Traduction de «dwingend vonnis » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

buitenlands vonnis | door een buitenlandse rechter gewezen vonnis | in het buitenland gewezen vonnis | vreemd vonnis
décision étrangère

contradictoir vonnis | contradictorisch vonnis | op tegenspraak gewezen vonnis | vonnis op tegenspraak
jugement contradictoire

dwingende reden van groot openbaar belang | dwingende redenen van algemeen belang
raison impérative d'intérêt public majeur | raisons impérieuses d'intérêt général

tenuitvoerlegging van het vonnis [ gezag van het gewijsde | tenuitvoerlegging van een arrest | werking van het vonnis | wijze van tenuitvoerlegging ]
voie d'exécution [ autorité de la chose jugée | effet du jugement | exécution d'un arrêt | exécution du jugement | mesure d'exécution forcée ]

vonnis [ arrest | rechterlijke uitspraak | uitspraak van het Hof ]
jugement [ arrêt | arrêt de la Cour | sentence ]

verlof om dwingende redenen van familiaal belang
congé pour motifs impérieux d'ordre familial

afwezigheid om dwingende redenen
absence pour raisons impérieuses

dwingende bepaling
disposition impérative

tenuitvoerlegging vatbaar vonnis
jugement exécutoire

inlichten over een rechterlijk vonnis
informer d'une décision de justice

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

9. Zulks heeft uiteindelijk geleid tot de drieledige structuur die op 3 september 1953 (2) in werking is getreden : de Commissie, die zich moet uitspreken over de ontvankelijkheid van verzoekschriften, de feiten moet vaststellen, moet bijdragen tot een minnelijke schikking en in voorkomend geval een advies erover moet opstellen of het Verdrag al dan niet is geschonden; het Hof, dat een definitief en dwingend vonnis moet uitspreken over aangelegenheden die door de Commissie of een belanghebbende Verdragsluitende Partij (3) voor het Hof zijn gebracht; het Comité van ministers, dat een definitieve en dwingende beslissing moet nemen betreffende aangelegenheden die niet voor het Hof kunnen worden gebracht of die om enige reden niet naar het Hof zijn verwezen.
9. Le résultat final fut la structure tripartite qui est entrée en vigueur le 3 septembre 1953 (2) : la Commission, chargée de se prononcer sur la recevabilité des requêtes, d'établir les faits, de contribuer aux règlements amiables et, le cas échéant, de formuler un avis sur le point de savoir s'il y a eu ou non violation de la Convention; la Cour, chargée de rendre un arrêté définitif et contraignant sur les affaires qui lui sont déférées par la Commission ou par une Partie contractante intéressée (3); le Comité des ministres, chargé de prendre une décision définitive et contraignante sur les affaires qui ne peuvent pas être portées devant la Cour ou qui, pour une raison ou une autre, ne lui sont pas déférées.

2. Het Hof voor de Rechten van de Mens dat een definitief en dwingend vonnis moet uitspreken over aangelegenheden die door de Commissie of door een belanghebbende verdragsluitende partij voor het Hof zijn gebracht;
2. La Cour des droits de l'homme, chargée de rendre un arrêté définitif et contraignant sur les affaires qui lui sont déférées par la Commission ou par une partie contractante intéressée;

Bericht voorgeschreven bij artikel 74 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 Bij vonnis van 2 februari 2016 in zake het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap en het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten tegen K.D., mede in zake : G.D., W.D. en V. D., waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 2 maart 2016, heeft de Politierechtbank West-Vlaanderen, afdeling Kortrijk, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 39 van het decreet van 21 juni 2013 houdende diverse bepalingen betreffende het beleidsdomein Welzijn, Volksgezondheid en Gezin de artikelen 10, 11 en 13 van de Grondwet, in samenhang gelezen met de artikelen 84 en 144 van de Grondwet en voor zoveel als nodig ook in samenhang gelezen met artikel 6 EVRM, doordat deze bepaling, dit ter beïnvloeding van hangende procedures, als een interpretatieve bepaling wordt voorgesteld, spijts ze op onvoorzienbare wijze een overduidelijk en vastliggend subrogatoir verhaalsrecht komt uit te breiden en moet worden beschouwd als een zuiver retroactieve, zonder door uitzonderlijke omstandigheden of dwingende motieven van algemeen belang gewettigde wijzigingsbepaling, hetgeen een discriminerende inbreuk zou betekenen op het gewettigd vertrouwen, de legitieme verwachtingen van de rechtszoekenden, het beginsel van niet-retroactiviteit en het recht op een eerlijk proces ? ».
Avis prescrit par l'article 74 de la loi spéciale du 6 janvier 1989 Par jugement du 2 février 2016 en cause de la « Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap » (Agence flamande pour les personnes handicapées) et de l'Union Nationale des Mutualités Socialistes contre K.D., et également en cause de G.D., W.D. et V. D., dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 2 mars 2016, le Tribunal de police de Flandre occidentale, division Courtrai, a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 39 du décret du 21 juin 2013 portant diverses dispositions relatives au domaine politique du Bien-être, de la Santé publique et de la Famille viole-t-il les articles 10, 11 et 13 de la Constitution, combinés avec les articles 84 et 144 de la Constitution et, pour autant que nécessaire, combinés également avec l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce que cette disposition, en vue d'influencer des procédures pendantes, est présentée comme une disposition interprétative, alors qu'elle étend de manière imprévisible un droit de recours subrogatoire parfaitement clair et établi et doit être considérée comme une disposition modificative purement rétroactive, non justifiée par des circonstances exceptionnelles ou des motifs impérieux d'intérêt général, ce qui porterait une atteinte discriminatoire à la confiance légitime, aux attentes légitimes des justiciables, au principe de non-rétroactivité et au droit à un procès équitable ? ».

