Vertaling van "idem-regel geen echte draagwijdte heeft " (Nederlands → Frans) :

Daaruit vloeit voort dat de in artikel 4 van het wetsontwerp opgenomen non bis in idem-regel geen echte draagwijdte heeft, alsook dat de voorwaarden waaronder de gewesten hun normatieve bevoegdheid uitoefenen hoe dan ook op zich moeten volstaan om de mogelijkheid op dubbele belastingen uit te sluiten.
Il s'ensuit que la règle non bis in idem qui fait l'objet de l'article 4 du projet est sans portée réelle et qu'il faut que les conditions d'exercice par les régions de leur pouvoir normatif excluent par elles-mêmes la possibilité d'instaurer des doubles impositions.

De conclusie is dan ook dat het ontwerp, geen enkele thans geldende regel wijzigt, en dat, aangezien het dan ook uitsluitend een louter formele, en geen juridische draagwijdte heeft, de terugwerking zinloos is en achterwege gelaten moet worden.
En conclusion, le projet ne modifie aucune règle actuellement applicable et comme il n'a dès lors de portée effective que purement formelle, et non juridique, la rétroactivité est inutile et doit être omise.

De regel dat de assemblee door de voorzitter wordt vertegenwoordigd, heeft geen algemene draagwijdte en geldt alleen voor het optreden in rechte.
La règle selon laquelle l'assemblée est représentée par son président n'a pas de portée générale et ne vaut que pour les actions en justice.

In het moderne internationaal burgerlijk recht is iedere nationale wetgever realistisch genoeg om te beseffen dat het geen zin meer heeft een universele draagwijdte te willen verlenen aan zijn regels.
En droit civil international moderne, par souci de réalisme, plus aucun législateur national n'aspire à ce que ses règles aient une portée universelle.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft eveneens geoordeeld : « 89. Gelet op hetgeen voorafgaat, sluit het Hof niet uit dat maatregelen die worden genomen door de wetgever, administratieve overheden of rechtscolleges na de uitspraak van een definitieve straf of gedurende de uitvoering ervan, kunnen leiden tot een herdefiniëring of een wijziging van de draagwijdte van de ' straf ' die is opgelegd door de rechter die ze heeft uitgesproken. In dat geval is het Hof van mening dat de maatregelen in kwestie moeten vallen onder het verbod van de retroactiviteit van de straffen, zoals verankerd in artikel 7.1 in fine van het Verdrag. Zo niet zouden de Staten vrij zijn om - bijvoorbeeld door de wet te wijzigen of de vastgestelde regels opnieuw te interpreteren - maatregelen aan te nemen die de draagwijdte van de opgelegde straf op retroactieve wijze opnieuw zouden definiëren, in het nadeel van de veroordeelde, terwijl die laatste dat niet kon voorzien op het ogenblik dat het misdrijf is gepleegd of de straf is uitgesproken. In dergelijke omstandigheden zou artikel 7.1 geen nuttig effect hebben voor de veroordeelden ten aanzien van wie de draagwijdte van de straf a posteriori zou zijn gewijzigd, in hun nadeel. Het Hof preciseert dat dergelijke wijzigingen moeten worden onderscheiden van die welke kunnen worden aangebracht in de strafuitvoeringsmodaliteiten, die niet vallen onder het toepassingsgebied van artikel 7.1 in fine. 90. Om zich uit te spreken over de vraag of een maatregel die is genomen tijdens de tenuitvoerlegging van een straf uitsluitend betrekking heeft op de uitvoeringsmodaliteiten ervan dan wel daarentegen de draagwijdte ervan aantast, moet het Hof geval per geval nagaan wat de werkelijke gevolgen van de opgelegde ' straf ' waren in het interne recht in de beschouwde periode of, met andere woorden, wat de intrinsieke aard ervan was. Daarbij moet het met name rekening houden met het interne recht in zijn geheel en met de wijze waarop het in die tijd ...
La Cour européenne des droits de l'homme a également jugé : « 89. Au vu de ce qui précède, la Cour n'exclut pas que des mesures prises par le législateur, des autorités administratives ou des juridictions après le prononcé d'une peine définitive ou pendant l'exécution de celle-ci puissent conduire à une redéfinition ou à une modification de la portée de la ' peine ' infligée par le juge qui l'a prononcée. En pareil cas, la Cour estime que les mesures en question doivent tomber sous le coup de l'interdiction de la rétroactivité des peines consacrée par l'article 7, § 1 in fine de la Convention. S'il en allait différemment, les Etats seraient libres d'adopter - par exemple en modifiant la loi ou en réinterprétant des règles établies - des mesures qui redéfiniraient rétroactivement et au détriment du condamné la portée de la peine infligée, alors même que celui-ci ne pouvait le prévoir au moment de la commission de l'infraction ou du prononcé de la peine. Dans de telles conditions, l'article 7, § 1, se verrait privé d'effet utile pour les condamnés dont la portée de la peine aurait été modifiée a posteriori, et à leur détriment. La Cour précise que pareilles modifications doivent être distinguées de celles qui peuvent être apportées aux modalités d'exécution de la peine, lesquelles ne relèvent pas du champ d'application de l'article 7, § 1 in fine. 90. Pour se prononcer sur la question de savoir si une mesure prise pendant l'exécution d'une peine porte uniquement sur les modalités d'exécution de celle-ci ou en affecte au contraire la portée, la Cour doit rechercher au cas par cas ce que la ' peine ' infligée impliquait réellement en droit interne à l'époque considérée ou, en d'autres termes, quelle en était la nature intrinsèque. Ce faisant, elle doit notamment avoir égard au droit interne dans son ensemble et à la manière dont il était appliqué à cette époque (Kafkaris, précité, § 145) » (CEDH, grande chambre, 21 octobre 2013, Del Río Prada c. Espagne).

