupera l’Europe pour ces services nouveaux contribuent effectivement à la croissance économique et à la réalisation de l’objectif consistant à donner à tous les citoyens un accès à la large bande à des vitesses d’au moins 30 Mbps au plus tard en 2020.

In aanvulling op de bepalingen van Richtlijn 96/92/EG moeten eerlijke, kosten-georiënteerde, de vergelijking met efficiënte netbeheerders uit structureel vergelijkbare gebieden in aanmerking nemende, transparante en rechtstreeks toepasbare voorschriften met betrekking tot grensoverschrijdende tarifering en de toewijzing van beschikbare interconnectiecapaciteit worden ingevoerd, teneinde een daadwerkelijke toegang tot de transmissiesystemen te verzekeren en aldus grensoverschrijdende transacties mogelijk te maken.
Des règles équitables, reflétant les coûts, transparentes et directement applicables, fondées sur une comparaison entre des gestionnaires de réseau efficaces qui exercent leur activité dans des zones comparables d'un point de vue structurel et complétant les dispositions de la directive 96/92/CE, devraient être introduites en ce qui concerne la tarification transfrontalière et l'attribution des capacités d'interconnexion disponibles, afin d'assurer un accès effectif aux réseaux de transport aux fins des transactions transfrontalières.