De open coördinatiemethode lijkt hier te leiden tot een zekere zelfgenoegzaamheid: wanneer de positieve teneur van het verslag kan worden verklaard door werkelijk geboekte vooruitgang en goede initiatieven, neemt dat niet weg dat sommige landen zich niet sterk hebben betrokken bij de uitvoering van het Handvest en dat voor bepaalde actielijnen slechts een schamele vooruitgang werd geboekt.
La méthode ouverte de coordination semble ici inciter à une certaine complaisance : si la tonalité positive du rapport s'explique par de réels progrès et de bonnes initiatives, il n'en demeure pas moins que certains pays ne semblent pas s'impliquer fortement dans la mise en oeuvre de la Charte et que certaines lignes d'action ne connaissent que de timides avancées.
