Traduction de «rechter doet bovendien » (Néerlandais → Français) :

Vereisen dat de fout begaan door de in laatste aanleg rechtsprekende rechterlijke instantie, aantoonbaar en ernstig is, maakt het bovendien mogelijk het risico op vergissingen te verminderen bij de rechter die uitspraak doet over de aansprakelijkheid en die ermee is belast de onwettigheid van de beslissing die is genomen, of van de procedure die is gevolgd door een in laatste aanleg uitspraak doende rechterlijke instantie alleen te beoordelen, vergissingen die zelf aanleiding zouden kunnen geven tot een opeenvolging van aansprakelijkheidsvorderingen.
Exiger que la faute commise par la juridiction de dernier ressort soit manifeste et grave permet de surcroît de diminuer le risque d'erreurs dans le chef du juge de la responsabilité, chargé d'apprécier seul l'illégalité de la décision adoptée ou de la procédure suivie par une juridiction statuant en dernier ressort, erreurs qui pourraient, elles-mêmes, donner lieu à une cascade de recours en responsabilité.

Met het invoeren van de rechtsplegingsvergoeding streefde de wetgever een dubbele doelstelling na : enerzijds, een einde maken aan de verplichting, voor de rechtsonderhorigen, om een nieuwe procedure op te starten voor de burgerlijke rechter op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek teneinde een vergoeding te verkrijgen voor de door hen gemaakte advocatenkosten en, anderzijds, het beheer van de openbare financiën verbeteren door te vermijden dat overheden de kosten van twee verschillende procedures voor twee verschillende rechtscolleges moeten dragen bij de betwisting, door een rechtsonderhorige, van een zelfde bestuurshandeling : « Momenteel moet de verzoeker, die voor de Raad van State in het gelijk gesteld wordt, een rechtsvordering instellen voor de gewone rechtscolleges teneinde de verhaalbaarheid van de advocatenhonoraria te verkrijgen, behoudens minnelijke overeenkomst met de tegenpartij. [...] Het lijkt echter tegenstrijdig met het principe inzake goed bestuur om aan een rechtsonderhorige een nieuwe gerechtelijke procedure op te leggen wanneer de procedure voor de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State voor die partij met succes beëindigd werd. Bovendien worden de openbare overheden blootgesteld aan een dubbele vergoeding, enerzijds voor de procedure voor de Raad van State en anderzijds voor de daaropvolgende procedure voor de justitiële rechter, wat afbreuk doet aan een goed beheer van de openbare financiën » (Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2277/1, p. 24).
En instaurant l'indemnité de procédure, le législateur poursuivait un double objectif : d'une part, mettre fin à l'obligation, pour les justiciables, d'introduire une nouvelle procédure devant le juge civil, sur la base de l'article 1382 du Code civil, en vue d'obtenir une indemnité pour les frais d'avocat qu'ils ont supportés, et, d'autre part, améliorer la gestion des finances publiques en évitant que des autorités aient à supporter les frais de deux procédures différentes devant deux juridictions différentes à l'occasion de la contestation, par un justiciable, d'un même acte administratif : « Actuellement, le requérant qui obtient gain de cause devant le Conseil d'Etat doit introduire une action devant les juridictions de l'ordre judiciaire en vue d'obtenir la répétibilité des honoraires d'avocats, sauf accord à l'amiable avec la partie adverse. [...] Toutefois, il semble contraire au principe de bonne administration de la justice d'imposer à un justiciable une nouvelle procédure juridictionnelle lorsqu'il est arrivé avec succès au terme de la procédure devant la section du contentieux administratif du Conseil d'Etat. De même, les pouvoirs publics s'exposent à devoir supporter une double indemnité, d'une part, pour la procédure devant le Conseil d'Etat et d'autre part, pour la procédure ultérieure devant la juridiction de l'ordre judiciaire, ce qui est préjudiciable à une bonne gestion des deniers publics » (Doc. parl., Sénat, 2012-2013, n° 5-2277/1, p. 24).