Ten slotte zouden zowel de Commissie in de bestreden beschikking als het Gerecht in het bestreden arrest de bedoelingen van rekwirante onjuist hebben opgevat door aan te nemen dat deze laatste een beschikking betreffende een algemene regeling als beschikking betreffende een individueel geval wilde opvatten, en door die vergissing geen aandacht hebben besteed aan het belang dat de elementen die rekwirante voor hen heeft aangedragen, voor de beoordeling van de algemene draagwijdte van de steunregeling kon hebben.
Enfin, tant la Commission dans la décision attaquée que le Tribunal dans l’arrêt contesté ont dénaturé les intentions de la requérante, en lui attribuant la finalité de déplacer sur le plan individuel une décision qui avait comme référence un régime général et, à cause de cette équivoque, ont erronément renoncé à prendre en compte l’impact que les éléments soumis à leur attention par la requérante pouvaient avoir sur l’appréciation de la portée du régime d’aides en termes généraux.

Ten slotte zouden zowel de Commissie in de bestreden beschikking als het Gerecht in het bestreden arrest de bedoelingen van rekwirante onjuist hebben opgevat door aan te nemen dat deze laatste een beschikking betreffende een algemene regeling als beschikking betreffende een individueel geval wilde opvatten, en door die vergissing geen aandacht hebben besteed aan het belang dat de elementen die rekwirante voor hen heeft aangedragen, voor de beoordeling van de algemene draagwijdte van de steunregeling konden hebben.
Enfin, tant la Commission dans la décision attaquée que le Tribunal dans l’arrêt contesté auraient dénaturé les intentions de la requérante, en lui attribuant la finalité de déplacer sur le plan individuel une décision qui avait comme référence un régime général et, à cause de cette équivoque, auraient erronément renoncé à prendre en compte l’impact que les éléments soumis à leur attention par la requérante pouvaient avoir sur l’appréciation de la portée du régime d’aides en termes généraux.

De Raad van State heeft de aangevochten maatregel geschorst en oordeelde daarbij dat het middel dat is afgeleid uit de schending van de regel « non bis in idem » en van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, ernstig is : hij heeft vastgesteld dat na twee beslissingen van 1994 die beide de verzoeker acht dagen zwaar arrest oplegden, hem geen enkel nieuw feit is verweten en dat tot het ontslag van ambtswege is beslist voor het geheel van de feiten die ieder op zich aanleiding hebben gegeven tot een tuchtstraf.
Le Conseil d'Etat a suspendu la mesure attaquée en jugeant sérieux le moyen pris de la violation de la règle « non bis in idem » et des articles 10 et 11 de la Constitution : il a constaté qu'après deux décisions de 1994 infligeant chacune au requérant huit jours d'arrêt de rigueur, aucun fait nouveau ne lui a été reproché et que la démission d'office a ainsi été décidée pour l'ensemble des faits qui, chacun, ont donné lieu à une punition disciplinaire.