Vertaling van "onderhavige beroep vordert verzoekende " (Nederlands → Frans) :

Met het onderhavige beroep vordert verzoekende partij gedeeltelijke nietigverklaring van Commissiebeschikking C(2014) 4955 van 9 juli 2014 in de zaak AT.39612 — Perindopril (Servier).
Par son recours, la requérante demande l’annulation partielle de la décision C (2014) 4955 final de la Commission, du 9 juillet 2014, dans l’affaire AT.39612 — Perindopril (Servier).

Met het beroep vordert verzoekende partij gedeeltelijke nietigverklaring van besluit C (2015) 6295 final van de Commissie van 18 september 2015 inzake de door Duitsland verleende staatssteun voor melkkwaliteitstests in het kader van de wet melk en vetten — SA.35484 (2013/C) (ex SA.35484 [2012/NN]).
Dans la présente affaire, la partie requérante demande l’annulation partielle de la décision C 2015/6295 final de la Commission, du 18 septembre 2015, sur l’aide d’État SA.35484 (2013/C) [ex SA.35484 (2012/NN)] octroyée par l’Allemagne pour les tests de qualité du lait dans le cadre de la loi sur le lait et les matières grasses.

Met het onderhavige beroep vordert verzoekster nietigverklaring van het besluit van de Commissie waarbij zij, na het arrest van het Hof van Justitie van 18 april 2013, Commissie/Systran en Systran Luxembourg (C-103/11 P, Jurispr., EU:C:2013:245), is overgegaan tot invordering van de compensatierente vermeerderd met vertragingsrente vanaf 19 augustus 2013 over het bedrag dat de Commissie aan verzoekster had betaald uit hoofde van schadevergoeding na het arrest van het Gerecht van 16 december 2010, Systran en Systran Luxembourg/Commissie (T-19/07, Jurispr., EU:T:2010:526), dat bij het arrest van het Hof is vernietigd.
Par le présent recours, la partie requérante demande l’annulation de la décision de la Commission par laquelle celle-ci procède, à la suite de l’arrêt de la Cour de justice du 18 avril 2013, Commission/Systran et Systran Luxembourg (C-103/11 P, Rec, EU:C:2013:245), au recouvrement des intérêts compensatoires augmentés d’intérêts de retard à partir du 19 août 2013 sur le montant que la Commission avait payé à la partie requérante au titre de dommages-intérêts à la suite de l’arrêt du Tribunal du 16 décembre 2010, Systran et Systran Luxembourg/Commission (T-19/07, Rec, EU:T:2010:526), annulé par l’arrêt de la Cour.

Zoals in B.9 is vermeld, beperkt artikel 114/1, eerste lid, 1° en 2°, van de wet van 23 juli 1926 zich ertoe de voorheen bestaande regeling die niet door de verzoekende partijen in het kader van het onderhavige beroep tot vernietiging wordt bekritiseerd, in de wettekst te bevestigen.
Comme il est dit en B.9, l'article 114/1, alinéa 1, 1° et 2°, de la loi du 23 juillet 1926 se limite à confirmer, dans le texte de la loi, le régime existant antérieurement et qui n'est pas critiqué par les parties requérantes dans le cadre du présent recours en annulation.

Met haar beroep vordert verzoekende partij vernietiging van het besluit GESTDEM 2014/2070 van 24 september 2014, waarmee de Commissie het verzoek van verzoekende partij om toegang, krachtens verordening nr. 1049/2001 (1), tot bepaalde documenten die betrekking hebben op de vaststelling van richtlijn 2014/40/EU van het Europees Parlement en de Raad van 3 april 2014 betreffende de onderlinge aanpassing van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten inzake de productie, de presentatie en de verkoop van tabaks- en aanverwante producten en tot intrekking van richtlijn 2001/37/EG (2), heeft verworpen.
Par le présent recours, la requérante demande l’annulation de la décision GESTDEM 2014/2070, du 24 septembre 2014, par laquelle la Commission a rejeté la demande, formulée par la requérante au titre du règlement no 1049/2001 (1), relative à l’accès à certains documents concernant l’adoption de la directive 2014/40/UE du Parlement européen et du Conseil, du 3 avril 2014, relative au rapprochement des dispositions législatives, réglementaires et administratives des États membres en matière de fabrication, de présentation et de vente des produits du tabac et des produits connexes, et abrogeant la directive 2001/37/CE (2).

