Traduction de «memorie van toelichting naar andere wetteksten waarin hetzelfde probleem » (Néerlandais → Français) :

Inzake de reglementerende bevoegdheid verwijst de memorie van toelichting naar andere wetteksten waarin hetzelfde probleem zich voordeed na een advies van de Raad van State. In die gevallen heeft de wetgever besloten dat dit soort overdracht van bevoegdheden gewoon kan worden toegestaan voor zaken met een financieel karakter.
En ce qui concerne la question du pouvoir réglementaire, l'exposé des motifs fait référence à d'autres législations dans lesquelles le même problème s'est posé après un avis du Conseil d'État et où le législateur a considéré qu'il était normal de permettre ce type de transfert de compétences en ce qui concerne des éléments à caractère financier.

In de memorie van toelichting bij het wetsontwerp houdende sociale en diverse bepalingen is met betrekking tot die bepaling vermeld : « Krachtens artikel 46 van de arbeidsongevallenwet van 10 april 1971 geniet de werkgever een immuniteit van burgerlijke aansprakelijkheid voor de arbeidsongevallen die door zijn fout of door de fout van zijn aangestelden of lasthebbers zijn veroorzaakt. Deze immuniteit is het logisch gevolg van het forfaitair karakter van de schadeloosstelling inzake arbeidsongevallen. De wet stelt dat deze immuniteit niet geldt bij opzettelijke fout van de werkgever, zijn lasthebbers of aangestelden. In de beroepsziektenregeling geldt een gelijkaardig beginsel. Daar stelt de wet echter de zwaarwichtige fout van de werkgever inzake arbeidsveiligheid en hygiëne met een opzettelijke fout gelijk. Het doel van deze wet is die gelijkstelling ook inzake arbeidsongevallen door te trekken. Inzake beroepsziekten wordt de zwaarwichtige fout niet in abstracto gedefinieerd : men verwijst naar een schriftelijke verwittiging door de ambtenaren van de bevoegde inspectiediensten. Er wordt voorgesteld hetzelfde criterium ook inzake arbeidsongevallen te hanteren, maar daaraan nog het begrip zwaarwichtige tekortkoming toe te voegen. Het begrip arbeidsongeval is immers ruimer dan het begrip beroepsziekte, en het is niet de bedoeling de werkgever burgerlijk aansprakelijk te stellen voor lichte fouten, ook wanneer zij door de inspectiediensten werden gesignaleerd. Een andere keuze zou trouwens de inspectiediensten kunnen aanzetten geen proces-verbaal meer te maken bij niet ernstige gevallen, hetgeen ook niet de bedoeling is. [...] Het gevaar waarop deze diensten wijzen kan van uiteenlopende aard zijn, net zoals het begrip arbeidsongeval uiteenlopende toestanden betreft.
Dans l'exposé des motifs du projet de loi portant des dispositions sociales et diverses cette disposition est commentée de la manière suivante : « En vertu de l'article 46 de la loi de 10 avril 1971 sur les accidents du travail, l'employeur bénéficie d'une immunité de responsabilité civile pour les accidents du travail survenus par sa faute ou celle d'un de ses préposés ou mandataires. Cette immunité est la conséquence logique du caractère forfaitaire de la réparation des accidents du travail. La loi précise que cette immunité ne joue pas en cas de faute intentionnelle de l'employeur, de ses préposés ou de ses mandataires. Dans le régime des maladies professionnelles, la loi consacre un principe semblable. Elle assimile cependant à la faute intentionnelle de l'employeur la faute lourde en matière de sécurité et d'hygiène du travail. Le but de la présente loi est d'étendre cette assimilation au régime des accidents du travail. En matière de maladie professionnelle, la faute lourde n'est pas définie abstraitement, mais par référence à un avertissement écrit notifié par un fonctionnaire des services d'inspection compétents. Il est proposé de se référer également à ce critère en matière d'accident du travail mais d'ajouter en outre la notion de manquement grave. La notion d'accident du travail est en effet plus large que celle de maladie professionnelle, et il n'entre pas dans l'intention de la proposition de déclarer l'employeur civilement responsable de fautes bénignes, mêmes signalées par les services d'inspection. Le choix contraire pourrait d'ailleurs dissuader les services d'inspection de dresser procès-verbal dans des cas bénins, ce qui n'est pas le but recherché. [...] Le danger relevé par ces services peut être très divers, à la mesure de la notion d'accident du travail.

