Traduction de «geding zijnde stukken gegronde arrest waarbij » (Néerlandais → Français) :

De tweede prejudiciële vraag dient te worden begrepen in die zin dat het Hof wordt gevraagd of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 13 ervan, en met de artikelen 6, 13 en 14 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, doordat zij een verschil in behandeling in het leven roept tussen, enerzijds, personen die een arrest van de Raad van State willen laten herzien omdat zij van oordeel zijn dat dat rechtscollege ten onrechte een middel onontvankelijk heeft verklaard, en aldus niet ten gronde heeft onderzocht en, anderzijds, personen die een arrest willen laten herzien omdat sinds de uitspraak van het arrest doorslaggevende stukken zijn teruggevonden die door toedoen van de tegenpartij waren achtergehouden of omdat het arrest werd gewezen op als vals erkende of vals verklaarde stukken, zonder dat daarbij a priori ervan dient te worden uitgegaan dat er voor dat verschil in behandeling « geen enkele redelijke rechtvaardiging is ».
La seconde question préjudicielle doit être interprétée en ce sens qu'il est demandé à la Cour d'établir si la disposition en cause est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution, combinés ou non avec l'article 13 de la Constitution, et avec les articles 6, 13 et 14 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce qu'elle fait naître une différence de traitement entre, d'une part, les personnes qui veulent faire réviser un arrêt du Conseil d'Etat parce qu'elles estiment que cette juridiction a injustement déclaré un moyen irrecevable et n'a donc pas examiné celui-ci quant au fond et, d'autre part, les personnes qui veulent faire réviser un arrêt parce que depuis le prononcé de cet arrêt il a été recouvré des pièces décisives qui auraient été retenues par le fait de l'adversaire ou parce que l'arrêt a été rendu sur pièces reconnues ou déclarées fausses, sans qu'il faille supposer a priori, que la différence de traitement n'est pas raisonnablement justifiée.

Mevrouw Taelman beaamt dat een probleem is ontstaan naar aanleiding van het arrest nr. 137/2008 van 21 oktober 2008, waarbij wordt gesteld dat het in het geding zijnde verschil in behandeling tussen §§ 1 en 3 van artikel 229 van het Burgerlijk Wetboek niet redelijkerwijze wordt verantwoord en dat bijgevolg artikel 1258, tweede lid, van het Gerechtelijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt.
Mme Taelman confirme qu'un problème est apparu à la suite de l'arrêt nº 137/2008 du 21 octobre 2008, indiquant que la différence de traitement en cause entre les §§ 1 et 3 de l'article 229 du Code civil n'était pas raisonnablement justifiée et que, dès lors, l'article 1258, alinéa 2, du Code judiciaire violait les articles 10 et 11 de la Constitution.

Op basis van de door de gerechtelijke overheden aangeleverde inlichtingen kan - zonder de exhaustiviteit ervan te kunnen garanderen - het volgende overzicht worden bezorgd van de vervallenverklaringen die uitgesproken werden in de periode 2012-2015: - hof van Beroep van Luik: arrest van 16 januari 2012 waarbij een man van Servisch-Montenegrijnse oorsprong en geboren in 1964, doch in werkelijkheid van Albanese nationaliteit en geboren in 1961, vervallen verklaard werd van zijn Belgische nationaliteit wegens het gebruik van valse stukken bij zijn aanvragen tot het verkrijgen van verblijfsvergunningen, die geleid hebben tot het bekomen van de Belgische nationaliteit; - hof van Beroep van Luik: arrest van 4 december 2013 waarbij een vrouw, geboren in Kinshasa (Democratische Republiek Congo) in 1977, vervallen verklaard werd van haar Belgische nationaliteit, die ze via naturalisatie had bekomen door gebruik te maken van een valse identiteit en valse verklaringen op basis waarvan haar het vluchtelingenstatuut en de nodige verblijfsvergunningen werden toegekend; - hof van Beroep van Brussel: arrest van 13 mei 2014 waarbij een vrouw, van Marokkaanse nationaliteit en geboren in 1974, wordt vervallen verklaard van haar Belgische nationaliteit die zij bekomen had op basis van het verblijfsrecht dat zij verwierf door fraude, zijnde haar schijnhuwelijk met een Belg.
Sur la base des renseignements fournis par les autorités judiciaires, il est possible de donner - sans toutefois pouvoir en garantir l'exhaustivité - l'aperçu suivant des déchéances qui ont été prononcées au cours de la période 2012-2015: - cour d'appel de Liège: arrêt du 16 janvier 2012 concernant un homme, né en 1964, originaire de Serbie-Montenegro mais qui, en réalité, était né en 1961 et possédait la nationalité albanaise. L'intéressé a été déchu de sa nationalité pour avoir utilisé de faux documents dans le cadre de ses demandes d'autorisation de séjour, lesquelles lui ont permis d'obtenir la nationalité belge; - cour d'appel de Liège: arrêt du 4 décembre 2013 concernant une femme, née en 1977 à Kinshasa (RDC Congo). L'intéressée a été déchue de sa nationalité obtenue par naturalisation pour avoir utilisé une fausse identité et fait de fausses déclarations sur la base desquelles le statut de réfugié et les autorisations de séjour nécessaires lui avaient été octroyées; - cour d'appel de Bruxelles: arrêt du 13 mai 2014 concernant une femme, de nationalité marocaine, née en 1974, déchue de la nationalité belge qu'elle a acquise sur la base d'un droit de séjour obtenu par fraude, à savoir un mariage de complaisance avec un Belge.

