Traduction de «de uitgesproken straf mag niet hetzij twintig jaar » (Néerlandais → Français) :

Art. 15. In artikel 60 van het hetzelfde Wetboek, vervangen bij de wet van 1 februari 1977 en gewijzigd bij de wet van 17 april 2002, worden de volgende wijzigingen aangebracht : 1° een zin, luidend als volgt, wordt ingevoegd tussen de eerste en de tweede zin : "De uitgesproken straf mag niet hetzij twintig jaar gevangenisstraf, hetzij de zwaarste gevangenisstraf als deze meer dan twintig jaar gevangenis is, te boven gaan".
Art. 15. A l'article 60 du même Code, remplacé par la loi du 1 février 1977 et modifié par la loi du 17 avril 2002, les modifications suivantes sont apportées : 1° une phrase est insérée entre la première et la seconde phrase, rédigée comme suit : "La peine prononcée ne peut excéder soit vingt années d'emprisonnement, soit la peine d'emprisonnement la plus forte si celle-ci est supérieure à vingt années d'emprisonnement".

Art. 12. In artikel 37ter, § 1, van hetzelfde Wetboek, ingevoegd bij de wet van 17 april 2002 en gewijzigd bij de wet van 17 mei 2006, wordt het tweede lid vervangen als volgt : "De werkstraf mag niet worden uitgesproken voor de feiten : 1° die strafbaar zouden zijn met een maximumstraf van meer dan twintig jaar opsluiting als ze niet in wanbedrijven werden omgezet; 2° die bedoeld zijn in de artikelen 375 tot 377; 3° die bedoeld zijn in de artikelen 379 tot 387, indien de feiten zijn gepleegd op of met behulp van minderjarigen; 4° die bedoeld zijn in de artikelen 393 tot 397".
Art. 12. Dans l'article 37ter, § 1 , du même Code, inséré par la loi du 17 avril 2002 et modifié par la loi du 17 mai 2006, l'alinéa 2 est remplacé par ce qui suit : "La peine de travail ne peut être prononcée pour les faits : 1° qui seraient punissables, s'ils n'étaient transmués en délits, d'une peine maximale supérieure à vingt ans de réclusion; 2° visés aux articles 375 à 377; 3° visés aux articles 379 à 387, si les faits ont été commis sur des mineurs ou à l'aide de mineurs; 4° visés aux articles 393 à 397".

Art. 51. In artikel 8 van dezelfde wet, dat artikel 37octies in het Strafwetboek invoegt, wordt § 1, vierde lid, vervangen als volgt : "De autonome probatiestraf mag niet worden uitgesproken voor de feiten : 1° die strafbaar zouden zijn met een maximumstraf van meer dan twintig jaar opsluiting als ze niet in wanbedrijven werden omgezet; 2° die bedoeld zijn in de artikelen 375 tot 377; 3° die bedoeld zijn in de artikelen 379 tot 387, indien de feiten zijn gepleegd op of met behulp van minderjarigen; 4° die bedoeld zijn in de artikelen 393 tot 397".
Art. 51. Dans l'article 8 de la même loi, qui insère l'article 37octies dans le Code pénal, le paragraphe 1 , alinéa 4 est remplacé par ce qui suit : "La peine de probation autonome ne peut être prononcée pour les faits : 1° qui seraient punissables, s'ils n'étaient transmués en délits, d'une peine maximale supérieure à vingt ans de réclusion; 2° visés aux articles 375 à 377; 3° visés aux articles 379 à 387, si les faits ont été commis sur des mineurs ou à l'aide de mineurs; 4° visés aux articles 393 à 397".

In beginsel bedraagt die proeftijd drie jaar of vijf jaar, als er een straf van méér dan vijf jaar is, en vangt hij aan op het ogenblik dat de straf is vervallen, hetzij omdat ze werd uitgevoerd hetzij omdat ze is verjaard, waarbij de niet-uitvoering niet te wijten mag zijn aan de verzoeker (artikel 625, 4°).
En principe, le temps d'épreuve est fixé à 3 ans, ou, lorsque la peine dépasse 5 ans, à 5 ans, à compter du jour de l'extinction de la peine, soit qu'elle ait été exécutée, soit que sa prescription ait été acquise, à condition que sa non-exécution ne soit pas imputable au requérant (article 625, 4°).

In beginsel bedraagt die proeftijd drie jaar of vijf jaar, als er een straf van méér dan vijf jaar is, en vangt hij aan op het ogenblik dat de straf is vervallen, hetzij omdat ze werd uitgevoerd hetzij omdat ze is verjaard, waarbij de niet-uitvoering niet te wijten mag zijn aan de verzoeker (artikel 625, 4°, van het Wetboek van Strafvordering).
En principe, le temps d'épreuve est fixé à trois ans, ou, lorsque la peine dépasse cinq ans, à cinq ans, à compter du jour de l'extinction de la peine, soit qu'elle ait été exécutée, soit que sa prescription ait été acquise, à condition que sa non-exécution ne soit pas imputable au requérant (article 625, 4°, du Code d'instruction criminelle).