Het advies van de Raad van State merkt eerst op dat « Een regeling waarbij de rechter in kort geding, bij wege van voorlopige maatregel, een beslissing kan nemen die gesteund is op « ernstige twijfel « omtrent de geldigheid van een wetgevende handeling, zou in afwachting van een uitspraak van het Arbitragehof, bovendien volkomen in de lijn liggen van de rechtspraak van het Hof van Justitie in verband met de draagwijdte van de verplichting van de nationale rechters tot het stellen van prejudiciële vragen, bedoeld in artikel 234, derde lid, van het EG-Verdrag (271) » en stelt verder dat « het Hof van Justitie niet vereist dat de nationale rechter, uitspraak doende in het kader van een zaak die spoedeisend is, een prejudiciële vraag over de geldigheid van de gemeenschapshandeling aan het Hof voorlegt, als een prejudiciële vraag in die zin al bij het Hof aanhangig is op het ogenblik dat de nationale rechter uitspraak doet » (272).
Après avoir relevé que « la règle permettant au juge de statuer en référé au provisoire au motif qu'il a des « doutes sérieux » quant à la validité d'un acte législatif, dans l'attente d'une décision de la Cour d'arbitrage, serait tout à fait conforme à la jurisprudence de la Cour de Justice en ce qui concerne la portée de l'obligation faite aux juges nationaux de poser des questions préjudicielles visée à l'article 234, alinéa 3, du traité CE (271) », l'avis du Conseil d'État signale que « la Cour de Justice n'exige pas que, statuant dans le cadre d'une affaire urgente, le juge national soumette à la Cour une question préjudicielle portant sur la validité de l'acte réglementaire communautaire si la Cour est déjà saisie d'une question préjudicielle qui va dans ce sens au moment où le juge national rend sa décision » (272).

Bovendien is zij niet echt vereist omdat de rechter slechts uitspraak doet over een schijn van recht of over de ernst van een middel en in zijn beraadslaging bovendien ook nog de respectieve belangen van de partijen kan betrekken.
En outre, elle n'est pas vraiment requise, puisque le juge ne statue que sur une apparence de droit ou sur le sérieux d'un moyen et peut faire intervenir en outre, dans sa délibération, les intérêts respectifs des parties.

Wanneer er slechts één notaris is, die in zekere zin dienst doet als rechter van de vereffening, zal het bovendien dikwijls de partij zijn die het initiatief neemt om weer naar de rechter te stappen, die problemen heeft met de notaris-vereffenaar.
Par ailleurs, dès lors que l'on n'a qu'un notaire, qui fait en quelque sorte office de juge de la liquidation, ce sera souvent la partie qui prendra l'initiative de retourner devant le magistrat qui se trouvera en difficulté vis à vis du notaire-liquidateur.

Bovendien houdt zij voor de rechter die in laatste aanleg uitspraak doet een verhoogd risico in dat zijn beslissing, hoewel bevredigend naar de inhoud, vernietigd zal worden» (G. Londers, op cit).
En outre, elle augmente de manière importante pour le juge statuant en dernier ressort le risque de voir casser sa décision pourtant satisfaisante au fond » (G. Londers, op cit.).

Het verschil in behandeling dat ter toetsing aan het Hof wordt voorgelegd, bestaat erin dat, krachtens artikel 248, een onderzoek dat is afgesloten met een beslissing van buitenvervolgingstelling slechts kan worden heropend, wegens het inkomen van nieuwe bezwaren, op het enkele initiatief van het openbaar ministerie en niet op dat van de burgerlijke partij; de verwijzende rechter doet bovendien opmerken dat laatstgenoemde over geen enkel beroep beschikt tegen een negatieve beslissing van het openbaar ministerie.
La différence de traitement soumise au contrôle de la Cour consiste en ce que, en vertu de l'article 248, une instruction close par une décision de non-lieu ne peut être rouverte, en raison de survenance de charges nouvelles, qu'à la seule initiative du ministère public et non à celle de la partie civile; le juge a quo relève en outre que cette dernière ne dispose d'aucun recours contre une décision négative du ministère public.

Het Hof doet bovendien opmerken dat de rechter op grond van artikel 1675/15 van het Gerechtelijk Wetboek de herroeping van de beschikking van toelaatbaarheid van het verzoek tot collectieve schuldenregeling kan uitspreken wanneer de schuldenaar blijkt geeft van procedurele kwade trouw.
La Cour observe en outre que le juge peut, en vertu de l'article 1675/15 du Code judiciaire, prononcer la révocation de la décision d'admissibilité de la demande de règlement collectif de dettes lorsque le débiteur fait preuve de mauvaise foi procédurale.

De Ministerraad doet bovendien gelden dat het antwoord op de prejudiciële vraag voor de verwijzende rechter overbodig zou zijn, aangezien enkel de arbeidsrechtbank bevoegd is om te beslissen aan wie de bijslag moet worden betaald.
Le Conseil des ministres fait en outre valoir que la réponse à la question préjudicielle serait inutile pour le juge a quo, seul le tribunal du travail étant compétent pour décider à qui les allocations doivent être payées.