». c. Bij vonnis van 30 mei 2014 in zake het openbaar ministerie tegen F. V. E. en anderen en het openbaar ministerie tegen de nv « B». en anderen, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 23 juni 2014, heeft de Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen, afdeling Dendermonde, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 7 van de wet van 14 januari 2013 (houdende fiscale en andere bepalingen betreffende justitie) dat artikel 24 van de voorafgaande titel van het Wetboek van strafvordering wijzigt, de artikelen 10, 11 en 12 van de Grondwet al dan niet in samenhang gelezen met het wettigheidsbeginsel en het beginsel van rechtszekerheid artikel 14, leden 1 en 3 van het internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten en de artikelen 6.1 en 6.3, b), c), en d) van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, in zoverre het : - niet zou tegemoetkomen aan de vereiste van de voorzienbaarheid van de wet inzake de strafrechtspleging, door de duur van de verjaringstermijn te doen afhangen van de mate waarin het strafdossier volledig is en dus de kwaliteit van het gerechtelijk onderzoek of van het opsporingsonderzoek naargelang men zich bevindt in het stadium van het afsluiten van het gerechtelijk onderzoek of voor het vonnisgerecht; - een niet redelijk verantwoorde discriminatie zou invoeren tussen enerzijds, de verdachte die het voorwerp uitmaakt van een regeling van de rechtspleging na afloop van een volledig gerechtelijk onderzoek en die het verloop van de verjaring zal hebben genoten tijdens het gerechtelijk onderzoek en anderzijds de verdachte die wordt geconfronteerd met een onvolledig dossier in het stadium van de regeling van de rechtspleging en aan wie het verloop van de verjaring gedurende de tijd die nodig is voor het verrichten van bijkomende onderzoekshandelingen zal worden ontzegd; - een niet redelijk verantwoorde discriminatie zou invoeren tussen enerzijds, de ve ...
». c. Par jugement du 30 mai 2014 en cause du ministère public contre F. V. E. et autres et du ministère public contre la SA « B». et autres, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 23 juin 2014, le Tribunal de première instance de Flandre orientale, division Termonde, a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 7 de la loi du 14 janvier 2013 (portant des dispositions fiscales et autres en matière de justice), qui modifie l'article 24 du titre préliminaire du Code de procédure pénale, viole-t-il les articles 10, 11 et 12 de la Constitution, combinés ou non avec le principe de légalité et avec le principe de la sécurité juridique, avec l'article 14, paragraphes 1 et 3, du Pacte international relatif aux droits civils et politiques et avec les articles 6.1 et 6.3, b), c), et d) de la Convention européenne de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales, en ce que cette disposition : - ne répondrait pas à l'exigence de prévisibilité de la loi relative à la procédure pénale, en faisant dépendre la durée du délai de prescription de la mesure dans laquelle le dossier pénal est complet et donc de la qualité de l'instruction judiciaire ou de l'information, selon que l'on se trouve au stade de la clôture de l'instruction judiciaire ou devant la juridiction de jugement; - établirait une discrimination non raisonnablement justifiée entre, d'une part, l'inculpé qui fait l'objet d'un règlement de la procédure à l'issue d'une instruction judiciaire complète et qui aura bénéficié de l'expiration de la prescription au cours de l'instruction judiciaire et, d'autre part, l'inculpé qui est confronté à un dossier incomplet au stade du règlement de la procédure et auquel l'expiration de la prescription sera refusée pendant le temps nécessaire à l'accomplissement d'actes d'instruction complémentaires; - établirait une discrimination non raisonnablement justifiée entre, d'une part, l'inculpé qui a demandé l'accomplissement d'actes d'instructi ...

