Vertaling van "motivering niet blijkt " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: Deze categorie verschilt van andere in zoverre dat zij stoornissen omvat die niet alleen kunnen worden geïdentificeerd op grond van symptomen en verloop, maar ook van het bestaan van twee oorzakelijke factoren: een buitengewoon ingrijpende levensgebeurtenis die een acute stressreactie geeft of een belangrijke verandering in het leven leidend tot aanhoudend onaangename omstandigheden die resulteren in een aanpassingsstoornis. Hoewel minder ernstige psychosociale stress ('life events') het begin kan verhaasten of kan bijdragen aan het voorkomen van een zeer ruime reeks stoornissen die elders in dit hoofdstuk zijn geclassificeerd, is het etiologisch belang ervan niet altijd duidelijk en blijkt dit in alle gevallen afhankelijk te zijn van individuele, vaak idiosyncratische, kwetsbaarheid, d.w.z. de levensgebeurtenissen zijn noodzakelijk noch voldoende om het optreden en de vorm van de stoornis te verklaren. De stoornissen die hier bijeen zijn gebracht daarentegen, denkt men altijd te ontstaan als een direct gevolg van acute ernstige stress of aanhoudend trauma. De stressveroorzakende gebeurtenissen of aanhoudend-onaangename omstandigheden zijn de primaire- en overwegend causale factor en de stoornis zou niet zijn opgetreden zonder de inwerking ervan. De stoornissen in deze sectie kunnen aldus worden beschouwd als onaangepaste antwoorden op ernstige of aanhoudende stress, in zoverre dat ze interfereren met succesvolle 'coping'-mechanismen en daarom tot problemen in het sociaal functioneren leiden.
Définition: Cette catégorie est différente des autres dans la mesure où sa Définition: ne repose pas exclusivement sur les symptomes et l'évolution, mais également sur l'un ou l'autre des deux facteurs étiologiques suivants: un événement particulièrement stressant entraînant une réaction aiguë à un facteur de stress, ou un changement particulièrement marquant dans la vie du sujet, comportant des conséquences désagréables et durables et aboutissant à un trouble de l'adaptation. Des facteurs de stress psychosociaux relativement peu sévères parmi les événements de la vie ( life events ) peuvent précipiter la survenue ou influencer le tableau clinique d'un grand nombre de troubles classés ailleurs dans ce chapitre, mais il n'est pas toujours possible de leur attribuer un rôle étiologique, d'autant plus qu'il faut prendre en considération des facteurs de vulnérabilité, souvent idiosyncrasiques, propres à chaque individu. En d'autres termes, ces événements de la vie ne sont ni nécessaires ni suffisants pour expliquer la survenue et la nature du trouble observé. En revanche, on admet que les troubles réunis dans cette catégorie sont toujours la conséquence directe d'un facteur de stress aigu important ou d'un traumatisme persistant. Les événements stressants ou les circonstances pénibles persistantes constituent le facteur causal primaire et essentiel, en l'absence duquel le trouble ne serait pas survenu. Les troubles réunis dans ce chapitre peuvent ainsi être considérés comme des réponses inadaptées à un facteur de stress sévère ou persistant dans la mesure où ils interfèrent avec des mécanismes adaptatifs efficaces et conduisent ainsi à des problèmes dans la fonction sociale.

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Nog een ander lid wijst erop dat de echte motivering niet blijkt uit het verslag van de Kamer; er zijn immers tal van amendementen ingediend gaande van het weglaten van het artikel tot de verhoging van het aantal parketmagistraten; deze amendementen zijn alle verworpen en de uiteindelijke conclusie is het amendement van de heer Beaufays.
Un autre membre souligne que le rapport de la Chambre ne dit rien de la motivation exacte. En effet, l'on a déposé bien des amendements, les uns visant à supprimer l'article en question, les autres visant à augmenter le nombre de magistrats du parquet; ces amendements ont tous été rejetés et l'amendement de M. Beaufays en est la résultante.

