Vertaling van "gerecht hier zelf om verzoeken onder verwijzing " (Nederlands → Frans) :

Deze schriftelijke neerslag van het akkoord vormt een belangrijke garantie voor de medewerker met het gerecht, samen met de voorziening dat de medewerker met het gerecht zelf om de toepassing van de verschoningsgrond kan verzoeken ­ al berust deze vordering in beginsel bij het openbaar ministerie : indien het openbaar ministerie namelijk, niettegenstaande een eerder gedane toezegging, zou nalaten om de toepassing van de overeengekomen verschoningsgrond te vorderen, kan de medewerker met het gerecht hier zelf om verzoeken onder verwijzing naar en conform de termen van het memorandum.
Cette consignation par écrit de l'accord constitue une importante garantie pour le collaborateur de la justice ainsi que la clause selon laquelle le collaborateur de la justice peut demander lui-même l'application de la cause d'excuse ­ bien que cette demande appartienne en principe au ministère public : si malgré une promesse antérieure le ministère public négligeait de demander l'application de la cause d'excuse convenue, le collaborateur de la justice peut, conformément au mémorandum, faire la demande lui-même en renvoyant aux termes du mémorandum.

nietigverklaring van alle daaruit voortvloeiende, beoogde, bijbehorende of zelfs nog niet bekende maatregelen, inzonderheid de beoordelingsrapporten betreffende de aanbesteding, van elke eventueel reeds van kracht geworden overeenkomst die met de geselecteerde inschrijver is gesloten, van het onderzoek of deze laatste de gestelde voorwaarden vervulde, alsook van alle nog niet bekende handelingen, onder verwijzing naar het bepaalde in artikel 48, lid 2, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.
annuler tout acte consécutif, antérieur ou connexe, même inconnu, et notamment les procès-verbaux de l’appel d’offres, le contrat éventuellement conclu avec l’adjudicataire, les vérifications relatives au respect des conditions déclarées par l’adjudicataire, tous ces actes étant inconnus, sous réserve de l’ajout de moyens nouveaux au sens de l’article 48, paragraphe 2, du règlement de procédure du Tribunal.

Met het oog op deze hogere voorziening moet in de eerste plaats worden opgemerkt dat het Gerecht voor ambtenarenzaken eraan heeft herinnerd dat elk individueel besluit dat overeenkomstig het Ambtenarenstatuut wordt genomen en dat bezwarend is, met redenen moet worden omkleed, en dat de motiveringsplicht tot doel heeft, enerzijds de rechter in staat te stellen toezicht uit te oefenen op de wettigheid van het besluit en anderzijds aan de betrokkene de noodzakelijke gegevens te verschaffen om uit te maken of het besluit al dan niet gegrond is en hem in staat te stellen te beoordelen of het instellen van beroep opportuun is. Onder verwijzing naar het arrest van het Hof van 4 juli 1996, Parlement/Innamorati (C‑254/95 P, Jurispr. blz. I‑3423, punten 24‑28), heeft het hier echter aan toegevoegd dat, wat de besluiten van een jury van een vergelijkend onderzoek betreft, de motiveringsplicht in overeenstemming moet worden gebracht met de eerbiediging van het in artikel 6 van bijlage III bij het Ambtenarenstatuut geformuleerde beginsel volgens hetwelk de werkzaamheden van de jury geheim zijn, welk geheim is ingevoerd teneinde de onafhankelijkheid en onbevangenheid van de jury’s te waarborgen. De eerbiediging van dit geheim brengt dus mee dat de opvattingen van de individuele juryleden niet ruchtbaar mogen worden en dat gegevens, verband houdende met beoordelingen, de kandidaten persoonlijk dan wel in vergelijking met andere kandidaten betreffende, niet aan de openbaarheid mogen worden prijsgegeven, alsook dat het vereiste van motivering van de besluiten van de jury van een vergelijkend onderzoek rekening moet houden met de aard van de betrokken werkzaamheden die, in de fase van het onderzoek naar de bekwaamheden van de kandidaten, vooral vergelijkend van aard zijn en derhalve worden gedekt door het geheim van die werkzaamheden (punten 30 en 31 van het bestreden arrest).
Aux fins du présent pourvoi, en premier lieu, il convient de relever que le Tribunal de la fonction publique a rappelé que toute décision individuelle prise en application du statut et faisant grief doit être motivée, et que l’obligation de motivation a pour objet, d’une part, de permettre au juge d’exercer son contrôle sur la légalité de la décision et, d’autre part, de fournir à l’intéressé les indications nécessaires pour savoir si la décision est ou non fondée et lui permettre d’apprécier l’opportunité de l’introduction d’un recours. Il a néanmoins ajouté, en faisant référence à l’arrêt de la Cour du 4 juillet 1996, Parlement/Innamorati (C‑254/95 P, Rec. p. I‑3423, points 24 à 28), que, en ce qui concerne les décisions prises par un jury de concours, l’obligation de motivation doit être conciliée avec le respect du secret qui entoure les travaux du jury en vertu de l’article 6 de l’annexe III du statut, secret institué en vue de garantir l’indépendance des jurys de concours et l’objectivité de leurs travaux. Ainsi, le respect de ce secret s’oppose à la divulgation tant des attitudes prises par les membres individuels des jurys que de tous éléments ayant trait à des appréciations de caractère personnel ou comparatif concernant les candidats, et l’exigence de motivation des décisions d’un jury de concours doit tenir compte de la nature des travaux en cause, lesquels, au stade de l’examen des aptitudes des candidats, sont avant tout de nature comparative et, de ce fait, couverts par le secret inhérent à ces travaux (points 30 et 31 de l’arrêt attaqué).