­ de uitlevering wordt onderworpen aan de verbintenis van de verzoekende Staat om de uitgeleverde persoon, in geval van veroordeling, na het vonnis naar België over te brengen om er zijn straf uit te zitten. Ter zake moet worden gesteld dat in een verklaring van de Raad over het begrip « onderdanen », welke bij de Overeenkomst gaat, duidelijk is bepaald dat de Lid-Staten zich ertoe verbinden het Verdrag van de Raad van Europa van 21 maart 1983 inzake de overbrenging van gevonniste personen ten aanzien van de betrokken onderdanen toe te passen, maar dat een dergelijke verklaring niet de dwingende aard van een verdragsbepaling heeft en dus niet tegemoet komt aan de bezorgdheid van België op dat stuk;
­ elle serait subordonnée à l'engagement par l'État requérant, en cas de condamnation de la personne extradée, de la transférer vers la Belgique après jugement afin qu'elle y purge sa peine; à cet égard, il convient de noter qu'une déclaration du Conseil, jointe à la Convention et relative à la notion de nationaux, précise bien que les États membres s'engagent à appliquer la Convention du Conseil de l'Europe du 21 mars 1983 sur le transfèrement des personnes condamnées, à laquelle ils sont tous parties, à l'égard des nationaux concernés, mais une telle déclaration n'a pas la force contraignante d'une disposition conventionnelle et elle n'est dès lors pas suffisante pour répondre aux préoccupations de la Belgique en la matière;

D. overwegende dat op het onderhavig geval artikel 68, lid 2, van de Italiaanse grondwet van toepassing is, op grond waarvan tegen parlementsleden zonder enige speciale formaliteit een strafrechtelijke procedure kan worden aangespannen, zij het dat een afgevaardigde niet mag worden gefouilleerd en dat geen huiszoeking bij hem mag worden verricht zonder toestemming van de Kamer waartoe hij behoort, en dat een afgevaardigde niet aangehouden mag worden of anderszins van zijn vrijheid mag worden beroofd of vastgezet, behalve ter executie van een rechterlijk vonnis dat in kracht van gewijsde is gegaan of bij betrapping op heterdaad op een misdrijf waarvoor bij betrapping op heterdaad aanhouding dwingend is voorgeschreven,
D. considérant par conséquent que la disposition applicable en l'espèce est l'article 68, deuxième alinéa, de la Constitution italienne, qui permet d'intenter des poursuites pénales à l'encontre de membres du Parlement sans formalité particulière, dès lors que sans l’autorisation de la Chambre à laquelle il appartient, aucun membre du Parlement ne peut être soumis à une fouille corporelle ou à une perquisition domiciliaire, ni être arrêté ou autrement privé de sa liberté personnelle, ou maintenu en détention, hormis en exécution d’une condamnation irrévocable ou s’il est appréhendé au moment où il commet un délit ou un crime pour lequel est prévue l’arrestation obligatoire en flagrant délit,

D. overwegende dat op het onderhavige geval artikel 68, lid 2, van de Italiaanse Grondwet van toepassing is, op grond waarvan tegen parlementsleden zonder specifieke formaliteiten een strafrechtelijke procedure kan worden ingeleid, zij het dat een afgevaardigde niet mag worden gefouilleerd en dat geen huiszoeking bij hem mag worden verricht zonder toestemming van de Kamer waartoe hij behoort, en dat een afgevaardigde niet aangehouden mag worden of anderszins van zijn vrijheid mag worden beroofd of in hechtenis worden genomen, behalve ter executie van een rechterlijk vonnis dat in kracht van gewijsde is gegaan of bij betrapping op heterdaad op een misdrijf waarvoor aanhouding in dat geval dwingend is voorgeschreven,
D. considérant, par conséquent, que la disposition applicable en l'espèce est l'article 68, deuxième alinéa, de la Constitution italienne, qui permet d'intenter des poursuites pénales à l'encontre de membres du Parlement sans formalité particulière, dès lors que sans l'autorisation de la Chambre à laquelle il appartient, aucun membre du Parlement ne peut être soumis à une fouille corporelle ou à une perquisition à domicile, ni être arrêté ou autrement privé de sa liberté personnelle, ou maintenu en détention, hormis en exécution d'une condamnation irrévocable ou s'il est appréhendé au moment où il commet une infraction pour laquelle est prévue l'arrestation obligatoire en flagrant délit,

Dezelfde memorie van toelichting stelt voorts vast dat, indien het in het geding zijnde inschrijvingsgeld moest worden terugbetaald door de instellingen die het hebben geïnd bovenop het schoolgeld waarin de wet van 29 mei 1959 voorziet, een groot aantal onder hen ertoe verplicht zouden zijn hun deuren te sluiten, zodat de bestreden bepaling wordt voorgesteld als een bepaling die tegemoetkomt aan een « dwingende reden van algemeen belang, namelijk het voortbestaan van de onderwijsinstellingen dat zou worden bedreigd indien het vonnis van de Rechtbank van eerste aanleg te Namen gezaghebbend zou worden in de rechtspraak, en de studenten die dat inschrijvingsgeld hebben betaald, in groten getale de terugbetaling ervan zouden eisen » (ibid., p. 5).
Le même exposé des motifs constate encore que si les droits en cause devaient être remboursés par les établissements qui les ont perçus au-delà du minerval prévu par la loi du 29 mai 1959, un grand nombre d'entre eux seraient contraints de fermer leurs portes, de sorte que la disposition attaquée est présentée comme répondant à « un motif impérieux d'intérêt général, à savoir la survie des établissements d'enseignement qui serait menacée si le jugement du tribunal de première instance de Namur devait faire jurisprudence et que les étudiants qui ont acquitté ces droits venaient en grand nombre en exiger le remboursement » (ibid., p. 5).