Uit de verwijzingsbeslissing en de motivering ervan blijkt dat de verwijzende rechter, zoals de Ministerraad suggereert, van het Hof wenst te vernemen of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat de erin bepaalde omzettingsprocedure niet kan worden aangewend om een in het buitenland uitgesproken vrijheidsbenemende straf om te zetten in een geldboete.
Il ressort de la décision de renvoi et de sa motivation que le juge a quo, comme le suggère le Conseil des ministres, souhaite interroger la Cour sur la question de savoir si la disposition en cause est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que la procédure de commutation qu'elle prévoit ne peut être utilisée pour convertir une peine privative de liberté prononcée à l'étranger en une amende.

Uit de motivering van de verwijzingsbeslissing blijkt dat aan het Hof een vraag wordt gesteld over de bestaanbaarheid, met artikel 29bis van de wet van 21 november 1989 « betreffende de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen », van artikel 25, 3°, b), van de bijlage bij het koninklijk besluit van 14 december 1992 « betreffende de modelovereenkomst voor de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen » dat bepaalt : « 3° De maatschappij heeft een recht van verhaal op de verzekeringnemer en, indien daartoe grond bestaat, op de verzekerde die niet de verzekeringnemer is : [...] b) wanneer, op het ogenblik van het schadegeval, het rijtuig bestuurd wordt door een persoon die niet voldoet aan de voorwaarden die de Belgische wet en reglementen voorschrijven om dat rijtuig te besturen, bijvoorbeeld door een persoon die de vereiste minimumleeftijd niet bereikt heeft, door een persoon die geen rijbewijs heeft of door een persoon die van het recht tot sturen vervallen verklaard is.
Il ressort de la motivation de la décision de renvoi que la Cour est interrogée sur la compatibilité, avec l'article 29bis de la loi du 21 novembre 1989 « relative à l'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs », de l'article 25, 3°, b), de l'annexe de l'arrêté royal du 14 décembre 1992 « relatif au contrat type d'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs » qui dispose : « 3° La compagnie a un droit de recours contre le preneur d'assurance et, s'il y a lieu, contre l'assuré autre que le preneur d'assurance : [...] b) lorsque, au moment du sinistre, le véhicule est conduit par une personne ne satisfaisant pas aux conditions prescrites par la loi et les règlements belges pour pouvoir conduire ce véhicule, par exemple par une personne n'ayant pas atteint l'âge minimum requis, par une personne n'étant pas titulaire d'un permis de conduire ou par une personne déchue du droit de conduire.

Vastgesteld werd dat vaak vele ­ soms alle ­ rechtsgronden werden omcirkeld en dat in de verantwoording (motivering) niet meer teruggekomen wordt op de rechtsgrond (« het verhaal is ongeloofwaardig ») zodat het verband met de in de wet vermelde rechtsgrond niet meer blijkt uit de concrete motivatie.
L'on a constaté que les fonctionnaires entouraient souvent de nombreux fondements juridiques ­ parfois même tous ­ et qu'il n'en était plus question dans la motivation (« l'histoire est peu vraisemblable »), de sorte que le rapport avec le fondement juridique mentionné dans la loi ne ressort plus de la motivation concrète.

F. overwegende dat uit het jaarverslag 2012 van de vice-gouverneur van Brussel-Hoofdstad blijkt dat deze een aanzienlijk deel van de onwettige aanstellingen van de Brusselse plaatselijke besturen niet heeft geschorst, met als motivering dat het om tewerkstellingen van zeer korte duur gaat om de continuïteit van de dienst te verzekeren;
F. considérant qu'il ressort du rapport annuel 2012 du vice-gouverneur de Bruxelles-Capitale que ce dernier n'a pas suspendu de nombreuses désignations illégales émanant des administrations locales bruxelloises au motif qu'elles concernaient des engagements à durée très limitée pour assurer la continuité du service;

Opdat ook alle bij het proces betrokken partijen zouden op de hoogte zijn van het hoe en waarom van het door de minister gegeven bevel, wordt bepaald dat een kopie van dat bevel en de motivering ervan bij de processtukken worden gevoegd, tenzij dat in het belang van de openbare orde en de Staat niet opportuun blijkt te zijn.
Pour que toutes les parties au procès puissent être informées du pourquoi et du comment de l'ordre donné par le ministre, l'article dispose qu'une copie de l'ordre et de sa justification doit être jointe aux pièces du procès, sauf si cela s'avère inopportun dans l'intérêt de l'ordre public et de l'État.

