Vertaling van "rechter immers zelf " (Nederlands → Frans) :

In zijn verwijzingsbeslissing geeft de verwijzende rechter immers zelf aan dat, wat de toepassing van die verdragsbepaling betreft, hij bij « arrest van 14 mei 2002 al hierover beslist heeft en, meer bepaald, de vordering zonder voorwerp heeft verklaard in de mate dat zij gesteund is op de quasi onteigening en op artikel 1 » van het Eerste Aanvullend Protocol bij het voormelde Europees Verdrag en « op dit punt zijn rechtsmacht [heeft] uitgeput ».
Dans sa décision de renvoi, le juge a quo indique en effet lui-même que, s'agissant de l'application de cette disposition conventionnelle, il a déjà « par l'arrêt du 14 mai 2002, statué à ce sujet et, plus précisément, déclaré la demande sans objet dans la mesure où elle est fondée sur la quasi-expropriation et sur l'article 1 du [Premier Protocole additionnel à la Convention européenne précitée] » et « a épuisé sa saisine sur ce point ».

Een dergelijke aanpak zou immers aanleiding kunnen geven tot onnodige kosten en vertragingen en in bepaalde gevallen zelfs afbreuk kunnen doen aan het fundamentele recht van toegang tot de rechter[42].
Cette méthode pourrait, en effet, générer des frais et des délais inutiles voire, dans certaines situations, porter atteinte au droit fondamental d’accès à la justice[42].

De belastingplichtige kan door het aantekenen van verzet tegen het dwangbevel (artikel 89, tweede lid, van het WBTW) immers alle grieven, onder meer betreffende de grond van de belasting, de onregelmatigheden in de onderzoeksfase en de invordering zelf bij een rechter met volle rechtsmacht aanvoeren.
En signifiant son opposition à la contrainte (article 89, alinéa 2, du Code de la TVA), le contribuable peut en effet faire valoir, devant un juge de pleine juridiction, tous les griefs, notamment en ce qui concerne la base d'imposition, les irrégularités intervenues au cours de la phase d'investigation et le recouvrement lui-même.

De omstandigheid dat een instelling of agentschap in het besluit naar aanleiding van de administratieve klacht de argumenten ten gronde heeft beantwoord zonder in te gaan op de eventualiteit dat deze te laat was ingediend en derhalve niet-ontvankelijk was, of de belanghebbende daarin zelfs uitdrukkelijk heeft aangegeven dat hij het besluit voor de rechter kon betwisten, heeft dus geen invloed op de beoordeling door het Gerecht voor ambtenarenzaken van de ontvankelijkheid van het beroep dat vervolgens tegen dat besluit wordt ingesteld. Dergelijke omstandigheden kunnen immers niet tot gevolg hebben dat wordt afgeweken van het bij de artikelen 90 en 91 van het Statuut ingevoerde stelsel van dwingende termijnen en nog minder dat het Gerecht wordt ontslagen van zijn verplichting om de eerbiediging van de statutaire termijnen te controleren.
Ainsi, la circonstance que, dans sa décision statuant sur la réclamation administrative, une institution ou agence a répondu aux arguments avancés au fond sans aborder l’éventualité que celle-ci ait été tardive et, partant, irrecevable, ou encore le fait qu’elle a expressément indiqué à l’intéressé qu’il disposait de la faculté de contester la décision par la voie judiciaire n’ont pas d’incidence sur l’appréciation par le Tribunal de la fonction publique de la recevabilité du recours subséquemment introduit contre cette décision. En effet, de telles circonstances ne peuvent avoir pour effet de déroger au système des délais impératifs institué par les articles 90 et 91 du statut et encore moins de dispenser le Tribunal de l’obligation qui lui incombe de vérifier le respect des délais statutaires.

Immers, indien het niet de bedoeling is om de controledienst om te vormen tot een onpartijdige en onafhankelijke rechter, moet artikel 163 zelf worden gewijzigd. In dat geval moet de vordering bij de arbeidsrechtbank immers schorsende werking hebben.
En effet, si le but n'est pas de transformer l'office de contrôle en juge impartial et indépendant, il s'impose de modifier l'article 163, car dans ce cas, l'action introduite devant le tribunal du travail doit avoir un effet suspensif.

Krachtens het Verdrag zelf moet de nationale rechter immers toezien « op de vrijwaring van de rechten van de justitiabelen in geval van schending van de bij artikel [108, lid 3, van het VWEU] opgelegde verplichting om de steunmaatregelen vooraf bij de Commissie aan te melden » (HvJ, 5 oktober 2006, reeds aangehaald, punt 38) en uit een dergelijke door de justitiabelen « overeenkomstig het nationale procesrecht » aangevoerde schending alle consequenties trekken, met name « wat betreft de geldigheid van handelingen tot uitvoering van steunmaatregelen » (HvJ, 15 juni 2006, C-393/04 en C-41/05, Air Liquide Industries Belgium SA e.a., punt 42).
En vertu du Traité lui-même, le juge national doit en effet veiller « à la sauvegarde des droits des justiciables en cas de violation de l'obligation de notification préalable des aides d'Etat à la Commission prévue à l'article [108, § 3, du TFUE] » (CJCE, 5 octobre 2006, précité, point 38) et tirer toutes les conséquences d'une pareille violation, invoquée par les justiciables, « conformément aux moyens procéduraux nationaux, en ce qui concerne [notamment] la validité des actes comportant la mise à exécution de mesures d'aides » (CJCE, 15 juin 2006, C-393/04 et C-41/05, Air Liquide Industries Belgium SA e.a., point 42).

