Vertaling van "schadevergoeding tot herstel afwijst omdat " (Nederlands → Frans) :

De ontworpen tekst heeft immers alleen betrekking op het geval waarin een arrest het verzoek om schadevergoeding tot herstel afwijst omdat geen onwettigheid is vastgesteld (ontworpen paragraaf 3), en niet op het geval (eveneens vermeld in de ontworpen paragraaf 1, eerste lid) waarin het verzoek om schadevergoeding tot herstel gelijktijdig met het beroep tot nietigverklaring onderzocht en beoordeeld is en geleid heeft tot een arrest waarin een onwettigheid wordt vastgesteld en waarin de steller van de handeling wordt veroordeeld tot de betaling van een schadevergoeding tot herstel.
Le texte en projet ne vise en effet que l'hypothèse d'un arrêt qui rejette la demande d'indemnité réparatrice parce qu'aucune illégalité n'est constatée (paragraphe 3 en projet) et non celle (également visée au paragraphe 1 , alinéa 1 , en projet) où la demande d'indemnité réparatrice a été instruite et jugée en même temps que le recours en annulation et a abouti, dans un arrêt, à constater une illégalité et à condamner l'auteur de l'acte au paiement d'une indemnité réparatrice.

Bovendien kan een beslissing tot schadevergoeding genomen worden op basis van vaststellingen, rapporten en kostenramingen, maar het bedrag van de vergoeding zal enkel uitbetaald worden op basis van de facturen die de herstelling van de schade bewijzen. d) Voor 2 dossiers wordt er geen schadevergoeding uitgekeerd omdat het schadebedrag lager ligt dan de wettelijke franchise van 12.500 euro.
Par ailleurs, une décision d'indemnisation peut être prise sur base de constats, de rapports et de devis; mais le montant de l'indemnité sera payé uniquement sur base des factures attestant la réparation des dégâts. d) Deux dossiers ne peuvent faire l'objet d'aucune indemnisation car le montant des dégâts est inférieur à la franchise légale de 12.500 euros.

Terwijl de wetgever in 1971 in de tegemoetkoming van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds heeft voorzien omdat het « om redenen van sociale rechtvaardiging niet past de slachtoffers van verkeersongevallen zonder schadeloosstelling te laten, wanneer deze niet kunnen worden vergoed » (Parl. St., Senaat, 1970-1971, nr. 570, p. 52), heeft hij evenwel in 1975 die tegemoetkoming beperkt op grond van de volgende verantwoording van het amendement van de Regering dat tot de in het geding zijnde bepaling zou leiden : « Volgens de tekst van het 2° van § 1 van artikel 50 zoals hij in het Doc. 570 was opgesteld, was de tussenkomst van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds verplichtend in om 't even welke hypothese van niet-interventie van een toegelaten verzekeringsmaatschappij; dit had, bijvoorbeeld, betrekking op alle beperkingen die door de wetgeving op de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen aan het vergoeden der benadeelde personen worden opgelegd. De geldelijke gevolgen van die beschikking zouden zeer zwaar geweest zijn. Dit is de reden waarom het amendement de tekst overneemt van de oorspronkelijke wet op de controle der verzekeringsondernemingen (Doc. Senaat 269) waarin de tussenkomst van het Fonds voorzien was wanneer, ingevolge de niet-naleving der verzekeringsverplichting, geen enkele toegelaten verzekeringsonderneming door de wet tot schadevergoeding verplicht is. Die zienswijze is trouwens ook die van het wetsontwerp op de verplichte verzekering van de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorvoertuigen (art. 20, § 1, 2°), dat reeds door de Kamer werd goedgekeurd. Het amendement voert, bovendien, een beschikking in die de wil weergeeft van de leden der Commissie van Economische Zaken om de verplichte tussenkomst van het Fonds uit te breiden tot het herstel van de schade die veroorzaakt wordt door een verkeersongeval dat aan een toeval te wijten is (Doc. Senaat, 570, blz. 52) » (Parl. St., Senaat, 1974-1975, nr. 468-2, p. 19).
Alors qu'en 1971 le législateur a prévu l'intervention du Fonds commun de garantie parce que, « pour des raisons de justice sociale, il ne convient pas de laisser sans réparation les victimes d'accidents de la circulation qui ne peuvent être dédommagées » (Doc. parl., Sénat, 1970-1971, n° 570, p. 52), en 1975 il a limité cette intervention sur la base de la justification suivante de l'amendement du Gouvernement qui est devenu la disposition en cause : « Le texte du 2° du § 1 de l'article 50, tel qu'il était rédigé dans le Doc. 570 obligeait le Fonds Commun de garantie à intervenir dans n'importe quelle hypothèse de non-intervention d'une compagnie d'assurance agréée; cela visait, par exemple, toutes les restrictions apportées à l'indemnisation des personnes lésées par la législation sur l'assurance de responsabilité civile automobile. Les conséquences pécuniaires de cette disposition auraient été très lourdes. C'est pourquoi l'amendement reprend le texte du projet de loi primitif sur le contrôle des entreprises d'assurance (Doc., Sénat, 269) qui prévoyait l'intervention du Fonds lorsque l'obligation d'assurance n'ayant pas été respectée, aucune entreprise d'assurance agréée n'est obligée par la loi à ladite réparation. Cette version est d'ailleurs celle du projet de loi relatif à l'assurance obligatoire de la responsabilité civile automobile (art. 20, § 1 , 2°), qui a déjà été adopté à la Chambre. L'amendement introduit en outre une disposition qui traduit la volonté des membres de la Commission des Affaires économiques d'étendre l'obligation d'intervention du Fonds à la réparation des dommages provoqués par un accident de la circulation imputable à un événement fortuit (Doc. Sénat, 570, p. 52) » (Doc. parl., Sénat, 1974-1975, n° 468-2, p. 19).

De verwijzende rechter refereert aan een interpretatie van de artikelen 3 en 4 van de voormelde wet van 17 april 1878 die het Hof van Cassatie, dat de zaak naar de verwijzende rechter verwijst, heeft gevolgd in het arrest van 21 juni 2000 en volgens welke die artikelen, in zoverre zij toestaan dat de strafrechter schadevergoeding toekent voor door een misdrijf veroorzaakte schade, die rechter niet de mogelijkheid bieden de in artikel 29bis van de voormelde wet van 21 november 1989 bedoelde schadevergoeding toe te kennen, omdat de verplichting tot het herstel van de schade volgens die bepaling niet op een misdrijf is gegrond.
Le juge a quo se réfère à une interprétation des articles 3 et 4 de la loi du 17 avril 1878 précitée qui est donnée par la Cour de cassation dans l'arrêt du 21 juin 2000 qui le saisit et selon laquelle, en tant qu'ils autorisent le juge pénal à accorder réparation pour un dommage causé par une infraction, ils ne permettent pas à ce juge d'accorder la réparation prévue à l'article 29bis de la loi du 21 novembre 1989 précitée puisque cette disposition ne fonde pas l'obligation de réparer sur une infraction.