De rechtspraak van het Hof van Cassatie volgens welke het op de in het geding zijnde stukken gegronde arrest waarbij de moeder, die gedagvaard was in haar hoedanigheid van burgerrechtelijk aansprakelijke partij, ontheven werd van de aansprakelijkheid die krachtens artikel 1384 van het Burgerlijk Wetboek op haar rustte voor de als misdrijf omschreven feiten die door haar zoon waren gepleegd, door nietigheid is aangetast (Cass., 19 mei 1993, J.T., 1993, p. 666), is een rechtspraak waarin het voorschrift van de betwiste bepaling slaafs wordt gevolgd; zij brengt op zijn minst paradoxale gevolgen teweeg, aangezien zij ertoe leidt dat de persoon die burgerrechtelijk aansprakelijk is, de enige mogelijkheid wordt ontnomen waarover hij beschikte om van de aansprakelijkheid die krachtens artikel 1384 van het Burgerlijk Wetboek op hem rust te worden ontheven, door aan te tonen dat zijn kind niet over het vermogen des onderscheids beschikt en/of dat hij dat kind de aan zijn gedragsstoornissen aangepaste aandacht en verzorging heeft gegeven.
La jurisprudence de la Cour de cassation frappant de nullité l'arrêt qui se fonde sur les pièces en cause pour exonérer la mère, citée en qualité de civilement responsable de la responsabilité mise à sa charge par l'article 1384 du Code civil, du chef de faits qualifiés infractions commis par son fils mineur (Cass., 19 mai 1993, J.T., 1993, p. 666) est une jurisprudence prisonnière du prescrit de la disposition litigieuse; elle induit des conséquences pour le moins paradoxales puisqu'elle aboutit à ce que le civilement responsable soit privé de la seule possibilité dont il disposait de s'exonérer de la responsabilité mise à sa charge par l'article 1384 du Code civil en démontrant que son enfant n'est pas doué du discernement et/ou qu'il lui a prodigué l'attention et les soins adaptés aux troubles de son comportement.

Verwijzend naar de in het geding zijnde bepaling, oordeelde het Hof van Cassatie verder dat, nu de vordering is gegrond op een verzekering naar gemeen recht tegen ongevallen, uit de omstandigheid dat artikel 17 van het voormelde besluit bepaalt dat de stagiairs die een beroepsopleiding ontvangen, worden verzekerd tegen de arbeidsongevallen en dat de polis hun dezelfde voordelen waarborgt als die welke ten laste van de verzekeraar zijn gelegd bij de arbeidsongevallenwet van 10 april 1971, daarom nog niet volgt dat die polis wordt opgelegd bij een wet of een reglementering krachtens welke arbeidsongevallen moeten worden vergoed, zodat het bestreden arrest dat op grond van die vaststelling de arbeidsrechtbank onbevoegd acht om kennis te nemen van de vordering, de in het geding zijnde bepaling niet schendt.
Se référant à la disposition en cause, la Cour de cassation a estimé par ailleurs que, dès lors que la demande est fondée sur une assurance de droit commun contre les accidents, il ne résulte pas de la circonstance que l'article 17 de l'arrêté précité dispose que les stagiaires en formation professionnelle sont assurés contre les accidents du travail et que la police d'assurance leur garantit les mêmes avantages que ceux qui sont mis à charge de l'assureur par la loi du 10 avril 1971 sur les accidents du travail, que cette police est imposée par une législation ou une réglementation en vertu desquelles les accidents du travail doivent être indemnisés, de sorte que l'arrêté attaqué qui, sur la base de cette constatation, juge le tribunal du travail incompétent pour connaître de la demande, ne viole pas la disposition en cause.

Bij arrest van 24 september 2008 bevestigt het Hof van Beroep te Antwerpen het vonnis waarbij de prejudiciële vraag werd gesteld in zoverre dat de echtscheiding had uitgesproken op grond van artikel 229, § 1, van het Burgerlijk Wetboek, maar verklaart het incidenteel beroep inzake de tegeneis gegrond, in zoverre dat vonnis betreffende de in het geding zijnde bepaling een prejudiciële vraag had gesteld aan het Grondwettelijk Hof.
Par son arrêt du 24 septembre 2008, la Cour d'appel d'Anvers a confirmé le jugement posant la question préjudicielle en ce que le divorce a été prononcé sur la base de l'article 229, § 1, du Code civil, mais a déclaré fondé l'appel incident quant à la demande reconventionnelle, en ce que le jugement attaqué a posé une question préjudicielle à la Cour constitutionnelle concernant la disposition en cause.

Uit hetgeen voorafgaat volgt dat de wetgever, met de aanneming van de in het geding zijnde wet, de bedoeling heeft gehad, enerzijds, rechtsonzekerheid te voorkomen - inzonderheid de rechten te vrijwaren van de begunstigden van maatregelen die gegrond zijn op het besluit van 24 juli 1997, waarvan de ongrondwettigheid door het voormelde arrest van het Hof was vastgesteld - en, anderzijds, de sociale, organisatorische, budgettaire en boekhoudkundige problemen te vermijden die zouden worden veroorzaakt door het opnieuw in het geding brengen van maatregelen die vroeger op basis van dat besluit werden toegekend.
Il ressort de ce qui précède que, par l'adoption de la loi en cause, le législateur a entendu, d'une part, éviter l'insécurité juridique - en particulier garantir les droits des bénéficiaires de mesures fondées sur l'arrêté du 24 juillet 1997, dont l'inconstitutionnalité avait été constatée par l'arrêt précité de la Cour - et, d'autre part, éviter les problèmes sociaux, organisationnels, budgétaires et comptables qu'impliquerait la remise en cause de mesures antérieurement accordées sur la base de cet arrêté.