Zowel uit de motieven van de door de verwijzende rechter gewezen arresten als uit de bewoordingen van de vragen zelf, blijkt dat het bekritiseerde verschil in behandeling voortvloeit uit artikel 102 van de herstelwet van 22 januari 1985 houdende sociale bepalingen. De verwijzende rechter vergelijkt immers de financiële situatie van de ontslagen werknemer die zijn prestaties had verminderd en die, indien hij zijn opzeggingstermijn presteert, de in het voormelde artikel 102 bedoelde vergoeding blijft ontvangen tijdens de periode waarin hij zijn opzeggingstermijn presteert, met de situatie van een dergelijke werknemer die zijn opzeggingsperiode niet presteert en een compenserende opzeggingsvergoeding zal ontvangen, maar daarentegen de in artikel 102 bedoelde vergoeding niet langer zal kunnen genieten.
Il ressort tant des motifs des arrêts rendus par le juge a quo que des termes des questions elles-mêmes que la différence de traitement critiquée résulte de l'article 102 de la loi de redressement du 22 janvier 1985 contenant des dispositions sociales.Le juge a quo compare en effet la situation financière du travailleur licencié qui avait réduit ses prestations et qui, s'il preste son préavis, continue à percevoir l'indemnité visée audit article 102 durant la période où il preste son préavis, avec la situation financière de celui qui ne preste pas son préavis et qui percevra une indemnité compensatoire de préavis mais ne pourra plus bénéficier de l'indemnité visée à l'article 102.

In zoverre de verzoeker in de zaak met rolnummer 1363 de plaatsvervangende rechters benoemd vóór 1 oktober 1993 vergelijkt met de plaatsvervangende rechters benoemd na die datum, en beweert dat de laatstgenoemden « zelfs niet worden geacht geslaagd te zijn voor het examen inzake beroepsbekwaamheid », missen zijn grieven overigens pertinentie : de benoeming van een plaatsvervangend rechter benoemd na 1 oktober 1993 in een ambt van werkend magistraat is immers onderworpen aan de algemene voorwaarden inzake het voltooien van een stage, na een toelatingsexamen, of het slagen voor een examen inzake beroepsbekwaamheid.
Par ailleurs, en ce que le requérant dans l'affaire inscrite sous le numéro 1363 du rôle compare les juges suppléants nommés avant le 1 octobre 1993 et les juges suppléants nommés après cette date en affirmant que les seconds « ne sont même pas présumés avoir réussi l'examen d'aptitude professionnelle », ses griefs sont dépourvus de pertinence : la nomination d'un juge suppléant nommé après le 1 octobre 1993 à une fonction de magistrat effectif est en effet subordonnée aux conditions générales d'accomplissement d'un stage, après concours d'admission, ou de réussite d'un examen d'aptitude professionnelle.

Volgens een eerste onderdeel schendt artikel 21, § 1, derde lid, van de wet van 18 juli 1991, toegevoegd bij artikel 3 van de aangevochten wet, de gelijkheid inzake verondersteld te worden te zijn geslaagd voor het bekwaamheidsexamen, veronderstelling die geldt voor de plaatsvervangende rechters die vóór 1 oktober 1993 zijn benoemd (en zulks krachtens artikel 3 van de wet van 6 augustus 1993, dat artikel 21, § 1, van de wet van 18 juli 1991 heeft aangevuld), ten opzichte van alle andere concurrerende kandidaten, ongeacht of zij voor het examen of voor het vergelijkend examen zijn geslaagd of geacht worden te zijn geslaagd, zoals de werkende magistraten op 1 oktober 1993 : de betwiste bepaling verleent immers aan die kandidaten een voorrang ten opzichte van de plaatsvervangende rechters die vóór 1 oktober 1993 zijn benoemd, zelfs wanneer zij vanwege het adviescomité een unaniem gunstig advies hebben gekregen.
Selon une première branche, l'article 21, § 1, alinéa 3, de la loi du 18 juillet 1991, ajouté par l'article 3 de la loi attaquée, méconnaît l'égalité de présomption de réussite de l'examen d'aptitude dont bénéficient les juges suppléants nommés avant le 1 octobre 1993 (et ce en vertu de l'article 3 de la loi du 6 août 1993, qui a complété l'article 21, § 1, de la loi du 18 juillet 1991), par rapport à tous les autres candidats concurrents, qu'ils aient réussi l'examen ou le concours ou qu'ils soient présumés l'avoir réussi, tels les magistrats effectifs au 1 octobre 1993 : la disposition critiquée confère en effet à ces candidats une préséance vis-à-vis des juges suppléants nommés avant le 1 octobre 1993, même lorsqu'ils disposent d'un avis favorable et unanime du comité d'avis.