Traduction de «rechter zelfs toestaan » (Néerlandais → Français) :

De OBFG is het eens met het dubbele als maximum, maar beveelt voor het overige een soepeler stelsel aan dat de rechter de mogelijkheid biedt een bedrag te bepalen dat hij billijk acht, waarbij de Koning het minimum vaststelt, dat in de meeste gevallen ruim onder de minima van de OVB ligt (wat mij betreft kan men de rechter zelfs toestaan om de vergoeding helemaal te schrappen).
L'OBFG retient ce maximum du double, mais pour le surplus préconise un système plus souple permettant au juge de fixer le montant qu'il estime équitable, avec un minimum à fixer par le Roi et qui, dans la plupart des cas, est largement inférieur aux montants minima fixés par l'OVB (pour moi, on pourrait même permettre au juge de supprimer toute indemnité).

Het Grondwettelijk Hof, samengesteld uit de voorzitters J. Spreutels en A. Alen, en de rechters E. De Groot, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij arrest van 9 oktober 2014 in zake de procureur-generaal tegen M. E.A., waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 23 oktober 2014, heeft het Hof van Beroep te Brussel de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schenden artikel 604 van het Gerechtelijk Wetboek en artikel 23 van het Wetboek van de Belgische nationaliteit, in samenhang gelezen met artikel 23/1 van het Wetboek van de Belgische nationaliteit, ingevoerd bij de wet van 4 december 2012, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet en/of artikel 2.1 van het Zevende Aanvullend Protocol bij het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, aangezien zij de toegang tot een dubbele aanleg met volle rechtsmacht niet toestaan aan personen die van de Belgische nationaliteit vervallen kunnen worden verklaard wegens veroordelingen die zijn uitgesproken voor in artikel 23/1, § 1, bedoelde misdrijven die in ogenschouw worden genomen vanuit de invalshoek van ' ernstige tekortkomingen aan hun verplichtingen als Belgische burger ' in de zin van artikel 23, § 1, 2°, in het kader van een vordering die met toepassing van artikel 23, § 3, onmiddellijk voor het hof van beroep is gebracht en niet voor de rechter bij wie de strafvordering aanhangig is gemaakt, en zulks zelfs wanneer de veroordelingen waarop de vordering tot vervallenverklaring is gebaseerd, dateren van vóór de inwerkingtreding, op 14 december 2012, van artikel 23/1 van het Wetboek van de Belgische nationaliteit ?
La Cour constitutionnelle, composée des présidents J. Spreutels et A. Alen, et des juges E. De Groot, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet et R. Leysen, assistée du greffier P.-Y. Dutilleux, présidée par le président J. Spreutels, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par arrêt du 9 octobre 2014 en cause du procureur général contre M. E.A., dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 23 octobre 2014, la Cour d'appel de Bruxelles a posé la question préjudicielle suivante : « Les articles 604 du Code judiciaire et 23 du Code de la nationalité belge, mis en rapport avec l'article 23/1 du Code de la nationalité belge, instauré par la loi du 4 décembre 2012, violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution et/ou l'article 2.1 du Protocole n° 7 à la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales dès lors qu'ils ne permettent pas l'accès à un double degré de juridiction de plein exercice à des personnes qui peuvent se voir déchues de la nationalité belge en raison de condamnations prononcées pour des infractions visées à l'article 23/1, § 1 , appréhendées sous l'angle de ' manquements graves à leurs devoirs de citoyen belge ' au sens de l'article 23, § 1 , 2°, dans le cadre d'une action portée immédiatement devant la cour d'appel en application de l'article 23, § 3, et non devant le juge saisi de l'action pénale, et ce même lorsque les condamnations fondant la demande en déchéance sont antérieures à l'entrée en vigueur, le 14 décembre 2012, de l'article 23/1 du Code de la nationalité belge ?

« Schenden artikel 9 van het besluit van de Regent van 18 maart 1831, alsook de artikelen 70 en 84 van het BTW-Wetboek, die de tenuitvoerlegging ervan op gerechtelijk vlak zouden verhinderen, in die zin geïnterpreteerd dat zij de rechter die in fiscale zaken uitspraak moet doen over een verwerping door de minister van Financiën of de door hem gedelegeerde ambtenaar van een bezwaarschrift tot vermindering of kwijtschelding van geldboeten van repressieve aard waarin de belastingwetten (met name de artikelen 70, 71, 72 en 84 van het BTW-Wetboek en de bepalingen van de koninklijke besluiten nr. 41 van 30 januari 1987 tot vaststelling van het bedrag van de proportionele fiscale geldboeten op het stuk van de belasting over de toegevoegde waarde en nr. 44 van 21 oktober 1993 tot vaststelling van het bedrag van de niet-proportionele fiscale geldboeten op het stuk van de belasting over de toegevoegde waarde) voorzien, niet toestaan die geldboeten zelf te verminderen of kwijt te schelden, terwijl het voormelde artikel 9 die mogelijkheid wel biedt aan de minister van Financiën, aan wie het de bevoegdheid verleent uitspraak te doen over de verzoeken tot kwijtschelding van geldboeten en van verhogingen van rechten als geldboete, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6.1 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden ?
« Interprétés comme ne permettant pas au juge statuant en matière fiscale saisi d'un rejet par le ministre des Finances ou le fonctionnaire délégué par lui d'une réclamation en réduction ou remise d'amendes de nature répressive prévues par les lois d'impôt (notamment par les articles 70, 71, 72 et 84 du code TVA et les dispositions des arrêtés royaux n° 41 du 30 janvier 1987 fixant le montant des amendes fiscales proportionnelles en matière de TVA et n° 44 du 21 octobre 1993 fixant le montant des amendes fiscales non proportionnelles en matière de TVA), de réduire ou de remettre lui-même ces amendes, alors qu'il laisse cette latitude au ministre des Finances à qui il confère le pouvoir de statuer sur les réclamations ayant pour objet la remise d'amendes et d'augmentation de droit à titre d'amende, l'article 9 de l'arrêté du Régent du 18 mars 1831, de même que les articles 70 et 84 du code de la TVA qui empêcheraient sa mise en oeuvre sur le plan judiciaire, violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution, lus en combinaison avec l'article 6.1 de la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales ?

