Vertaling van "rechter vraagt bijgevolg " (Nederlands → Frans) :

De verwijzende rechter vraagt bijgevolg of het in het geding zijnde artikel 38, § 6, van de Wegverkeerswet bestaanbaar is met het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie, in zoverre het categorieën van personen die zich in verschillende situaties zouden bevinden, op dezelfde wijze behandelt.
Le juge a quo demande par conséquent si l'article 38, § 6, en cause, de la loi relative à la police de la circulation routière est compatible avec le principe d'égalité et de non-discrimination dans la mesure où il traite de la même manière des catégories de personnes qui se trouveraient dans des situations différentes.

De verwijzende rechter vraagt bijgevolg of artikel 39bis van de ordonnantie van 25 maart 1999 bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre het, met betrekking tot de termijn voor het instellen van een beroep bij het Milieucollege tegen een veroordeling tot de betaling van een administratieve geldboete, niet erin voorziet dat de vervaldag wordt verplaatst tot de eerstvolgende werkdag indien die vervaldag een zaterdag, een zondag of een wettelijke feestdag is, « zodanig dat sommige rechtsonderhorigen die zo een beroep indienen over een kortere termijn beschikken dan de anderen ».
Le juge a quo demande par conséquent si l'article 39bis de l'ordonnance du 25 mars 1999 est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution dans la mesure où, en ce qui concerne le délai fixé pour introduire un recours contre une condamnation au paiement d'une amende administrative auprès du Collège d'environnement, il ne prévoit pas le report du jour de l'échéance au plus prochain jour ouvrable si cette date d'échéance tombe un samedi, un dimanche ou un jour férié légal, « de sorte que certains justiciables qui introduisent un tel recours disposent d'un délai plus bref que les autres ».

De verwijzende rechter vraagt of artikel 488bis, k), van het Burgerlijk Wetboek in die interpretatie niet tot gevolg heeft personen die zich in verschillende situaties bevinden, enerzijds, de werkzoekenden die beschikken over de volle bekwaamheid om hun sociale rechten uit te oefenen en de daarmee verband houdende verplichtingen in acht te nemen, en, anderzijds, de werkzoekenden die onder voorlopig bewind zijn geplaatst wegens een tijdelijke of duurzame aantasting van hun geestelijke gezondheidstoestand die hen onbekwaam maakt hun administratieve situatie dagdagelijks te beheren en, bijgevolg, diezelfde verplichtingen in acht te nemen zonder de bijstand van hun voorlopige bewindvoerder, zonder redelijke verantwoording op gelijke wijze te behandelen.
Le juge a quo demande si, dans cette interprétation, l'article 488bis, k), du Code civil n'a pas pour effet de traiter de manière identique, sans justification raisonnable, des personnes se trouvant dans des situations différentes, d'une part, les demandeurs d'emploi disposant de la pleine capacité d'exercice de leurs droits sociaux et de respect des obligations corrélatives et, d'autre part, les demandeurs d'emploi placés sous administration provisoire en raison d'une altération temporaire ou durable de leur état de santé mentale les rendant incapables de gérer au quotidien leur situation administrative et, par conséquent, de respecter ces mêmes obligations sans l'assistance de leur administrateur provisoire.

De verwijzende rechter vraagt of die bepalingen, in de interpretatie dat de onteigende die een voorlopige onteigeningsvergoeding - in de zin van artikel 14 van de wet van 26 juli 1962 betreffende de rechtspleging bij hoogdringende omstandigheden inzake onteigening ten algemenen nutte (hierna : wet van 26 juli 1962) - krijgt die lager is dan door hem gevraagd, als de in het ongelijk gestelde partij moet worden beschouwd, die bijgevolg aan de onteigenende overheid een rechtsplegingsvergoeding verschuldigd is, bestaanbaar zijn met de artikelen 10, 11 en 16 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens.
Le juge a quo demande si ces dispositions, dans l'interprétation selon laquelle l'exproprié qui obtient une indemnité provisoire d'expropriation - au sens de l'article 14 de la loi du 26 juillet 1962 relative à la procédure d'extrême urgence en matière d'expropriation pour cause d'utilité publique (ci-après : loi du 26 juillet 1962) - inférieure au montant qu'il a demandé doit être considéré comme la partie succombante et est par conséquent redevable d'une indemnité de procédure à l'autorité expropriante, sont compatibles avec les articles 10, 11 et 16 de la Constitution, combinés avec l'article 1 du Premier Protocole additionnel à la Convention européenne des droits de l'homme.

De verwijzende rechter vraagt of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in de interpretatie dat het de gemeenten niet zou zijn toegestaan belastingen te heffen lastens de eigenaars van tweede verblijven die deze verblijven niet zelf gebruiken maar verhuren aan of ter beschikking stellen van derden en die er zodoende in de inkomstenbelastingen belastbare werkelijke inkomsten uit halen, terwijl het de gemeenten wel zou zijn toegestaan belastingen te heffen lastens de eigenaars van tweede verblijven die deze verblijven zelf gebruiken en er bijgevolg geen werkelijke inkomsten uit halen.
Le juge a quo demande si la disposition en cause est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution, dans l'interprétation selon laquelle les communes ne seraient pas autorisées à lever des taxes à charge des propriétaires de secondes résidences qui n'utilisent pas eux-mêmes ces résidences mais les donnent en location à des tiers ou les mettent à disposition de ceux-ci et en retirent ainsi des revenus effectifs, imposables à l'impôt sur les revenus, alors que les communes seraient autorisées, par contre, à lever des taxes à charge des propriétaires de secondes résidences qui occupent eux-mêmes celles-ci et n'en retirent donc pas de revenus effectifs.

De verwijzende rechter vraagt het Hof tevens naar de bestaanbaarheid van de in het geding zijnde bepaling met het voormelde grondwettelijke beginsel, in zoverre, overeenkomstig een gevestigde rechtspraak, de werknemer niet tegen zijn werkgever het vermoeden zou kunnen doen gelden dat door de betwiste bepaling wordt ingevoerd en bijgevolg niet een met een voltijdse tewerkstelling overeenstemmende bezoldiging zou kunnen verkrijgen, terwijl hij ertoe gehouden is de door hem geïnde werkloosheidsuitkeringen terug te betalen aan de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (R.V. A.).
Le juge a quo interroge également la Cour sur la compatibilité de la disposition en cause avec le principe constitutionnel précité, en ce que, conformément à une jurisprudence bien établie, le travailleur ne pourrait se prévaloir contre son employeur de la présomption que la disposition incriminée instaure et ne pourrait dès lors obtenir une rémunération correspondant à un travail à temps plein, tandis qu'il est tenu de rembourser à l'Office national de l'emploi (ONEm) les allocations de chômage qu'il a perçues.