Vertaling van "niet als dusdanig door het openbaar ministerie werd geweerd " (Nederlands → Frans) :

« d) de natuurlijke persoon die een verklaring van benadeelde persoon heeft afgelegd en die niet als dusdanig door het openbaar ministerie werd geweerd wegens ongegrondheid van die verklaring of wegens het ontbreken van enig belang».
« d) la personne physique qui a rempli une déclaration de personne lésée qui n'a pas été écartée par le ministère public en raison de son caractère non-fondé ou pour défaut d'intérêt».

Het werk van de DNA heeft geleid tot een overeenkomstige toename van het aantal gerechtelijke uitspraken en veroordelingen in corruptiezaken op hoog niveau, met name sinds 2010[37]. De efficiëntie van de gerechtelijke procedures en de consistentie en afschrikwekkende werking van uitspraken in corruptiezaken op hoog niveau waren niet in overeenstemming met de vooruitgang die werd geboekt door het openbaar ministerie.
L'efficacité de la DNA a entraîné une forte augmentation des décisions de justice et des condamnations dans des affaires de corruption à haut niveau, en particulier depuis 2010[37]. Toutefois, l'efficacité des procédures judiciaires et la cohérence et le caractère dissuasif des arrêts rendus par les tribunaux dans les affaires de corruption à haut niveau n'ont pas été à la hauteur des progrès accomplis au niveau du ministère public.

Die zwakke punten zouden moeten worden geanalyseerd en gecorrigeerd. Het openbaar ministerie heeft in die zaken niet systematisch een onderzoek ingesteld naar de betrokken magistraten en ook het feit dat er geen strafrechtelijke vervolging werd ingesteld, zou moeten worden aangepakt.
Il y aurait également lieu de se pencher sur l'absence de suivi pénal, le ministère public n'ayant pas enquêté systématiquement sur les magistrats concernés dans ces affaires.

Ingevolge arrest nr. 196/2006 van 13 december 2006 van het Grondwettelijk Hof moeten twee bepalingen van de wet van 1 augustus 1985 houdende fiscale en andere bepalingen worden gewijzigd, teneinde slachtoffers die gekozen hebben voor de burgerlijke procedure wanneer de strafvordering niet werd uitgeoefend dan wel door het openbaar ministerie werd geseponeerd, in staat te stellen een verzoek om hulp in te dienen bij de Commissie voor financiële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden en aan de occasionele redders.
À la suite de l'arrêt (nº 196/2006) rendu le 13 décembre 2006 par la Cour Constitutionnelle, deux dispositions de la loi du 1 août 1985 portant des mesures fiscales et autres doivent être modifiées afin de permettre à la victime qui a choisi de recourir à la procédure civile lorsque l'action publique n'a pas été exercée ou a été classée sans suite par le ministère public, d'introduire une demande d'aide auprès de la commission pour l'aide aux victimes d'actes intentionnels de violence et aux sauveteurs occasionnels.

« Schendt artikel 162bis, tweede lid, van het Wetboek van strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre de burgerlijke partij, die niet het initiatief tot vervolging heeft genomen en die hoger beroep instelt tegen een vonnis waarbij haar vordering onontvankelijk wordt verklaard nadat de beklaagde op de strafvordering werd veroordeeld, niet tot de rechtsplegingsvergoeding kan worden veroordeeld indien zij in hoger beroep in het ongelijk wordt gesteld, aangezien het Grondwettelijk Hof bij het arrest nr. 113/2016 van 22 september 2016 voor recht heeft gezegd dat artikel 162bis, tweede lid, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, in zoverre het de strafrechter niet toestaat aan de vrijgesproken beklaagde en aan de burgerrechtelijk aansprakelijke een rechtsplegingsvergoeding in hoger beroep toe te kennen ten laste van de in het ongelijk gestelde burgerlijke partij die, bij ontstentenis van enig beroep van het openbaar ministerie, hoger beroep heeft ingesteld tegen een vrijsprekend vonnis dat is gewezen op een door het openbaar ministerie ingestelde vordering ? ».
« L'article 162bis, alinéa 2, du Code d'instruction criminelle viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution dans la mesure où la partie civile, qui n'a pas pris l'initiative de la poursuite et qui interjette appel d'un jugement déclarant sa demande irrecevable après avoir condamné le prévenu sur l'action publique, ne peut être condamnée à l'indemnité de procédure si elle succombe en degré d'appel, dès lors que par arrêt n° 113/2016 du 22 septembre 2016, la Cour constitutionnelle a dit pour droit que l'article 162bis, alinéa 2, viole les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce qu'il ne permet pas au juge répressif d'accorder au prévenu acquitté et au civilement responsable une indemnité de procédure d'appel à charge de la partie civile succombante qui, en l'absence de tout recours du ministère public, a interjeté appel d'un jugement d'acquittement statuant sur une action intentée par le ministère public ? ».

