De concentratieverordening van 1989 was gericht op het eenloketprincipe (d.w.z. dat de Commissie een exclusieve controle kon uitoefenen op iedere belangrijke grensoverschrijdende fusie, terwijl zij daarvoor een aantal verschillende procedures in individuele EU-landen moest doorlopen. In de verordening van 2004 gaat men terug naar het subsidiariteitsbeginsel, waarbij de jurisdictie die het meest in aanmerking komt, bevoegd is om een bepaalde concentratie te onderzoeken. Zo wordt vermeden dat dezelfde concentratie bij verscheidene mededingingsautoriteiten in de EU moet worden aangemeld.
Le règlement sur les concentrations adopté en 1989 était axé sur le principe du guichet unique (c'est-à-dire que la Commission avait un contrôle exclusif sur toutes les fusions transfrontalières importantes, lesquelles étaient auparavant soumises à un certain nombre de procédures différentes dans chaque pays de l'UE).
