Het openlijk tonen van publieke collecties waarvan sommige echte kostbaarheden bevatten, zonder tegelijkertijd de veiligheid te hebben verscherpt, lijkt dan ook een beetje op het openen van een « cash and carry » van cultuur binnen onze Belgische instellingen.
Il apparaît dès lors que faire une publicité des collections publiques dont certaines recèlent de vrais trésors, sans avoir préventivement supporté l'amélioration des conditions de sécurité, c'est tout simplement accepter de prendre le risque de créer le cash and carry de la culture au sein de nos communautés culturelles en Belgique.
