Traduction de «hetzelfde verwijzende rechtscollege » (Néerlandais → Français) :

Te dezen heeft, in tegenstelling tot wat de Ministerraad aanvoert, de door de twee verwijzende rechters aan het Hof voorgelegde vergelijking geen betrekking op het verschil tussen de twee soorten geschillenbeslechting, maar op het verschil in behandeling van, enerzijds, de rechtspersonen aan wie sommige bijzondere wetten een vorderingsrecht inzake een collectief belang voor de gewone rechtscolleges toekennen en, anderzijds, de OBFG, die, in de interpretatie die die rechters aan artikel 495 van het Gerechtelijk Wetboek geven, niet zou kunnen beschikken over hetzelfde vorderingsrecht om, zoals de eerstgenoemden, de fundamentele vrijheden van de rechtzoekenden te verdedigen zoals die worden gewaarborgd door de Grondwet en de internationale verdragen die België binden.
En l'espèce, contrairement à ce que soutient le Conseil des ministres, la comparaison soumise à la Cour par les deux juges a quo ne porte pas sur la différence entre les deux contentieux mais sur la différence de traitement entre, d'une part, les personnes morales à qui certaines lois particulières donnent un droit d'action d'intérêt collectif devant les juridictions judiciaires et, d'autre part, l'OBFG qui, dans l'interprétation de l'article 495 du Code judiciaire retenue par ces juges, ne pourrait être titulaire d'un même droit d'action pour défendre, comme les premières, les libertés fondamentales des justiciables garanties par la Constitution et les traités internationaux liant la Belgique.

Het verwijzende rechtscollege vraagt of artikel 144ter, § 5, van het Gerechtelijk Wetboek bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet (eerste prejudiciële vraag) en of artikel 144ter, §§ 1 en 5, van hetzelfde Wetboek bestaanbaar is met artikel 12 van de Grondwet (tweede prejudiciële vraag), in samenhang gelezen met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en met artikel 14 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (derde prejudiciële vraag).
La juridiction a quo demande si l'article 144ter, § 5, du Code judiciaire est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution (première question préjudicielle) et si l'article 144ter, §§ 1 et 5, du même Code est compatible avec l'article 12 de la Constitution (deuxième question préjudicielle), combiné avec l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme et avec l'article 14 du Pacte international relatif aux droits civils et politiques (troisième question préjudicielle).

De prejudiciële vraag is in dezelfde bewoordingen gesteld als het tweede onderdeel van de prejudiciële vraag die hetzelfde verwijzende rechtscollege heeft voorgelegd en waarop het Hof in zijn arrest nr. 48/2009 van 11 maart 2009 als volgt heeft geantwoord :
La question préjudicielle est formulée dans les mêmes termes que la seconde branche de la question préjudicielle que la même juridiction a posée et à laquelle la Cour a répondu comme suit, par son arrêt n° 48/2009 du 11 mars 2009 :

Het verwijzende rechtscollege vraagt of artikel 180, 1°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 (hierna : WIB 1992), in samenhang gelezen met artikel 220, 2°, van hetzelfde Wetboek, bestaanbaar is met de artikelen 10, 11 en 172 van de Grondwet, in zoverre het de intercommunales (of, in het Vlaamse Gewest, de intergemeentelijke samenwerkingsverbanden, sinds het decreet van het Vlaamse Gewest van 6 juli 2001 houdende de intergemeentelijke samenwerking) op algemene wijze vrijstelt van de vennootschapsbelasting en onderwerpt aan de rechtspersonenbelasting, terwijl de autonome gemeentebedrijven die dezelfde taak van gemeentelijk belang verrichten aan de vennootschapsbelasting zijn onderworpen.
La juridiction a quo demande si l'article 180, 1°, du Code des impôts sur les revenus 1992 (ci-après : CIR 1992), combiné avec l'article 220, 2°, du même Code, est compatible avec les articles 10, 11 et 172 de la Constitution, en ce qu'il exempte de manière générale les intercommunales (ou, en Région flamande, les structures de coopération intercommunales, depuis le décret de la Région flamande du 6 juillet 2001 portant réglementation de la coopération intercommunale) de l'impôt des sociétés et les assujettit à l'impôt des personnes morales, alors que les régies communales autonomes qui accomplissent la même mission d'intérêt communal sont assujetties à l'impôt des sociétés.

Het verwijzende rechtscollege, dat die tweede vraag verbindt met de eerste, stelt aan het Hof de vraag of de voormelde bepaling de artikelen 10, 11, 22 en 22bis van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 8 en 14 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, schendt in zoverre zij de toepassing uitsluit van het vermoeden van vaderschap in het kader van een huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht, terwijl, sinds de wet van 13 februari 2003 tot openstelling van het huwelijk voor personen van hetzelfde geslacht en tot wijziging van een aantal bepalingen van het Burgerlijk Wetboek, het verschil in geslacht geen huwelijksvoorwaarde meer is.
La juridiction a quo, qui lie cette seconde question à la première, interroge la Cour sur le point de savoir si la disposition précitée viole les articles 10, 11, 22 et 22bis de la Constitution, lus isolément ou en combinaison avec les articles 8 et 14 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce qu'elle exclut l'application de la présomption de paternité dans le cadre d'un mariage entre personnes de même sexe alors que, depuis la loi du 13 février 2003 ouvrant le mariage à des personnes de même sexe et modifiant certaines dispositions du Code civil, la différence de sexe n'est plus une condition de mariage.

Daaruit volgt dat de belastingplichtige die, doordat hij de termijn van één maand waarin artikel 346, derde lid, voorziet, verkeerd heeft berekend, zijn opmerkingen inbrengt met ook maar één dag vertraging - wat het geval is in de geschillen die zijn voorgelegd aan de twee verwijzende rechtscolleges - ambtshalve kan worden belast waardoor, krachtens artikel 352 van hetzelfde Wetboek, de bewijslast wordt omgekeerd, waarbij de belastingplichtige slechts aan die sanctie ontsnapt indien ' wettige redenen ' hem hebben belet binnen de termijn van één maand te antwoorden.
Il s'ensuit que le contribuable qui, ayant mal calculé le délai d'un mois prévu par l'article 346, alinéa 3, et qui fait valoir ses observations avec, fût-ce un jour de retard - c'est l'hypothèse des litiges soumis aux deux juridictions qui interrogent la Cour - pourra être taxé d'office, ce qui, en vertu de l'article 352 du même Code, a pour effet de renverser la charge de la preuve, le contribuable n'échappant à cette sanction que s'il a été empêché pour ' de justes motifs ' de répondre dans le délai d'un mois.