De prejudiciële vraag heeft betrekking op de bestaanbaarheid, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6.1 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, van artikel 9 van het organiek besluit van de Regent van 18 maart 1831 « van het bestuer van 's lands middelen » en van de artikelen 70 en 84 van het BTW-Wetboek, in die zin geïnterpreteerd dat zij de rechter, bij wie een beroep is ingediend tegen de weigering door de minister van Financiën of diens gedelegeerde, van een bezwaarschrift tot vermindering of kwijtschelding van geldboeten van repressieve aard, niet toestaan dergelijke geldboeten zelf te verminderen of kwijt te schelden.
La question préjudicielle porte sur la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution, lus en combinaison avec l'article 6.1 de la Convention européenne des droits de l'homme, de l'article 9 de l'arrêté du Régent du 18 mars 1831 « organique de l'administration des finances » et des articles 70 et 84 du Code de la TVA, interprétés en ce sens qu'ils ne permettent pas au juge, saisi d'un recours contre le rejet par le ministre des Finances ou son délégué d'une réclamation en réduction ou remise d'amendes de nature répressive, de réduire ou de remettre lui-même de telles amendes.

10. spreekt er zijn bezorgdheid over uit dat de artikelen 2, letter b) en 6, lid 1 van het ontwerpstatuut van het EOG toestaan dat de leden van de kamers van beroep van het EOB vervolgens of zelfs gelijktijdig rechter zijn bij het EOG;
10. exprime ses préoccupations du fait que les articles 2, b), et 6, 1), du projet de statut de la Cour européenne des brevets permettraient aux membres de l'instance d'appel de l'OEB d'être par la suite, voire simultanément, juges à la Cour européenne des brevets;

9. spreekt er zijn bezorgdheid over uit dat de artikelen 2, letter b) en 6, lid 1 van het ontwerpstatuut van het EOG toestaan dat de leden van de kamers van beroep van het EOB vervolgens of zelfs gelijktijdig rechter zijn bij het EOG;
9. se déclare préoccupé par le fait que l'article 2, point b), et l'article 6, paragraphe 1, du projet de statut de la CEB permet aux membres des chambres de recours de l'OEB d'exercer ultérieurement, voire même simultanément, les fonctions de juge de la CEB;

De verwijzende rechter vraagt het Hof of de in het geding zijnde bepalingen de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schenden doordat ze, enerzijds, toestaan dat de vergoeding uitgekeerd door een verzekeringsmaatschappij die dekking verleent ingevolge een polis van het type « gewaarborgd inkomen », wordt belast wanneer de belastingplichtige geen inkomsten heeft gederfd, terwijl de vergoeding uitgekeerd door een arbeidsongevallenverzekeraar of een vergoeding van het Fonds voor de Beroepsziekten niet wordt belast wanneer de belastingplichtige geen inkomsten heeft gederfd (eerste prejudiciële vraag), en, anderzijds, het voormelde artikel 39 een vrijstelling invoert voor vergoedingen uitgekeerd door een arbeidsongevallenverzekering of het Fonds voor de Beroepsziekten zonder dat er een inkomstenverlies is, « en zelfs in zijn tweede lid een vermoeden van afwezigheid van inkomstenverlies invoert », terwijl die vrijstelling niet bestaat voor uitkeringen ingevolge een verzekering « gewaarborgd inkomen » (tweede prejudiciële vraag).
Le juge a quo demande à la Cour si les dispositions en cause violent les articles 10 et 11 de la Constitution, d'une part, en tant qu'elles permettent que l'indemnité versée par une compagnie d'assurances qui offre une couverture en vertu d'une police de type « revenu garanti » soit taxée lorsque le contribuable n'a subi aucune perte de revenus, alors qu'une indemnité versée par l'assureur-loi ou celle provenant du Fonds des maladies professionnelles n'est pas imposable lorsque le contribuable n'a subi aucune perte de revenus (première question préjudicielle) et, d'autre part, en tant que l'article 39 précité instaure une exonération des indemnités versées par l'assureur-loi ou par le Fonds des maladies professionnelles sans qu'il y ait perte de revenus « et en tant qu'il établit même, en son alinéa 2, une présomption d'absence de perte de revenus », alors que cette exonération n'existe pas pour les indemnités résultant d'une assurance « revenu garanti » (deuxième question préjudicielle).

De maatregel kan niet worden beschouwd als een algemene machtigingsbepaling die de administratie zou toestaan bij algemene maatregel zelf de belastbare materie vast te stellen, doch wel als een bewijsmiddel om in concrete gevallen, eventueel onder controle van de rechter, bijzondere situaties individueel te beoordelen.
La mesure ne peut pas être vue comme une habilitation générale qui autoriserait l'administration à fixer elle-même, par voie de mesure générale, la matière imposable, mais comme un moyen de preuve destiné à apprécier, dans des cas concrets, éventuellement sous le contrôle du juge, des situations particulières, de manière individuelle.

Zelfs wanneer de rechter het in eerste aanleg heeft afgewezen, kan de rechter in hoger beroep zulks nog toestaan (artikel 1401, van het Gerechtelijk wetboek).
Même si les premiers juges l'ont rejetée, celle-ci peut être demandée lors de l'appel (article 1401, du Code judiciare).