De bestreden maatregel wordt in de memorie van toelichting als volgt verantwoord : « Naar het voorbeeld van andere bevoegdheidsniveaus is het primordiaal dat de leidende ambtenaren van een plaatselijke gemeenschap worden onderworpen aan een verplichte evaluatie. [...] Die wordt uitgevoerd door een college van evaluatoren bestaande uit leden van het college, samen met ' gelijken ' en, eventueel, een externe deskundige. De evaluatie zal met name betrekking hebben op de verwezenlijking van de in de doelstellingenovereenkomst gepreciseerde doelstellingen, wat de directeur-generaal betreft, op de wijze waarop zij zijn bereikt en vooral op de competenties die zijn aangewend om daartoe te komen. Alle debatten, alsook de door alle leden van het evaluatiecollege geformuleerde standpunten zullen worden opgenomen in het proces-verbaal. Bijzondere aandacht zal worden geschonken aan de eventuele onverenigbaarheden bij de ' gelijken ' die ertoe worden gebracht het college van evaluatoren samen te stellen. Die laatstgenoemden zouden werkzaam moeten zijn of zijn geweest in structuren met een belang dat vergelijkbaar is met dat van die waarin de geëvalueerde wettelijke graad werkzaam is. Er wordt een nieuwe classificatie opgemaakt. Een wettelijke graad zal aldus, in geval van een uitstekende evaluatie, een financiële bonus kunnen krijgen die gelijkwaardig is aan een jaarlijkse verhoging. In geval van twee opeenvolgende ongunstige evaluaties zal de procedure van beroepsongeschiktheid kunnen worden uitgevoerd » (Parl. St., Waals Parlement, 2012-2013, nr. 744/1, p. 3).
La mesure attaquée est justifiée dans l'exposé des motifs de la manière suivante : « A l'instar d'autres niveaux de pouvoir, il était primordial que les fonctionnaires dirigeants d'une collectivité locale soient soumis à une évaluation obligatoire. [...] Elle est effectuée par un collège d'évaluateurs composé des membres du collège accompagnés de ' pairs ' et, éventuellement, d'un expert externe. L'évaluation portera notamment sur la réalisation des objectifs précisés, s'agissant du directeur général, dans le contrat d'objectifs, la manière dont ils ont été atteints, et surtout, sur les compétences mises en oeuvre pour y parvenir. L'ensemble des débats ainsi que les positions exprimées par chacun des membres du collège d'évaluation seront portés au procès-verbal. Une attention particulière sera portée aux éventuelles incompatibilités dont seraient frappés les ' pairs ' amenés à composer le collège d'évaluateurs. Il conviendra que ces derniers exercent ou aient exercé dans des structures d'importance similaire à celle où oeuvre le grade légal évalué. Une nouvelle classification est opérée. Ainsi, un grade légal pourra, en cas d'évaluation excellente, se voir attribuer une bonification financière équivalente à une augmentation annuelle. En cas de deux évaluations défavorables successives, la procédure d'inaptitude professionnelle pourra être mise en oeuvre » (Doc. parl., Parlement wallon, 2012-2013, n° 744/1, p. 3).

Een lid verwijst naar de memorie van toelichting bij het wetsontwerp dat in de Kamer van volksvertegenwoordigers werd ingediend, en meer in het bijzonder naar de rubriek « Ziekenhuizen » (Stuk Kamer, 97/98, nr. 1722/1, blz. 37), waarin wordt gesproken over « samenwerkingsverbanden tussen ziekenhuizen en diensten voor andere domeinen dan louter verzorgingsdomeinen ».
Un membre se réfère à l'exposé des motifs du projet de loi déposé à la Chambre des représentants, et plus précisement à la rubrique « Hôpitaux » (do c. Chambre, 97/98, nº 1722/1, p. 37), qui parle d'accords de coopération entre les hôpitaux et des services relevant de domaines autres que purement des soins de santé.

De heer De Groote verwijst eveneens naar het advies van de Raad van State waarin wordt gesteld dat volgens de memorie van toelichting het toepassingsgebied van het Akkoord wordt uitgebreid tot alle belastingen geheven ten behoeve van de gewesten en gemeenschappen, maar dat de betrokken overheden een andere lezing hebben van het Akkoord (stuk Senaat, nr. 5-2255/1, blz. 37).
M. De Groote renvoie lui aussi à l'avis du Conseil d'État, qui précise que le champ d'application de l'Accord sera étendu, d'après l'exposé des motifs, à tous les impôts perçus pour le compte des régions et communautés mais que les autorités concernées ont une autre lecture de l'accord (do c. Sénat, nº 5-2255/1, p. 37).

De repressieve bedoeling ervan, die niet wordt aangetast door de vereenvoudigde procedure waarbij ze zijn opgelegd, verleent die tuchtstraffen daarom nog niet het karakter van strafrechtelijke sanctie : hoewel artikel 44 van de wet van 14 januari 1975, waarbij artikel 24 van de wet van 15 juni 1899 houdende titel I van het Wetboek van Militaire Strafvordering wordt gewijzigd, het het strafgerecht mogelijk maakt de verdachte militair naar diens korpscommandant te verwijzen, wanneer een misdrijf weinig ernstig schijnt te zijn, heeft het Hof van Cassatie beslist dat de korpscommandant in dat verband volledig onafhankelijk is en de commentaar die in de memorie van toelichting van de wet van 14 januari 1975 bij artikel 43 wordt gegeven, bevestigt dat de tuchtstraf van een andere orde is dan de strafrechtelijke sanctie; de zorg die daarin duidelijk wordt uitgedrukt om niet tweemaal te straffen wegens dezelfde feiten bevestigt dat, ongeacht de context waarin ze zich bevinden, maatregelen van « lichte tucht » sancties zijn.
Leur but répressif, qui n'est pas entamé par la procédure simplifiée par laquelle elles sont infligées, ne leur confère pas pour autant le caractère de sanction pénale : s'il est vrai que l'article 44 de la loi du 14 janvier 1975, modifiant l'article 24 de la loi du 15 juin 1899 comprenant le titre Ier du Code de procédure pénale militaire, permet à la juridiction pénale de renvoyer le prévenu militaire à son chef de corps lorsque l'infraction paraît présenter peu de gravité, la Cour de cassation a décidé que le chef de corps disposait dans ce cadre d'une complète indépendance et le commentaire que donne de l'article 43 l'exposé des motifs de la loi du 14 janvier 1975 confirme que la punition disciplinaire est d'un ordre différent de celui de la sanction pénale; le souci qui y est clairement manifesté de ne pas punir deux fois en raison des mêmes faits confirme que, quel que soit le contexte dans lequel elles se situent, les mesures de « petite discipline » sont des sanctions.