Traduction de «gepleegde fout zoals » (Néerlandais → Français) :

In antwoord op mijn schriftelijke vraag nr. 740 van 16 februari 2016 (Vragen en Antwoorden, Kamer, 2015-2016, nr. 67, blz. 287) laat u weten dat, in tegenstelling tot de reglementering inzake uitkeringen, de reglementering inzake het recht op geneeskundige verzorging geen bepaling bevat volgens dewelke de prestaties van de verplichte ziekteverzekering kunnen worden geweigerd als de geneeskundige verzorging het gevolg is van een door de gerechtigde opzettelijk gepleegde fout, zoals in het geval van gewonde of gemutileerde Syriëstrijders.
En réponse à ma question écrite n° 740 du 16 février 2016 (Questions et Réponses, Chambre, 2015-2016, n° 67, p. 287), vous faites savoir que, contrairement à la réglementation en matière d'allocations, la réglementation en matière de droit aux soins médicaux ne contient pas de disposition selon laquelle les prestations de l'assurance maladie obligatoire peuvent être refusées dans les cas où les soins de santé prodigués sont la conséquence d'une faute commise expressément par l'ayant droit, comme dans le cas des combattants blessés ou mutilés revenus de Syrie.

Zoals reeds werd aangegeven in het antwoord op de parlementaire vraag nr. 611 die u stelde (Vragen en Antwoorden, Kamer, 2015-2016, nr. 63, blz. 293), wordt in de reglementering van de uitkeringsverzekering voor werknemers bepaald dat de toekenning van de arbeidsongeschiktheidsuitkeringen moet worden geweigerd als de arbeidsongeschiktheid het gevolg is van een door de gerechtigde opzettelijk gepleegde fout (artikel 134, § 1, van de wet betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen, gecoördineerd op 14 juli 1994).
Comme déjà communiqué dans la réponse à la question parlementaire n° 611 que vous avez posée (Questions et Réponses, Chambre, 2015-2016, n° 63, p. 293), la réglementation de l'assurance indemnités des travailleurs salariés prévoit que l'octroi des indemnités d'incapacité de travail doit être refusé lorsque l'incapacité de travail est la conséquence d'une faute provoquée délibérément par le titulaire (article 134, § 1er, de la loi relative à l'assurance obligatoire soins de santé et indemnités, coordonnée le 14 juillet 1994).

Uit de structuur en de bewoordingen van artikel 96, § 1, eerste lid, van het decreet van 7 november 2013, zoals het is gewijzigd bij de bestreden bepaling, blijkt dat fraude gepleegd bij de inschrijving of bij een evaluatie een handeling is die een strengere sanctie vereist dan een « zware fout » in de zin van die bepaling.
Il ressort de la structure et des termes de l'article 96, § 1, alinéa 1, du décret du 7 novembre 2013, tel qu'il a été modifié par la disposition attaquée, qu'une fraude commise lors de l'inscription ou lors d'une évaluation est un acte qui appelle une sanction plus sévère qu'une « faute grave » au sens de cette disposition.

« Schendt artikel 5, tweede lid, van het Strafwetboek, zoals hersteld bij de wet van 4 mei 1999 tot invoering van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid van rechtspersonen, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat de persoon die is tewerkgesteld door een privaatrechtelijke rechtspersoon en die een onopzettelijk misdrijf heeft gepleegd, eventueel niet kan worden veroordeeld indien hij een minder ernstige fout heeft begaan dan zijn werkgever, terwijl de persoon die is tewerkgesteld door een publiekrechtelijke rechtspersoon en die hetzelfde misdrijf heeft gepleegd, noodzakelijkerwijze zal moeten worden veroordeeld, waarbij de cumulatie van verantwoordelijkheden mogelijk is in het tweede geval, dat in dat artikel niet wordt beoogd ?
« L'article 5, alinéa 2, du Code pénal, tel qu'il a été rétabli par la loi du 4 mai 1999 instaurant la responsabilité pénale des personnes morales, viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que la personne employée par une personne morale de droit privé qui a commis une infraction involontaire, peut ne pas être condamnée si elle a commis une faute moins grave que son employeur, alors que la personne employée par une personne morale de droit public qui a commis la même infraction devra nécessairement être condamnée, le cumul des responsabilités étant possible dans le second cas, non visé par ledit article ?