Ten slotte is het Gerecht de motiveringsplicht krachtens artikel 81 van zijn Reglement voor de procesvoering junctis de artikelen 36 en 53, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie niet nagekomen, doordat uit de motivering van het bestreden arrest niet blijkt dat het Gerecht rekwirantes argument betreffende de niet-ontvankelijkheid van forfaitaire financiële correcties (eerste onderdeel van het tweede middel) heeft onderzocht, noch op grond van welke overwegingen het Gerecht dit argument heeft afgewezen.
Quatrième moyen: enfin, le Tribunal a violé l’obligation de motivation qui lui incombe en vertu des dispositions de l’article 81 de son règlement de procédure et des articles 36 et 53, premier alinéa, du statut de la Cour de justice de l’Union européenne, étant donné qu’il ne ressort pas des motifs de l’arrêt attaqué que le Tribunal a examiné l’argument de la requérante sur le caractère illégal des corrections financières forfaitaires (première branche du deuxième moyen de la requête), de même qu’il n’est pas possible de déterminer les considérations qui ont amené le Tribunal à rejeter cet argument.

Uit de motivering van de verwijzingsbeslissing blijkt dat het Hof wordt verzocht zich uit te spreken over de bestaanbaarheid van artikel 1022, vierde lid, van het Gerechtelijk Wetboek met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 23, derde lid, 2°, van de Grondwet en met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, in zoverre de in het geding zijnde bepaling de begunstigden van de juridische tweedelijnsbijstand die een vermindering van de rechtsplegingsvergoeding tot onder het door de Koning vastgestelde minimum kunnen verkrijgen en de personen die, aangezien zij het voordeel van de juridische tweedelijnsbijstand niet hebben aangevraagd terwijl hun financiële situatie hen in staat zou stellen die bijstand wel te verkrijgen, een dergelijke vermindering niet zouden kunnen genieten, verschillend zou behandelen.
Il ressort de la motivation de la décision de renvoi que la Cour est invitée à statuer sur la compatibilité de l'article 1022, alinéa 4, du Code judiciaire avec les articles 10 et 11 de la Constitution, lus isolément ou en combinaison avec l'article 23, alinéa 3, 2°, de la Constitution et avec l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce que la disposition en cause traiterait de manière différente les bénéficiaires de l'aide juridique de deuxième ligne qui peuvent obtenir une réduction de l'indemnité de procédure en dessous du minimum prévu par le Roi et les personnes qui, n'ayant pas demandé le bénéfice de l'aide juridique de deuxième ligne alors que leur situation financière leur permettrait de l'obtenir, ne pourraient pas bénéficier d'une telle réduction.

Uit de eerste prejudiciële vraag en uit de motivering van het verwijzend vonnis blijkt dat de vraag is of het voormelde artikel 97, eerste lid, tweede zin, een discriminerende behandeling inhoudt van de zorgverstrekkers die het beoogt, aan wie een goederenberoving zou worden opgelegd ter waarde van de onterecht aan een rechthebbende toegekende prestaties, wanneer het niet verschuldigd zijn van die toekenning voortvloeit uit het feit dat zij niet de kwalificatie zouden hebben om die zorg te verstrekken of wanneer zij bedrog of een fout zouden hebben begaan, terwijl de administratie en de rechter aan de andere rechtsonderhorigen sancties kunnen opleggen die « aanpasbaar [zijn], overeenkomstig de beginselen en de gebruiken inzake de personalisering van de niet-privaatrechtelijke straffen ».
Il ressort de la première question préjudicielle et de la motivation du jugement a quo que le problème est de savoir si l'article 97 précité, alinéa 1, deuxième phrase, traite de manière discriminatoire les dispensateurs de soins qu'il vise, auxquels une privation de biens, représentant la valeur de prestations octroyées indûment à un bénéficiaire, serait imposée lorsque le caractère indu de cet octroi résulte de ce qu'ils n'auraient pas qualité pour dispenser ces soins ou lorsqu'ils auraient commis une fraude ou une erreur, alors qu'aux autres justiciables l'administration et le juge peuvent imposer des sanctions « modulable[s] [ . ], conformément aux principes et aux coutumes de la personnalisation des peines en droit non privé ».