Met het onderhavige beroep vordert verzoekster de nietigverklaring van beschikking C (2014) 2155 final van de Commissie van 27 maart 2014, waarbij aan Teva Generics een vergunning voor het in de handel brengen van het geneesmiddel voor menselijk gebruik „Zoledronic acid Teva Generics — Zoledronic Acid” is verleend.
Par son recours, la partie requérante conclut qu’il plaise au Tribunal d’annuler la décision d’exécution de la Commission C(2014)2155 (final) du 27 mars 2014 portant autorisation de mise sur le marché du médicament à usage humain «Zoledronic acid Teva Generics — acide zolédronique» accordée à Teva Generics B.V.

Het onderzoek van het onderhavige beroep dient derhalve enkel te worden voortgezet indien de verzoekende partijen, in geval van vernietiging van de artikelen 10, 3°, en 13 van de wet van 10 juli 2016, alsnog zouden doen blijken van hun belang.
L'examen du présent recours devra dès lors uniquement être poursuivi si les parties requérantes justifient encore de leur intérêt, en cas d'annulation des articles 10, 3°, et 13 de la loi du 10 juillet 2016.

Die opheffing ontslaat het Hof evenwel niet van zijn onderzoek van het onderhavige beroep, aangezien die opheffing slechts voor de toekomst geldt en geen invloed heeft op de in B.2.2 vermelde afwijzing van de burgerlijke partijstelling van de verzoekende partijen.
Cette abrogation ne dispense toutefois pas la Cour d'examiner l'actuel recours, étant donné que cette abrogation ne vaut que pour l'avenir et n'a aucune incidence sur le rejet de la constitution de partie civile des parties requérantes, mentionné au B.2.2.

Bij zijn arrest nr. 34/2015 van 12 maart 2015, in antwoord op de prejudiciële vraag gesteld door de Raad van State bij zijn arrest nr. 226.627 van 6 maart 2014 inzake de verzoekende partijen in het onderhavige beroep tot vernietiging, handelend in de hoedanigheid van vertegenwoordigers van hun minderjarige dochter, tegen de stad Brussel en de Franse Gemeenschap, heeft het Hof voor recht gezegd : « In die zin geïnterpreteerd dat zij voor een ouder niet het recht inhouden om op eenvoudig, niet anders gemotiveerd verzoek voor zijn kind een vrijstelling te verkrijgen om het onderricht in een van de erkende godsdiensten of dat in de niet-confessionele zedenleer te volgen, schenden artikel 8 van de wet van 29 mei 1959 tot wijziging van sommige bepalingen van de onderwijswetgeving en artikel 5 van het decreet van de Franse Gemeenschap van 31 maart 1994 houdende bepaling van de neutraliteit van het Gemeenschapsonderwijs, artikel 24 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 19 van de Grondwet en met artikel 2 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens ».
Par son arrêt n° 34/2015, du 12 mars 2015, en réponse à la question préjudicielle posée par le Conseil d'Etat par son arrêt n° 226.627 du 6 mai 2014, en cause des parties requérantes dans le présent recours en annulation agissant en qualité de représentants de leur fille mineure, contre la ville de Bruxelles et la Communauté française, la Cour a dit pour droit : « Interprétés comme n'impliquant pas le droit pour un parent d'obtenir sur simple demande, non autrement motivée, une dispense pour son enfant de suivre l'enseignement d'une des religions reconnues ou celui de la morale non confessionnelle, l'article 8 de la loi du 29 mai 1959 modifiant certaines dispositions de la législation de l'enseignement et l'article 5 du décret de la Communauté française du 31 mars 1994 définissant la neutralité de l'enseignement de la Communauté violent l'article 24 de la Constitution, combiné avec l'article 19 de la Constitution et avec l'article 2 du Premier Protocole additionnel à la Convention européenne des droits de l'homme ».

De verzoekende partij vordert de vernietiging van een arrest van het Hof van Beroep te Brussel van 18 juni 2008 en van een arrest van het Hof van Cassatie van 3 september 2010.
La partie requérante demande l'annulation d'un arrêt de la Cour d'appel de Bruxelles du 18 juin 2008 et d'un arrêt de la Cour de cassation du 3 septembre 2010.