1. Artikel 5, tweede lid, van het Strafwetboek, zoals hersteld bij de wet van 4 mei 1999 tot invoering van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid van rechtspersonen, schendt niet de artikelen 10 en 11, in samenhang gelezen met de artikelen 12, tweede lid, en 14, van de Grondwet en met de artikelen 6 en 7 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens doordat het bepaalt dat, indien de geïdentificeerde natuurlijke persoon de fout wetens en willens heeft gepleegd, hij samen met de verantwoordelijke rechtspersoon kan worden veroordeeld.
1. L'article 5, alinéa 2, du Code pénal, tel qu'il a été rétabli par la loi du 4 mai 1999 instaurant la responsabilité pénale des personnes morales, ne viole pas les articles 10 et 11, combinés avec les articles 12, alinéa 2, et 14, de la Constitution et avec les articles 6 et 7 de la Convention européenne des droits de l'homme en ce qu'il dispose que, si la personne physique identifiée a commis la faute sciemment et volontairement, elle peut être condamnée en même temps que la personne morale responsable.

1. Schendt artikel 5, tweede lid, van het Strafwetboek, zoals hersteld bij de wet van 4 mei 1999 tot invoering van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid van rechtspersonen, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de artikelen 12, tweede lid, en 14 van de Grondwet, doordat het de rechter laat oordelen over de criteria die moeten worden gehanteerd bij de beslissing om een natuurlijke persoon al dan niet te bestraffen in de gevallen van wettelijke toerekening wanneer de misdrijven die de rechtspersoon worden verweten, opzettelijk zijn en de strafrechter de natuurlijke persoon die over de bevoegdheden van de wettelijke dader beschikt en die een fout heeft begaan die aan de oorsprong ligt van het misdrijf, kan veroordelen, terwijl iedere natuurlijke persoon of rechtspersoon die voor een strafgerecht wordt vervolgd (of : terwijl iedere natuurlijke persoon of rechtspersoon die wetens en willens een misdrijf heeft gepleegd en die voor een strafgerecht wordt vervolgd), alleen kan worden veroordeeld ten aanzien van precieze strafrechtelijke normen op grond waarvan hij ertoe gebracht wordt zich te verdedigen, die voorspelbaar zijn wat de toepassing ervan betreft en die met voldoende rechtszekerheid in werking kunnen worden gesteld ?
1. L'article 5, alinéa 2, du Code pénal, tel qu'il a été rétabli par la loi du 4 mai 1999 instaurant la responsabilité pénale des personnes morales, viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution combinés avec l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme et les articles 12, alinéa 2, et 14 de la Constitution, en ce qu'il abandonne à l'appréciation et à la discrétion du juge les critères à utiliser pour décider s'il punit ou non la personne physique dans les hypothèses d'imputation légale lorsque les infractions reprochées à la personne morale sont volontaires et dans lesquelles le juge répressif peut condamner la personne physique qui dispose des attributions de l'auteur légal et qui a commis une faute à l'origine de l'infraction, alors que toute personne, physique ou morale, poursuivie devant une juridiction répressive (ou : alors que toute personne, physique ou morale, qui a commis une infraction sciemment et volontairement et qui est poursuivie devant une juridiction répressive) nepeut être condamnée qu'en regard de normes pénales précises, sur la base desquelles elle est amenée à se défendre, qui sont prévisibles dans leur application et qui peuvent être mises en oeuvre avec une sécurité juridique suffisante ?

1. Artikel 52, § 3, stelt, net zoals artikel 73, § 2, dat de werkgever het gewaarborgd loon niet verschuldigd is wanneer de arbeidsongeschiktheid van de werknemer voortvloeit uit een door de werknemer gepleegde zware fout.
1. L'article 52, § 3, dispose tout comme l'article 73, § 2, que l'employeur ne doit pas payer le salaire garanti lorsque l'incapacité de travail du travailleur trouve sa source dans une faute grave qu'il a commise.