De in het geding zijnde bepaling, die ten gunste van de beklaagde een rechtsplegingsvergoeding ten laste legt van de burgerlijke partij die een vordering instelt door middel van een rechtstreekse dagvaarding, zonder ze ten laste te leggen van de burgerlijke partij die, zonder daarin te worden voorafgegaan of gevolgd door het openbaar ministerie noch door de beklaagde, hoger beroep instelt tegen een vonnis waarbij haar vordering onontvankelijk wordt verklaard nadat de beklaagde op de strafvordering werd veroordeeld, is niet redelijk verantwoord.
La disposition en cause qui met à charge de la partie civile qui introduit une action par citation directe une indemnité de procédure au bénéfice du prévenu, sans la mettre à charge de la partie civile qui, sans être précédée ou suivie à cet égard ni par le ministère public ni par le prévenu, interjette appel d'un jugement déclarant sa demande irrecevable après avoir condamné le prévenu sur l'action publique, n'est pas raisonnablement justifiée.

II. Schendt artikel 20, tweede lid van de Voorafgaande Titel van het wetboek van strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet door te bepalen dat de strafvordering toch nog verder kan worden uitgeoefend tegenover een rechtspersoon die zijn rechtspersoonlijkheid heeft verloren op één van de wijzen bepaald in artikel 20, eerste lid van de Voorafgaande Titel van het wetboek van strafvordering, én dit zonder dat bewijs moet worden geleverd dat dit verlies van de rechtspersoonlijkheid tot doel heeft om te ontsnappen aan de vervolging, wanneer dit verlies van rechtspersoonlijkheid zich pas voordoet nadat de rechtspersoon overeenkomstig artikel 61bis van het wetboek van strafvordering door de onderzoeksrechter in verdenking is gesteld, terwijl de strafvordering zonder dergelijk bewijs dat het verlies van de rechtspersoonlijkheid tot doel heeft om te ontsnappen aan de vervolging, niet meer kan worden uitgeoefend tegenover een rechtspersoon die ook zijn rechtspersoonlijkheid heeft verloren op dezelfde wijze, én dit verlies van rechtspersoonlijkheid zich ook pas voordoet nadat : - er tegen de rechtspersoon een nominatieve vordering tot gerechtelijk onderzoek [...] werd genomen door het openbaar ministerie; - er tegen de rechtspersoon een nominatieve klacht met burgerlijke partijstelling werd gedaan; - de rechtspersoon door de raadkamer werd verwezen naar de correctionele rechtbank, en dit zonder in verdenking te zijn gesteld door de onderzoeksrechter; - deze rechtspersoon door het openbaar ministerie of door de burgerlijke partij rechtstreeks werd gedaagd voor de strafrechter ten gronde ?
II. L'article 20, alinéa 2, du titre préliminaire du Code de procédure pénale viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'il prévoit que l'action publique pourra encore être exercée ultérieurement à l'égard d'une personne morale qui a perdu sa personnalité juridique d'une des manières visées à l'article 20, alinéa 1, du titre préliminaire du Code de procédure pénale, et ce sans qu'il doive être prouvé que cette perte de la personnalité juridique a pour but d'échapper aux poursuites, si la perte de la personnalité juridique n'a lieu qu'après que la personne morale a été inculpée par le juge d'instruction conformément à l'article 61bis du Code d'instruction criminelle, alors que l'action publique sans pareille preuve que la perte de la personnalité juridique a pour but d'échapper aux poursuites, ne peut plus être exercée à l'égard d'une personne morale qui a également perdu sa personnalité juridique de la même manière, et que cette perte de la personnalité juridique ne se produit également qu'après : - que le ministère public a introduit contre la personne morale une demande nominative d'ouverture d'une instruction judiciaire; - qu'une plainte nominative avec constitution de partie civile a été déposée contre la personne morale; - que la personne morale a été renvoyée par la chambre du conseil devant le tribunal correctionnel, et ce sans avoir été inculpée par le juge d'instruction; - que cette personne morale a été directement citée à comparaître devant le juge pénal du fond par le ministère public ou la partie civile ?

Dat zoiets niet kan, werd nog onlangs door het Hof van Cassatie aan het openbaar ministerie duidelijk gemaakt in een arrest van 22 oktober 1998, dat door de krant Le Soir van 24 en 25 december 1998 onder de volgende kop werd samengevat « Les psys ne sont pas des substituts des policiers » en waarbij werd opgemerkt dat « La Cour de cassation rappelle finalement un principe démocratique trop souvent oublié : il ne faut pas confondre trouble de l'ordre public avec trouble psychique ».
La Cour de cassation a eu récemment à rappeler cette interdiction au ministère public dans un arrêt du 22 octobre 1998 dont le journal « Le Soir » des 24-25 décembre 1998 a résumé l'arrêt sous le titre « Les psys ne sont pas des subsituts des policiers » en précisant que « la Cour de cassation rappelle finalement un principe démocratique trop souvent oublié : il ne faut pas confondre trouble de l'ordre public avec trouble psychique ».

De procedure bepaald in artikel 176, eerste lid, kan, inzonderheid wat het kiezen van woonplaats betreft, niet als dusdanig gelden ten aanzien van het verzet door het openbaar ministerie.
La procédure prévue à l'article 176, alinéa 1 , n'est pas, notamment en ce qui concerne l'élection de domicile, transposable, telle qu'elle est, à l'opposition formée par le ministère public.