Traduction de «dergelijk verschil instelt » (Néerlandais → Français) :

Het Grondwettelijk Hof heeft herhaaldelijk geoordeeld dat, hoewel uit artikel 191 van de Grondwet volgt dat een verschil in behandeling waarbij een vreemdeling wordt benadeeld enkel door de wetgever kan worden ingesteld, dit grondwetsartikel niet tot doel heeft de wetgever ertoe te machtigen, wanneer hij een dergelijk verschil instelt, zich aan de inachtneming van de in Grondwet verankerde beginselen te onttrekken.
La Cour constitutionnelle a jugé à plusieurs reprises que, si seul le législateur est habilité à instaurer une différence de traitement au détriment des étrangers en vertu de l'article 191 de la Constitution, cet article n'a toutefois pas pour but d'autoriser le législateur à se soustraire aux principes ancrés dans la Constitution lorsqu'il instaure pareille différence de traitement.

De vraag zou immers uitgaan van de verkeerde premisse dat de in het geding zijnde bepaling een verschil in behandeling instelt tussen kopers van lege gegevensdragers, wat niet het geval is, aangezien deze de fabrikant, de invoerder of intracommunautaire aankoper van dergelijke dragers en niet de koper ervan aanwijst als betalingsplichtigen.
En effet, la question reposerait sur une prémisse inexacte, selon laquelle la disposition en cause créerait une différence de traitement entre les acheteurs de supports de données vierges, ce qui n'est pas le cas, étant donné qu'elle désigne le fabricant, l'importateur ou l'acquéreur intracommunautaire de tels supports comme redevables du paiement de la cotisation et non l'acheteur.

Artikel 191 heeft niet tot doel de wetgever ertoe te machtigen, wanneer hij een dergelijk verschil instelt, zich aan de inachtneming van de in de Grondwet verankerde grondbeginselen te onttrekken.
L'article 191 n'a pas pour objet d'habiliter le législateur à se dispenser, lorsqu'il établit une telle différence, d'avoir égard aux principes fondamentaux consacrés par la Constitution.

Voor het verwijzende rechtscollege heeft de Staat doen gelden dat het voormelde artikel 93, § 1, een onverantwoord verschil in behandeling teweegbracht betreffende de algemene regeling van de ontvankelijkheidsvoorwaarden van een rechtsvordering, regeling die een dergelijke verplichting van aanbod tot dading niet oplegt aan particulieren noch aan rechtspersonen, met inbegrip van de Staat, wanneer hij een rechtsvordering instelt tegen personeel dat van andere ministeriële departementen afhangt.
Devant la juridiction a quo, l'Etat a fait valoir que l'article 93, § 1, précité établissait une différence de traitement injustifiée en ce qui concerne le régime général des conditions de recevabilité d'une action en justice, lequel n'impose pareille obligation d'une offre transactionnelle ni aux particuliers ni aux personnes morales, en ce compris l'Etat, lorsqu'il intente une action en justice contre du personnel dépendant d'autres départements ministériels.

De verzoekers klagen aan dat de aangevochten bepaling zonder verantwoording een verschil in behandeling instelt tussen, enerzijds, de plaatsvervangende rechters die vóór 1 oktober 1993 zijn benoemd en van wie de kandidatuur voor een benoeming tot werkend magistraat door de Minister van Justitie slechts in aanmerking kan worden genomen indien voor die kandidatuur een unaniem gunstig advies is verleend door het adviescomité dat krachtens artikel 259ter van het Gerechtelijk Wetboek is opgericht en, anderzijds, de andere kandidaten, voor wie een dergelijk advies niet is vereist; het verschil in behandeling lijkt hun des te meer voor kritiek vatbaar daar onder die kandidaten zich werkende magistraten bevinden van wie de benoeming, vóór de inwerkingtreding van de voormelde wet van 6 augustus 1993 (1 oktober 1993), onder dezelfde voorwaarden gebeurde als die van de plaatsvervangende rechters en niet afhankelijk was van het slagen voor een vergelijkend examen of een examen.
Les requérants font grief à la disposition attaquée d'établir sans justification une différence de traitement entre, d'une part, les juges suppléants nommés avant le 1 octobre 1993, dont la candidature à une nomination de magistrat effectif ne peut être prise en considération par le ministre de la Justice que si cette candidature a fait l'objet d'un avis favorable et unanime du comité d'avis institué en vertu de l'article 259ter du Code judiciaire et, d'autre part, les autres candidats, pour lesquels un tel avis n'est pas requis; la différence de traitement leur paraît d'autant plus critiquable que parmi ces candidats figurent des magistrats effectifs dont la nomination, avant l'entrée en vigueur de la loi du 6 août 1993 précitée (1 octobre 1993), se faisait aux mêmes conditions que celle des juges suppléants et n'était pas subordonnée à la réussite d'un concours ou d'un examen.